TEACHING SUPERVISION ACCORDING TO BUDDHA’S STYLE OF TEACHING
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article presented the teaching supervision based on the Buddha’s teaching style to benefit teachers’ learning management to achieve success and students’ higher achievements. In other words, teachers must have knowledge and understanding of the content being taught, making teaching supervision very important. The teaching supervision concept based on the Buddha’s teaching style presented in this article could be applied to teachers’ teaching supervision. Teachers must adjust their attitudes, thoughts, and accept changes according to suggestions and recommendations. Teachers must adjust their thinking and change their teaching methods, providing teaching media that should meet the needs of the learners, and be up-to-date with the times. They must change their role from being the teacher’s center of knowledge to being a facilitator (Coaching) who provided guidance to encourage learners to gain knowledge by themselves (Child Center). They must teach less content and let the learners study and learn more. They must organize teaching so that students, teachers, and administrators participated more. When learners were the only listeners to the teacher, they would learn and develop analytical thinking skills quite a bit. However, if there was an Active Learning teaching management, where the learners could practice and do it by themselves, the learners would gain lasting learning. The most popular teaching methods nowadays were hands-on learning and the application of technology. Therefore, educational supervision integrated with the principles of the Buddha’s teaching style was a guideline for integrating Buddhist principles with educational supervision, where supervisors and those being supervised would be one of the tools to stimulate, promote, support, develop and assist teachers to develop their own teaching management competencies for maximum efficiency.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ส่งมาขอรับการตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ จะต้องไม่เคยตีพิมพ์หรืออยู่ระหว่างการพิจารณาจากผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อตีพิมพ์ในวารสารอื่น รวมทั้งผู้เขียนจะต้องคำนึงถึงจริยธรรมการวิจัย ไม่ละเมิดหรือคัดลอกผลงานของผู้อื่นมาเป็นของตนเอง ซึ่งทางวารสารฯ ได้กำหนดความซ้ำของผลงาน ด้วยโปรแกรม CopyCat เว็บ Thaijo ในระดับ ไม่เกิน 25%
ในกรณีที่ บทความวิจัยมีกระบวนการวิจัยเกี่ยวข้องกับมนุษย์ ผู้นิพนธ์จะต้องส่งหลักฐานการรับรองจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์มาประกอบการลงตีพิมพ์ด้วยจึงจะได้รับการพิจารณาลงตีพิมพ์ในวารสาร
ผู้เขียนบทความจะต้องปฏิบัติตามหลักเกณฑ์การเสนอบทความเพื่อตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ รวมทั้งระบบการอ้างอิงต้องเป็นไปตามหลักเกณฑ์ของวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ โดยรวมทั้งทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์และวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์
References
กรองทอง จิรเดชากุล. (2550). คู่มือการนิเทศภายในโรงเรียน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ธารอักษร.
คณะกรรมการคุรุสภา. (2557). มาตรฐานวิชาชพีทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
จอมพงศ์ มงคลวนิช. (2555). การบริหารองค์การและบุคลากรทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: วีพริ้นท์ (1991).
ชุมศักดิ์ อินทร์รักษ์. (2551). การบริหารงานวิชาการและการนิเทศภายในสถานศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 5. ปัตตานี: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี.
ณัฐกานต์ ฉิมงาม. (2564). หลักการ แนวคิด ทฤษฎีการนิเทศการศึกษา. นครสวรรค์: สํานักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครสวรรค์ เขต 1.
พระธรรมปิฎก (ป .อ. ปยุตฺโต). (2543). รู้จักพระไตรปิฎก เพื่อเป็นชาวพุทธที่แท้. กรุงเทพมหานคร: ผลิธัมม์.
พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตฺโต). (2541). พุทธวิธีในการสอน. แหล่งที่มา https://www.watnyanaves.net/th/book_detail/313. สืบค้นเมื่อ 5 มกราคม 2568.
พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตฺโต). (2542). พุทธธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2547). พระไตรปิฎก : สิ่งที่ชาวพุทธต้องรู้. แหล่งที่มา https://www.watnyanaves.net/th/book_detail/275 สืบค้นเมื่อ 5 มกราคม 2568.
ภัณฑิรา สุปการ. (2557). รูปแบบการบริหารจัดการการนิเทศการศึกษาสําหรับศตวรรษที่ 21. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รุ่งชัชดาพร พรเวหะชาติ. (2551). การนิเทศการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 5. สงขลา: มหาวิทยาลัยทักษิณ.
วศิน อินทสระ. (2545). พุทธวิธีในการสอน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์เม็ดทราย.
สถาพร สมอุทัย. (2565). “การนิเทศการศึกษา” หนึ่งตัวช่วยในการพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. วารสารวิจัยวิชาการ, 5(3), 275-288.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาฬสินธุ์ เขต1. (2564). แผนปฏิบัติการนิเทศการศึกษา กลุ่มนิเทศ ติดตามและประเมินผลการจัดการศึกษา. กาฬสินธุ์: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาฬสินธุ์ เขต 1.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2562). ปีทองแห่งการนิเทศภายในห้องเรียนเป็นฐานเพื่อการพัฒนาคุณภาพของผู้เรียน. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2564). แนวทางการนิเทศการจัดการเรียนรู้เชิงรุก. Active Learning. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2539). พระไตรปิฎกฉบับประชาชน. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย.
เสจียรพงษ์ วรรณปก. (2542). พุทธวิธีสอนจากพระไตรปิฎก. กรุงเทพมหานคร: อรุณการพิมพ์.
อัญชลี ธรรมะวิธีกุล. (2554). กระบวนการในการจัดการนิเทศการศึกษา. แหล่งที่มา https://panchalee.wordpress.com/2009/03/30/process/ สืบค้นเมื่อ 5 มกราคม 2568.
Aggarwal, S. P. (1967). Inventory control aspect in warehouses. New Delhi: Indian National Science Academy.
Briggs, Thomas H. and Joseph Justman. (1952). Improving Instruction through Supervision. New York: McMillan.
Glickman, C.D. (1981). Developmental Supervisor: Alternative Practices for Helping Teachers Improve Instruction. Washington D.C.: Development.
Harris, Ben M. (1985). Supervisory Behavior in Education. New Jersey: Prentice-Hall. Supervision and Curriculum Development.
