การออกแบบแหล่งท่องเที่ยวภาคกลางของประเทศไทย กรณีศึกษาชุมชนคุ้งสำเภา อำเภอมโนรมย์ จังหวัดชัยนาท
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้นำเสนอการออกแบบแหล่งท่องเที่ยวส่วนหนึ่งของวิทยานิพนธ์ “ศิลปะและการออกแบบกิจกรรมการมีส่วนร่วมเพื่อแหล่งท่องเที่ยวชนบท” เพื่อกระตุ้นและขับเคลื่อนเศรษฐกิจชุมชนได้ด้วยตนเอง ตามนโยบายรัฐที่เน้นส่งเสริมการท่องเที่ยวและการบริโภคในประเทศ ผู้วิจัยทำการทบทวนวรรณกรรมที่เกี่ยวข้อง เช่น ทฤษฎีองค์ประกอบของแหล่งท่องเที่ยวและโซ่อุปทาน สู่วิธีหาพื้นที่เพื่อจัดกิจกรรม งานวิจัยการจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตภาคกลางปริมณฑล และการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อการอนุรักษ์/ต่อยอดวัฒนธรรมลาวครั่ง บ้านกุดจอก จังหวัดชัยนาท จากนั้น ได้ออกแบบสร้างสรรค์กิจกรรมชุมชนคุ้งสำเภา อำเภอมโนรมย์ จังหวัดชัยนาท และวิธีคัดสรรพื้นที่ด้วยการออกแบบตารางวิเคราะห์ปัจจัยด้านระยะทาง ความสะดวก และราคาที่ดิน รูปแบบการคมนาคมแต่ละภูมิภาค วิเคราะห์ความหลากหลายของวิธีเดินทาง โดยใช้การสัมภาษณ์ของคนในชุมชนคุ้งสำเภา อำเภอมโนรมย์ จังหวัดชัยนาท เพื่อให้ได้ข้อสรุปของคนชุมชนนี้ ในเรื่องทิศและตำแหน่งของกรณีศึกษาที่เหมาะสม ผู้วิจัยได้นำเสนอรายละเอียดการจัดกิจกรรมสาธิตและปฏิบัติการสร้างสรรค์ศิลปะสตรีตอาร์ตตกแต่งสถานที่เป็นจุดเช็คอินส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชน เทศบาลตำบลคุ้งสำเภา อำเภอมโนรมย์ จังหวัดชัยนาท และประมวลสรุปการออกแบบเพื่อให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวในพื้นที่ภาคกลางในประเทศไทย ทั้งนี้ด้านรูปแบบศิลปะตกแต่งสถานที่เป็นจุดเช็คอินด้วยสตรีตอาร์ตของจังหวัดชัยนาท ผู้วิจัยยังได้นำเสนอรายละเอียดการทดลองออกแบบสร้างสรรค์การใช้วัตถุดิบท้องถิ่นเพื่อสร้างสรรค์อาหารเพื่อสร้างความน่าสนใจให้กับสถานที่ท่องเที่ยว โดยแสดงวิธีคิดและกระบวนการสร้างสรรค์ที่มีประโยชน์ต่อชุมชนคุ้งสำเภา อำเภอมโนรมย์ จังหวัดชัยนาท โดยอาศัยการมีส่วนร่วมกับผู้เกี่ยวข้องที่มีส่วนได้ส่วนเสียอื่น ๆ เพื่อสนับสนุนการท่องเที่ยวเนิบช้าเพิ่มเติมอีกด้วย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมธนารักษ์. (2560). การจัดการโซ่อุปทานสำหรับการท่องเที่ยวในชุมชนบ้านเชียง จังหวัดอุดรธานี. วารสารรัชต์ภาคย์, 2(11), 30-33.
โกมล จันทวงษ์. (2560). การอภิวัฒน์ชุมชนท้องถิ่นในกระแสโลกาภิวัฒน์. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์, 7(1), 115-131.
คณพศ สิทธิเลิศ. (2554). โลจิสติกส์กับการท่องเที่ยวยุคปัจจุบัน. วารสารศิลปศาสตร์ปริทัศน์, 11(3), 80-95.
ฐิตาภา บำรุงศิลป์ และคณะ. (2565). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อการอนุรักษ์/ต่อยอดวัฒนธรรมลาวครั่ง บ้านกุดจอก จังหวัดชัยนาท. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 8(1), 45-61.
พระมหาบุญไทย ปุญฺญมโน (ด้วงวงศ์) และคณะ. (2565). การจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตภาคกลางปริมณฑล. วารสารพุทธมัคค์ ศูนย์วิจัยธรรมศึกษา สํานักเรียนวัดอาวุธวิกสิตาราม, 7(1), 65-79.
มณทิรา สังข์ทอง. (2563). รูปแบบการจัดการห่วงโซ่อุปทานการท่องเที่ยว เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 11(3), 26-42.
สุรัยยา หมานมานะ. (2563). โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19). เรียกใช้เมื่อ 10 เมษายน 2564 จาก https://he01.tci-thaijo.org/index.php/bamrasjournal/article/view/240349/163932
Dickman, S. (1996). Tourism: An Introductory Text, 2nd ed. Australia: Hodder Education.
Middleton and V.T.C. (1994). Marketing in Travel Tourism. Oxford: Butterworth Heineman.
Zhang et al. (2009). Supply-chain considerations in marketing underdeveloped regional: A case study of Chinese to Goldfields region of Victoria. Tourism Management, 141(5), 1-247.
