บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ : แนวทางเตรียมความพร้อมสู่สังคมสูงวัยอย่างยั่งยืน
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มุ่งศึกษาและวิเคราะห์สถานการณ์ผู้สูงอายุในระดับโลก ระดับภูมิภาค และระดับประเทศ พร้อมทั้งอธิบายบทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นตามพระราชบัญญัติที่เกี่ยวข้อง ในการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ ทั้งในด้านสุขภาพ การศึกษา อาชีพ สภาพแวดล้อม และสิทธิประโยชน์ต่าง ๆ ที่รัฐจัดให้ โดยเน้นย้ำถึงความสำคัญของการเตรียมความพร้อมของประชากรก่อนเข้าสู่วัยสูงอายุ รวมถึงการสร้างระบบสนับสนุนที่มีคุณภาพ เพื่อให้ผู้สูงอายุสามารถดำรงชีวิตในสังคมได้อย่างมีศักดิ์ศรี มีสุขภาวะที่ดี และมีส่วนร่วมในชุมชนอย่างต่อเนื่อง ซึ่งในศตวรรษที่ 21 โลกกำลังก้าวเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุอย่างชัดเจน โดยองค์การสหประชาชาติได้กำหนดให้วันที่ 1 ตุลาคมของทุกปีเป็นวันผู้สูงอายุสากล เพื่อเน้นย้ำถึงความสำคัญของผู้สูงอายุในสังคม ปัจจุบันหลายประเทศทั่วโลก รวมถึงประเทศในภูมิภาคอาเซียน ต่างประสบกับการเพิ่มขึ้นของจำนวนประชากรผู้สูงอายุอย่างรวดเร็ว ส่งผลต่อระบบเศรษฐกิจ สังคม และสาธารณสุข โดยเฉพาะประเทศไทยที่ได้กำหนดให้วันที่ 13 เมษายนเป็นวันผู้สูงอายุแห่งชาติ และได้จัดทำแผนผู้สูงอายุแห่งชาติเพื่อเตรียมความพร้อมในการรองรับสังคมสูงวัยอย่างเป็นระบบและยั่งยืน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กลุ่มกฎหมาย สลก. (2564). ผู้สูงอายุ หมายถึง บุคคลที่มีอายุตั้งแต่ 60 ปีบริบูรณ์ขึ้นไป มีสิทธิได้รับการคุ้มครอง การส่งเสริม และการสนับสนุนในด้านต่าง ๆ. สืบค้น 2 ธันวาคม 2567, จาก https://www.dop.go.th/th/know/15/646
กวิสรา สมทรัพย์. (2565). วันผู้สูงอายุสากล 1 ตุลาคม. สืบค้น 2 ธันวาคม 2566, จาก https://static.nhrc.or.th/file/content/pdf/8179/Olderperson-1698809874-1701239074.pdf
กัญญาณัฐ ไฝคำ. (2561). การพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุในประเทศไทย. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี, 7(2), 19-26.
นิติวัฒน์ ไทพิทักษ์. (2556). คุณภาพชีวิตของนักศึกษาหลักสูตรตรี-โท (สองภาษา) คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. Chiang Mai University Digital Collection. https://cmudc.library.cmu.ac.th/frontend/Info/item/dc:118748
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
สุรชัย ปัญญาพฤทธิ์พงศ์. (2565). ทำอย่างไรให้ คุณภาพชีวิตดี. สืบค้น 2 ธันวาคม 2566, จาก https://dmh.go.th/news/view.asp?id=2486
สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา. (2566). การสานพลังเชิงระบบรับมือสังคมสูงวัย. สืบค้น 2 ธันวาคม 2566, จาก https://www.senate.go.th/view/386/News/%E0%B8%88%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%A3%E0%B8%B2Society/36/TH-TH
อนรรฆ อิสเฮาะ. (2562). คุณภาพชีวิตของประชาชนในเขตองค์การบริหารส่วนตําบลสะกอม อําเภอเทพา จังหวัดสงขลา. (สารนิพนธ์ สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). สงขลา: มหาวิทยาลัยสงชลานครินทร์.
อรวรรณ น้อยวัฒน์. (2555). สุขภาพกับคุณภาพชีวิต. สืบค้น 12 สิงหาคม 2567, https://www.stou.ac.th/Schools/Shs/booklet/book55_3/pbhealth.html
อรวรรณ น้อยวัฒน์. (2556). กระบวนการจัดการความรู้และเทคโนโลยีสารสนเทศในด้านการจัดการความรู้. สืบค้น 12 สิงหาคม 2567, จาก https://www.stou.ac.th/Schools/Shs/booklet/book56_3/index.asp
United Nations Development Program (UNDP). (1997). Governance for Sustainable Human Development. New York: UNDP.
United Nations. (2002). World Population Ageing 1950–2050. New York: UN.
WHO Regional Office for Europe. (2018). Age-Friendly Environments in Europe: A Handbook of Domains for Policy Action. Copenhagen: WHO Europe.
World Health Organization. (1997). WHOQOL: Measuring Quality of Life. Geneva: WHO.
World Health Organization. (2002). Active Ageing: A Policy Framework. Geneva: WHO.
World Health Organization. (2012). WHOQOL User Manual. Retrieved December 12, 2024, from https://iris.who.int/bitstream/handle/10665/77932/WHO_HIS_HSI_Rev.2012.03_eng.pdf?sequence=1.