การพัฒนาการจัดการตนเองของกลุ่มอาชีพในตำบลวังหมัน อำเภอวัดสิงห์ จังหวัดชัยนาท บนฐานแนวคิดการพึ่งตนเองเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อศึกษารูปแบบและกิจกรรมการจัดการตนเองของกลุ่มอาชีพ 2) เพื่อวิเคราะห์ศักยภาพการจัดการตนเองของกลุ่มอาชีพ และ 3) เพื่อพัฒนาการจัดการตนเองของกลุ่มอาชีพ กลุ่มผู้ให้ข้อมูลหลัก คือ สมาชิกกลุ่มอาชีพของบ้านท่าข้าม หมู่ที่ 5 ตำบลวังหมัน อำเภอวัดสิงห์ จังหวัดชัยนาท จำนวน 10 คน โดยใช้การเลือกแบบเจาะจง วิธีการดำเนินการวิจัยประกอบด้วย การสัมภาษณ์เชิงลึก การประชุมกลุ่ม การสนทนากลุ่ม เทคนิคการวิเคราะห์ SWOT เทคนิค AIC และเทคนิค AAR และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัย พบว่า 1) รูปแบบการจัดการตนเองตามหลักการจัดการ POLC พบว่า ด้านการวางแผน มีการกำหนดเป้าหมาย วิธีการทำงาน และแก้ไขปัญหา ด้านการจัดองค์การ มีโครงสร้างในรูปแบบคณะกรรมการ และแบ่งหน้าที่ตามความสามารถ ด้านการนำ มีการสื่อสาร และสร้างแรงจูงใจในการทำงานเป็นทีม และด้าน การควบคุม มีการติดตาม ประเมินผลการทำงานในกลุ่มตลอดเวลา 2) ศักยภาพการจัดการตนเอง ด้านคน มีความมุ่งมั่นตั้งใจและความสามัคคีสูง ด้านคุณภาพสินค้า ไม้กวาดมีราคาไม่แพงและคงทน ด้านการจัดการ มีภาวะผู้นำ ที่ดีและการบริหารจัดการแบบมีส่วนร่วม และ 3) โมเดลการพัฒนาการจัดการตนเองของกลุ่มอาชีพประกอบด้วย 3 ส่วน คือ ปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาการจัดการตนเอง ได้แก่ ความสามัคคี ภาวะผู้นำ ความมุ่งมั่นตั้งใจ การมีส่วนร่วม การรักการเรียนรู้ และการสนับสนุนจากภายนอก ทำให้กลุ่มบริหารตนเองได้ รับผิดชอบช่วยเหลือตนเองได้ และพัฒนาตนเองได้ นำไปสู่การพัฒนาจัดการตนเองในการผลิตไม้กวาด การเพาะเห็ด การเลี้ยงไก่ไข่ และการเพิ่มช่องทางการตลาดร้านค้าที่วัด
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กนกกาญจน์ เมืองแก้ว. (2561). การพัฒนาวิสาหกิจชุมชนบนพื้นฐานกระบวนการมีส่วนร่วมและการพึ่งตนเองของชุมชนหนองสาหร่าย อำเภอพนมทวน จังหวัดกาญจนบุรี. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนามนุษย์และสังคม. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โกวิทย์ พวงงาม. (2553). การจัดการตนเองของชุมชนและท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: บพิธการพิมพ์.
จักรกฤษณ์ แก้วธรรมมา. (2553). การส่งเสริมกลุ่มอาชีพผลิตภัณฑ์เครื่องปั้นดินเผาของเทศบาล ตำบลปทุม อำเภอเมืองอุบลราชธานี จังหวัดอุบลราชธานี. ใน การศึกษาอิสระรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการปกครองท้องถิ่น. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
จาฏุพจน์ สุขสำราญ. (2555). การมีส่วนร่วมบริหารจัดการกลุ่มอาชีพคนเอาถ่าน ชุมชนบ้านไสเหนือตามแนวทางเศรษฐกิจพอเพียง. ใน การศึกษาอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาสหวิทยาการเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น. มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.
ธิดารัตน์ กลยนีย์. (2553). การบริหารจัดการของกลุ่มอาชีพ ศึกษากรณีกลุ่มแตงแคนตาลูปบ้านบดมาด อำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร. ใน การศึกษาอิสระรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการปกครองท้องถิ่น. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ประกาศยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี (พ.ศ. 2561-2580). (2561). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 135 ตอนที่ 82 ก หน้า 44 . (13 ตุลาคม 2561).
ประสิทธิ์ สกนธรัตน์. (2553). การบริหารจัดการของกลุ่มอาชีพ : ศึกษากรณีกลุ่มอาชีพปลูกพืชผักปลอดภัยจากสารพิษ บ้านกุสุมาลย์ อำเภอกุสุมาลย์ จังหวัดสกลนคร. ใน การศึกษาอิสระรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการปกครองท้องถิ่น. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
วิมล กลางประพันธ์ และคณะ. (2551). แนวทางการพัฒนากลุ่มอาชีพในพื้นที่โครงการพระราชดำริหมู่บ้านสหกรณ์สู่การเป็นองค์กรจัดการตนเอง อำเภอสันกำแพง กิ่งอำเภอแม่ออน จังหวัดเชียงใหม่. ใน รายงานการวิจัย. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2545). องค์การและการจัดการ. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสาร.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับ 12 (พ.ศ.2560-2564). กรุงเทพมหานคร: สำนักนายกรัฐมนตรี.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2563). การวิเคราะห์สถานการณ์ความยากจนและเหลื่อมล้ำของประเทศไทยปี 2562. กรุงเทพมหานคร: สำนักนายกรัฐมนตรี.
สำนักงานที่ประชุมอธิการบดีมหาวิทยาลัยราชภัฏ. (2561). ยุทธศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น ระยะ 20 ปี (พ.ศ.2560-2579). กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2563). ความยากจน : สัดส่วนคนจน (ด้านรายจ่าย) จำแนกเป็นรายภาค และจังหวัด พ.ศ.2555-2564. เรียกใช้เมื่อ 15 มีนาคม 2564 จาก http://statbbi.nso.go.th /staticreport/ page/sector/th/08.aspx
สุขภาพคนไทย. (2557). ชุมชนท้องถิ่นจัดการตนเอง สู่การปฏิรูปประเทศจากฐานราก. นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล สถาบันวิจัยประชากรและสังคม.
สุวิมล ติรกานนท์. (2551). ระเบียบวิธีการวิจัยทางสังคมศาสตร์: แนวทางการสู่ปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อัยรวี วีระพันธ์พงศ์. (2556). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการพึ่งตนเองของชุมชน: กรณีศึกษา ชุมชนคลองลัดมะยม แขวงบางระมาด เขตตลิ่งชัน กรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
Bateman, T & Snell, S. (2015). Management : leading & collaborating in company world. New York: McGraw-Hill Education.
Ginten, M. (2017). Introduction of Self-Management in Organizations and Teams-A Multiple Case Analysis. Faculty of Behavioural, Management & Social Sciences: University of Twente.
Grill, L. (2019). Three Myths about Self-managing Organisations, Debunked. Retrieved October 16, 2019, from https://medium.com/culturati/three-myths-and misconceptions-about-self-managing-organisations-2f23c298c79b16 October
Robbins, S. & Coulter. (2012). Management. New Jersey: Prentice hall.
