การบริหารสถานศึกษาตามแนวคิดการศึกษาพหุวัฒนธรรมบูรณาการกับวงจรคุณภาพ PDCA

Main Article Content

กฤติมา หาญมนตรี

บทคัดย่อ

บทความเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอการบริหารสถานศึกษาตามแนวคิดการศึกษาพหุวัฒนธรรม โดยการนำวงจรคุณภาพ PDCA มาใช้ เนื่องด้วยการบริหารสถานศึกษาในโรงเรียนที่มีเด็กต่างวัฒนธรรม ต่างเชื้อชาติหรือกลุ่มชาติพันธุ์ ต่างภาษา ศาสนา ขนบประเพณี และวิถีชีวิตที่แตกต่างกัน ให้สามารถเรียนร่วมกันได้ เป็นกระบวนการที่ต้องอาศัยความร่วมมือร่วมใจจากผู้เกี่ยวข้อง ตั้งแต่การจัดหลักสูตร การจัดกิจกรรมการเรียนการสอน การสร้างสภาพแวดล้อมภายในสถานศึกษาทั้งในห้องเรียนและนอกห้องเรียน ให้เกิดความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับวัฒนธรรมของตนเองและวัฒนธรรมของเพื่อนคนอื่นๆ เรียนรู้ที่จะยอมรับในความแตกต่างทางวัฒนธรรม ไม่มีอคติต่อกัน ไม่เกิดการแบ่งแยกและเลือกปฏิบัติต่อกัน ประกอบด้วย การบริหารงานวิชาการ การบริหารงานงบประมาณ การบริหารงานบุคคล และการบริหารทั่วไป เพื่อเป้าหมายสำคัญคือ การฝึกผู้เรียนให้เป็นพลเมืองที่พร้อมจะอยู่ในสังคมที่มีความหลากหลายวัฒนธรรม รวมถึงการลดอคติและการเลือกปฏิบัติ ซึ่งจะทำให้ผู้บริหารสถานศึกษา ครู นักเรียน ผู้ปกครอง ชุมชน และสังคม อยู่ร่วมกันด้วยความรัก ความสามัคคี ปรองดอง ยอมรับในความแตกต่าง บริหารจัดการได้อย่างมีประสิทธิภาพและยั่งยืน

Article Details

How to Cite
หาญมนตรี ก. (2025). การบริหารสถานศึกษาตามแนวคิดการศึกษาพหุวัฒนธรรมบูรณาการกับวงจรคุณภาพ PDCA. วารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์, 6(1), 375–388. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JOB_EHS/article/view/286668
บท
บทความวิชาการ

References

ไข่มุก อุทยานวลี, บรรจง ฟ้ารุ่งสาง และเอกรินทร์ สังข์ทอง. (2554). ประมวลองค์ความรู้ในพหุวัฒนธรรมศึกษา. วารสารศาสตร์มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ปัตตานี, 18(2), 1-13.

ฐิติมดี อาพัทธนานนท์. (2551). พหุวัฒนธรรมศึกษาในมุมมองของนักวิชาการชาวอเมริกันและข้อคิดต่อสังคมไทย. วารสารครุศาสตร์, 36, 128-134.

บัญญัติ ยงย่วน. (2550). การใช้กิจกรรมศิลปะเพื่อส่งเสริมการยอมรับความหลากหลายวัฒนธรรมในสังคมพหุวัฒนธรรม. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ปัตตานี, 18(1), 1-14.

รสสุคนธ์ เนาวบุตร. (2558). แนวทางการจัดการศึกษาเรียนร่วมพหุวัฒนธรรม: กรณีศึกษาชุมชนบ้านป่าละอู อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 8(2), 420-435.

สุมน อมรวิวัฒน์ และคณะ. (2545). การพัฒนาการศึกษาด้วยกระบวนการ PDCA. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิสดศรีสฤษดิ์วงศ์.

อธิปัตย์ คลี่สุนทร. (2568). การศึกษาพหุวัฒนธรรม. แหล่งที่มา https://www.moe.go.th/การศึกษาพหุวัฒนธรรม-multicultural-education/ สืบค้นเมื่อ 13 กุมภาพันธ์ 2568.

อนันต์ ทิพรัตน์ และคณะ. (2543). Multicultural education for Thailand. วารสารสงขลานครินทร์, 6(2), 178-183.

อมรวิชช์ นาครทรรพ. (2549). สันติวัฒนธรรม สันติในตน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เอกรินทร์ สังข์ทอง. (2551). ภาวะผู้นําเชิงพหุวัฒนธรรมของผู้อํานวยการโรงเรียนของรัฐในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้. ปัตตานี: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี.

A.L. Kavanaugh. (2005). Introduction to principalship. New York: Peeter Lang Publishing.

Bank A James. (1994). An introduction to multicultural education. Boston: University of Washington, Seattle.

Banks J. A. and Cherry A. McGee Banks. (1989). Multicultural education: Issues and perspectives. 6th ed. New York: John Wiley.

C. Riehl. (2000). The principal’ s role in creating inclusive school for divera student: A review of normative, empirical, and critical literature on the practice of educational administration. Review of Educational Research, 70(1), 55-81.

Cortes, C.E. (1996). The Children Are Watching: How the Media Teach About Diversity. New York: Teachers College Press.

Hitoshi. (2540). การบริหารคุณภาพ. แปลโดย ปรีชา ลีลานุกรม. กรุงเทพมหานคร: ส.เอเชียเพรส.

Lean Enterprise Institute. (2025). Plan, Do, Check, Act (PDCA). From https://www.lean.org/lexicon-terms/pdca/ Retrieved February 14, 2025.