Solution for injured person in filing cases under the Act on Establishment of Administrative Courts and Administrative Court Procedure, B.E. 2542 (1999) Soonthon Boonchan and Pemika Sanitphot
Main Article Content
Abstract
This independent research aims to study and analyze the problems of the rights of the injured person under the Act on Establishment of Administrative Courts and Administrative Court Procedure, B.E. 2542 (1999) as well as studying the solution to the exercise of the rights of the injured person under the Act on Establishment of Administrative Courts and Administrative Court Procedure, B.E. 2542 (1999). This research was a qualitative study that in-depth interviews were conducted with two sample groups. The key informants comprise of injured person who experience with filing a case with the Administrative Courts and groups involved in administrative proceedings such lawyers in public sectors and private sectors. The total number of sample groups was 12 key informants. It noted that the problems of the rights of the injured person under the Act on Establishment of Administrative Courts and Administrative Court Procedure, B.E. 2542 (1999) were caused by legal provision and injured person. The ambiguity of the Act on Establishment of Administrative Courts and Administrative Court Procedure, B.E. 2542 (1999) included unclear definition of injured person under Section 42 and the period of administrative procedure in the Administrative Court as well as the appeal period of the Administrative Court. As for the problem arising from the injured person, it found that the injured persons were lack of knowledge and uncomprehend toward the administrative law, procedure and system of the Administrative Courts. The two aforesaid factors impact on the rights of injured persons who litigate a case to the Administrative Courts. For the effective resolution, the law on the definition of injured persons according to Section 42 must amend clearly and specifying the period for consideration of complaints within 30 days and extending the period for appeal judgment or order of the Administrative Court up to 60 days. Moreover, an assistant center must be established to help people and injured people such as providing knowledge and understanding of administrative law, consultation of administrative cases.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารกฎหมายและการเมืองการปกครอง มหาวิทยาลัยสวนดุสิต ห้ามผู้ใดนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นแต่จะได้รับอนุญาตอย่างเป็นลายลักษณ์อักษรจากโรงเรียนกฎหมายและการเมือง มหาวิทยาลัยสวนดุสิต นอกจากนี้ เนื้อหาที่ปรากฎในบทความเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน ทั้งนี้ไม่รวมความผิดพลาดอันเกิดจากเทคนิคการพิมพ์
References
ภัทรวรรณ ทองใหญ่ และธีรนิติ์ เทพสุเมธานนท์. (2565). มาตรการคุ้มครองสิทธิผู้เสียหายหรือเหยื่ออาชญากรรม
ในกระบวนการยุติธรรมทางอาญาของประเทศไทย: การจัดทำคำแถลงเกี่ยวกับผลกระทบของอาชญากรรม. วารสารกฎหมายจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 40(1), 1-25
พิพากษ์ เกียรติกมเลศ. (2561). ปัญหาอำนาจฟ้องและเขตอำนาจศาลคดีสิ่งแวดล้อมของศาลยุติธรรมและศาลปกครอง. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 5(3), 568-592
โภคิน พลกุล. (2544). กฎหมายมหาชนกับการปฏิรูประบบราชการในยุคโลกาภิวัฒน์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร : นิติธรรม
ชาญชัย แสวงศักดิ์. (2558). คำอธิบายกฎหมายจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน
พฤกษ์ เดชนาเกร็ด. (ม.ป.ป.). เงื่อนไขการเป็นผู้เดือดร้อนหรือเสียหายหรืออาจจะเดือดร้อนหรือเสียหายในคดีปกครอง. เข้าถึงเมื่อ 25 ตุลาคม 2566 จาก https://prueklaw.com/ผู้มีสิทธิฟ้องคดีปกครอ/
องอาจ เจ๊ะยะหลี และ กฤตพร สินชัย. (2563). สิทธิของผู้อาจจะเดือดร้อนหรือเสียหายโดยมิอาจหลีกเลี่ยงได้ที่สามารถฟ้องคดีต่อศาลปกครองตามมาตรา 42 วรรคหนึ่ง แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม, 10(3), 67-75. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/npuj/article/view/246652/167541
สรธร ธนะโชติโภคิน. (2560). แนวทางปฏิรูประบบศาลปกครองของประเทศไทย [วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตม กรุงเทพมหานคร, ประเทศไทย]. เข้าถึงเมื่อ 8 พฤศจิกายน 2565 จาก https://www.dpu.ac.th/dpurdi/upload/public/3280lmcd860w8o8kg4.pdf
สมคิด เลิศไพฑูรย์. (2540). กฎหมายรัฐธรรมนูญ: หลักการใหม่ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
สมชาย เหล่าพิทักษ์วรกุล. (2553). นิติรัฐ VS นิติธรรม. Public Law. เข้าถึงเมื่อ 21 ธันวาคม 2565 จาก http://www.public-law.net/publaw/view.aspx?id=1442
บรรหาญ จงเจริญประเสริฐ. (ม.ป.ป.). ความสัมพันธ์ระหว่างหลักนิติธรรมและนิติรัฐ. ศาลรัฐธรรมนูญ. เข้าถึงเมื่อ 31 ตุลาคม 2565 จาก http://elibrary.constitutionalcourt.or.th/document/documents/ serials/Journal_55.pdf
ภัทรวรรณ ทองใหญ่ และธีรนิติ์ เทพสุเมธานนท์. (2565). มาตรการคุ้มครองสิทธิผู้เสียหายหรือเหยื่ออาชญากรรมในกระบวนการยุติธรรมทางอาญาของประเทศไทย: การจัดทำคำแถลงเกี่ยวกับผลกระทบของอาชญากรรม. วารสารกฎหมายจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 40(1), 1-25
บรรเจิด สิงคะเนติ. (2547). หลักพื้นฐานของสิทธิเสรีภาพ และศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ ตามรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2540 (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
พิพากษ์ เกียรติกมเลศ. (2561). ปัญหาอำนาจฟ้องและเขตอำนาจศาลคดีสิ่งแวดล้อมของศาลยุติธรรมและศาลปกครอง. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 5(3), 568-592
วรวุธ มีจิตต์. (2557). การฟ้องคดีของศาลปกครอง ตอน 1. กรมสอบสวนคดีพิเศษ. เข้าถึงเมื่อ 21 ธันวาคม 2565 จาก https://www.dsi.go.th/th/Detail/การฟ้องคดีของศาลปกครอง-ตอน-๑
บรรเจิด สิงคะเนติ. (2534). อำนาจฟ้องคดีปกครองในระบบกฎหมายไทย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ฉัตรชนก จินดาวงศ์ และไพศิษฐ์ พิพัฒนกุล. (ม.ป.ป.). ผู้เสียหายที่มีสิทธิฟ้องคดีปกครองเกี่ยวกับการคุ้มครองประโยชน์สาธารณะ. มหาวิทยาลัยุกิจบัณฑิตย์. เข้าถึงเมื่อ 30 ตุลาคม 2565 จาก https://grad.dpu.ac.th/upload/content/files/ปีที่%206%20ฉบับที่%201/วารสารบัณฑิตศึกษา-22.pdf
พรรณสุภา บูรณวรศิลป์. (ม.ป.ป.). ปัญหาการอุทธรณ์คำพิพากษาในคดีปกครอง. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
เข้าถึงเมื่อ 30 มกราคม 2566 จาก http://www.lawgrad.ru.ac.th/AbstractsFile/ 6124011825/ 16130328167215d2c212077eff223b8c14c7209169_abstract.pdf
วสุ สิงหัษฐิต. (2550). กระบวนการคุ้มครองสิทธิของประชาชน กรณีหน่วยงานของรัฐกระทำการอันไม่ชอบด้วยกฎหมาย. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
วิริยะ วัฒนสุชาติ. (2544). ผู้มีสิทธิฟ้องคดีปกครอง. วิทยานิพนธ์นิติศาสตร์มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตกรุงเทพมหานคร, ประเทศไทย.
บรรเจิด สิงคะเนติ. (2534). อำนาจฟ้องคดีปกครองในระบบกฎหมายไทย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เขมจิรา รัตนะรังสี. (2561). ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับความล่าช้าในการดำเนินคดีปกครอง. กรุงเทพมหานคร:มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Decker, J. F. (2002). Addressing vagueness, ambiguity, and other uncertainty in American Criminal Laws, Denver Law Review. Retrieved from https://digitalcommons.du.edu/cgi/ viewcontent.cgi?article=1649&context=dlr
International Criminal Court. (n.d.). Promoting access to justice. International Criminal Court. Retrieved from https://www.icc-cpi.int/get-involved/access-to-justice.
Law Council of Australia. (n.d.). Access to justice. Law Council of Australia. Retrieved from https://www.lawcouncil.asn.au/justice-project/access-to-justice
Mannheimer, M. (February 4, 2019). Vagueness as impossibility. Texas Law Review. Retrieved from https://ssrn.com/abstract=3329088
Marchiano, K. and Nellson, K. (2013). Legal aid in Europe: minimum requirements under international law. Open Society Justice Initiative. Retrieved from
Marmor, A. (2014). Varieties of vagueness in the law, the language of law. Retrieved rom https://academic.oup.com/book/8032/chapter-abstract/153411495?redirectedFrom=fulltext