ACADEMIC ADMINISTRATION MODEL USING TECHNOLOGY CREATIVELY ACCORDING TO THE PRINCIPLES OF SAPPURISADHAMMA FOR LARGE SCHOOLS UNDER THE PRIMARY EDUCATIONAL SERVICE AREA OFFICE
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research article aimed to present a model of academic administration using creative technology based on the seven principles of the Sappurisadhamma at large schools under the Office of the Primary Educational Service Area. It was a mixed-method research, consisting of a questionnaire with a sample group of 220 school administrators. Data analysis were performed using statistics to find percentages, means, and standard deviations, interviews with 5 specifically selected experts, group discussions with 9 experts, and a trial of the model from a seminar with 25 stakeholders. The research instruments were a document study form, an interview form, a group discussion form, and a manual for using the model. Data analysis was performed using statistics to find percentages, means, and standard deviations, and content analysis.
The research results found that the academic administration model using creative technology based on the seven principles of Sappurisadhamma at large schools under the Office of the Primary Educational Service Area consisted of 4 parts: Part 1, Introduction, including principles and models of academic administration using creative technology, consisting of 1) Academic planning using creative technology, 2) Teaching and learning management using creative technology, 3) Human resource development using creative technology, 4) Teaching and learning management using creative technology, 5) Measurement and evaluation using creative technology. 6) Development of innovative media and technology using creative technology, 7) Collaboration using creative technology based on the principle of academic administration by using technology creatively, namely the Seven Sappurisadhamma: 1) Knowing the cause (Dhammaññutā), 2) Knowing the result (Attanñutā), 3) Knowing oneself (Attanñutā), 4) Knowing the limit (Mattaññutā), 5) Knowing the time (Kalanñnutā), 6) Knowing the community (Parisanñutā), 7) Knowing people (Puggalaññutā), and the purposes of the model were 1) to promote the application of the Seven Sappurisadhamma to academic administration in a tangible way, 2) to encourage educational institutions to choose technology to creatively administer academic affairs, 3) to raise the quality of academic administration with modern and appropriate technology. Part 2, Model, it was the implementation process. Part 3, Applying the model, including preparation, implementation, evaluation, and conclusion. Part 4, Conditions for success, including adaptation, creating the same goals, technology, and cooperation.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ส่งมาขอรับการตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ จะต้องไม่เคยตีพิมพ์หรืออยู่ระหว่างการพิจารณาจากผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อตีพิมพ์ในวารสารอื่น รวมทั้งผู้เขียนจะต้องคำนึงถึงจริยธรรมการวิจัย ไม่ละเมิดหรือคัดลอกผลงานของผู้อื่นมาเป็นของตนเอง ซึ่งทางวารสารฯ ได้กำหนดความซ้ำของผลงาน ด้วยโปรแกรม CopyCat เว็บ Thaijo ในระดับ ไม่เกิน 25%
ในกรณีที่ บทความวิจัยมีกระบวนการวิจัยเกี่ยวข้องกับมนุษย์ ผู้นิพนธ์จะต้องส่งหลักฐานการรับรองจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์มาประกอบการลงตีพิมพ์ด้วยจึงจะได้รับการพิจารณาลงตีพิมพ์ในวารสาร
ผู้เขียนบทความจะต้องปฏิบัติตามหลักเกณฑ์การเสนอบทความเพื่อตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ รวมทั้งระบบการอ้างอิงต้องเป็นไปตามหลักเกณฑ์ของวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ โดยรวมทั้งทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์และวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์
References
เกียรติศักดิ์ ลำพองชาติ. (2563). ทักษะการทำงานในโลกดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการครุสภา.
จุฑามาศ มูลกระโทก. (2566). แนวทางการพัฒนาภาวะผู้นำในยุคดิจิทัลของผู้บริหารโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากำแพงเพชร. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
บัญชา วงศ์คําภา. (2563). การใช้เทคโนโลยีดิจิทัลในการบริหารงานวชาการสำหรับผู้บริหารสถานศึกษาในศตวรรษที่ 21 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาหนองคายเขต 1. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ปรัชญา เจริญสุข, พระสุรชัย สุรชโย และลำพอง กลมกูล. (2567). ภาวะผู้นำตามหลักสัปปุริสธรรม 7 ของครูและบุคลากรทางการศึกษา กลุ่มโรงเรียนสหวิทยาเขตเรือหลวงภาชีนุสรณ์ พระนครศรีอยุธยา. วารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์, 5(3), 94-107.
ปัทมาพร ท่อชู และวิทยา อินทร์สอน. (2559). การเลือกใช้เทคโนโลยีอย่างสร้างสรรค์. Industrial technology review, 22(285), 107-111.
พรศักดิ์ สุจริตรักษ์ และคณะ. (2566). แนวทางการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อส่งเสริมประสิทธิภาพการบริหารยุควิถีใหม่ ของสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา จังหวัดราชบุรี. รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง.
พระมหาพงษ์สินธ์ ถิรจิตฺโต (โพธิ์คํา). (2564). การบริหารสถานศึกษาในยุคดิจิทัลตามหลักสัปปุริสธรรม 7 ของโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา วัดศรีนคราราม อําเภอกุมภวาปี จังหวัดอุดรธานี. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระราชวุธ ปญฺญาวชิโร (เพชรไพร). (2561). การบริหารสถานศึกษาในยุคดิจิทัล ตามหลักสัปปุริสธรรม 7 โรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา จังหวัดขอนแก่น. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระวราชวุธ ปญญาวชิโร (เพชรไพร). (2562). การบริหารสถานศึกษาในยุคดิจิทัลตามหลักสัปปุริสธรรม 7 โรงเรียนพระปริยัติธรรมแผนกสามัญศึกษาจังหวัดขอนแก่น. บัณฑิตศึกษา, 6(2), 131.
ภิญโญ สาธร. (2544). หลักการบริหารโรงเรียน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภา.
สมบัติ บุตรแสนคม. (2565). การบริหารงานบุคคลในยุคฐานวิถีชีวิตใหม่ตามหลักสัปปุริสธรรม 7 ของผู้บริหารโรงเรียนประถมศึกษา อำเภอคลองหลวง จังหวัดปทุมธานี. รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.
อภิญญา รัตนโกเมศ. (2552). การใช้เทคโนโลยีสารสนเทศในการบริหารงานวิชาการของโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาอุดรธานี เขต 3. ศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 32(4), 186.
Charles, M. Reigeluth. (2008). Roles for Technology in the Information-Age Paradigm of Education: Learning Management Systems. Educational Technology, 32-33.
Dorothy, E. Leidner and Sirkka, L. Jarvenpaa. (2011). The Use of Information Technology to Enhance Management School Education. A Theoretical View. Baylor University.
Ellen Goldring and Pearl Sims. (2005). Modeling Creative and Courageous School Leadership Through District-Community-University Partnerships. Educational Policy, 19(1), 223-249.
Marissa, R. Fearnley and Johnny. T. (2020). Amora. Learning Management System Adoption in Higher Education Using the Extended Technology Acceptance Model. Research. De La Salle-College of Saint Benilde Manila Philippines.
Yousef, J. Alawneh and colleagues. (2023). Strategic Pioneering and Its Connection to Faculty Members' Administrative Creativity at Palestinian and Jordanian Universities. Namibian Studies, 808-828.
