การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้เชิงรุกและการเรียนรู้แบบโครงงานด้วยวิธีผสมผสาน เพื่อเสริมสร้างสมรรถนะด้านนวัตกรรมและเทคโนโลยีสารสนเทศทางการศึกษา สำหรับนักศึกษาวิชาชีพครู มหาวิทยาลัยราชภัฏ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สร้างและหาคุณภาพรูปแบบการเรียนรู้เชิงรุกและการเรียนแบบโครงงานด้วยวิธีการผสมผสาน เพื่อเสริมสร้างสมรรถนะด้านนวัตกรรมและเทคโนโลยีสารสนเทศทางการศึกษา สำหรับนักศึกษาวิชาชีพครู มหาวิทยาลัยราชภัฏ 2) ทดลองใช้รูปแบบ และ 3) นำเสนอรูปแบบรูปแบบการเรียนรู้เชิงรุกและการเรียนแบบโครงงานด้วยวิธีการผสมผสาน กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาผลการทดลองรูปแบบในงานวิจัย คือ นักศึกษาระดับปริญญาตรี ชั้นปีที่ 3 สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์ จำนวน 35 คน ผลการวิจัยพบว่า 1) ผลการสร้างรูปและหาคุณภาพรูปแบบการเรียนรู้ เพื่อเสริมสร้างสมรรถนะด้านนวัตกรรมและเทคโนโลยีสารสนเทศทางการศึกษา สำหรับนักศึกษาวิชาชีพครู มหาวิทยาลัยราชภัฏ ประกอบด้วย 4 องค์ประกอบ ได้แก่ ปัจจัยนำเข้า, กระบวนการ, ผลลัพธ์ และข้อมูลย้อนกลับ ในกระบวนการประกอบไปด้วย 5 ขั้นตอน คือ ขั้นศึกษาค้นคว้า, ขั้นเชื่อมโยงปัญหา, ขั้นระดมสมอง, ขั้นสังเกตการณ์ และขั้นไตร่ตรองสะท้อนคิด โดยกระบวนการทั้ง 5 ขั้นตอนนั้นอยู่ในกิจกรรมการเรียนทั้งแบบเชิงรุก และแบบโครงงาน ซึ่งเกิดขึ้นในห้องเรียนปรกติ และการเรียนแบบออนไลน์ 2) การทดลองใช้รูปแบบ ด้านผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของผู้เรียนหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ด้านสมรรถนะของผู้เรียนที่เรียนตามรูปแบบการเรียนรู้ในสมรรถนะที่ 1 อยู่ในระดับดี เฉลี่ยร้อยละ 79.68 สมรรถนะที่ 2 อยู่ในระดับดี เฉลี่ยร้อยละ 88.38 ส่วนด้านความคิดเห็นของผู้เรียนที่มีต่อรูปแบบภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (Mean = 4.56, S.D. = 0.61) 3) ผลการนำเสนอเพื่อรับรองประเมินรูปแบบโดยผู้เชี่ยวชาญจำนวน 5 ท่าน มีความเหมาะสมอยู่ในระดับมากที่สุด (Mean = 4.52, S.D.=0.51)
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
เนาวนิตย์ สงคราม. (2550). การพัฒนารูปแบบการสร้างความรู้ด้วยการเรียนรู้จากการปฏิบัติและการเรียนรู้ ร่วมกันสำหรับบุคลากรในสถาบันอุดมศึกษา: กรณีศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เนาวนิตย์ สงคราม. (2555). ผลของการจัดการเรียนรู้ตามแนวคิดการเรียนรู้เชิงรุกและแนวคิดการเรียนการสอนบนเว็บแบบผสมผสานเพื่อการออกแบบการศึกษานอกสถานที่เสมือนและส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ของนักศึกษาครุศาสตร์ศึกษาศาสตร์ระดับปริญญาบัณฑิต. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 10(2), 82-95.
เมธี คชาไพร. (2558). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนแบบผสมผสานเพื่อเสริมสร้างความรู้และสมรรถนะด้านนวัตกรรมและเทคโนโลยีสารสนเทศทางการศึกษา สำหรับนิสิตหลักสูตรการศึกษาบัณฑิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. ใน ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีการศึกษา. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ใจทิพย์ ณ สงขลา. (2542). การสอนผ่านเครือข่ายเวิลด์ ไวด์ เว็บ. วารสารครุศาสตร์, 27(3), 18-28.
ไพฑูรย์ กานต์ธัญลักษณ์. (2557). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนแบบผสมผสานด้วยการเรียนแก้ปัญหาร่วมกันและเทคนิค ซินเนคติกส์เพื่อส่งเสริมความสามารถในการแก้ปัญหาเชิงสร้างสรรค์ของนักศึกษาครู. ใน ดุษฎีนิพนธ์บัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
คณะกรรมการคุรุสภา. (2556). สาระความรู้ สมรรถนะและประสบการณ์วิชาชีพของผู้ประกอบ วิชาชีพครู ผู้บริหารสถานศึกษา ผู้บริหารการศึกษา และศึกษานิเทศก์ ตามข้อบังคับคุรุสภา ว่าด้วยมาตรฐานวิชาชีพ. เรียกใช้เมื่อ 9 มกราคม 2561 จาก https://shorturl.asia/lvEpJ
จันทรา แซ่ลิ่ว. (2560). การจัดการเรียนรู้แบบเชิงรุก (Active learning) ในรายวิชาการพัฒนาทักษะการคิดสำหรับเด็กปฐมวัย. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
จิรภา อรรถพร. (2557). พัฒนารูปแบบการสอนเชิงรุกออนไลน์เพื่อส่งเสริมพฤติกรรมการเรียนรู้ของนิสิตปริญญาบัณฑิต. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 9(4), 122-136.
จุราภรณ์ ปฐมวงษ์. (2565). การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้เชิงรุก (Active Learning) เพื่อส่งเสริมทักษะการพูดสนทนาภาษาอังกฤษ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่. Journal of Modern Learning Development, 7(4), 143-159.
ทิศนา แขมมณี. (2560). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่ประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 21). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุหงา วัฒนะ. (2546). Active Learning. วารสารวิชาการ, 6(9), 30-34.
วิวัฒน์ มีสุวรรณ์. (2551). การพัฒนารูปแบบการเรียนผ่านเครือข่ายไร้สายบนเครื่องช่วยงานส่วนบุคคลแบบดิจิทัล (PDA). ใน ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีการศึกษา. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สุวิทย์ มูลคํา และอรทัย มูลคํา. (2545). 21 วิธีจัดการเรียนรู้: เพื่อพัฒนากระบวนการคิด. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.
Al-Balushi, S. M., & Al-Aamri, S. S. (2014). The effect of environmental science projects on students’ environmental knowledge and science attitudes. International Research in Geographical and Environmental Education, 23(3), 213-227.
Bonwell, C. C., & Eison, J. A. (1991). Active Learning: Creating Excitement in the Classroom. Washington, DC: George Washington University.
Driscoll, M. (2002). Web-Based Training: Creating e-Learning Experiences. 2 nd.ed. San Francisco: Jossey-Bass Pfeiffer.
Fink, L. D. (2003). Creating significant learning experiences: An integrated approach to designing college courses. Jossey-Bass: San Francisco.
Hazzan, O., Lapidot, T., & Ragonis, N. (2004). Guide to Teaching Computer Science: And Activity Based Approach. New York: Springer.
Meyers, C. & Jone, T. B. (1993). Promoting active Learning: Strategies for the college classroom. San Francisco: Jossey-Bass.
Sweller, J. (2006). The worked example effect and human cognition: Learning and Instruction. New Jersey: Educational Technologies.
