การพัฒนาทักษะการคิดเชิงบวกในการจัดการการเรียนรู้ดิจิทัล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการใช้วิธีผสมผสานของผลการประชุมกลุ่มย่อยเรื่องทักษะการคิดเชิงบวกของผู้เรียน รวมไปถึงการสังเกตจากการทำกิจกรรมในชั้นเรียนตามกระบวนการแผนการจัดเรียนการสอนที่พัฒนาขึ้นเพื่อใช้ในการจัดการเรียนรู้ดิจิทัล รวมทั้งการสัมภาษณ์การสอนทักษะการคิดเชิงบวกของคณาจารย์ในกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ภาษาต่างประเทศ สังคมศึกษาศาสนาและวัฒนาธรรม สุขศึกษาพลศึกษา และการงานอาชีพ เพื่อพัฒนาทักษะการคิดเชิงบวกในการจัดการการเรียนรู้ดิจิทัลของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษา โดยเครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลในการทำวิจัย ประกอบด้วย 1) แบบสัมภาษณ์เชิงลึก และ 2) แบบประชุมกลุ่มย่อย โดยมีการวิเคราะห์ข้อมูลด้านเอกสาร และการวิเคราะห์ข้อมูลจากการสัมภาษณ์เชิงลึกนำมาแยกประเด็น สาระสำคัญ ๆ ตามโครงสร้างคำถามและการประชุมกลุ่มย่อย ผลการวิจัยพบว่า การพัฒนาทักษะการคิดเชิงบวกในการจัดการเรียนรู้ดิจิทัล ซึ่งผลของการประชุมกลุ่มย่อยพบว่า ผู้สอนเห็นว่าทักษะในการคิดเชิงบวกควรส่งเสริมในกลุ่มสาระการเรียนรู้ที่มีการบูรณาการ มากกว่ากลุ่มสาระการเรียนรู้ที่เป็นตรรกะ ข้อเท็จจริง ยกตัวอย่างเช่น ในกลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะ หรือกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม เป็นกลุ่มสาระที่สามารถวางแผนการเรียนให้พัฒนาทักษะการคิดเชิงบวกได้ดี ในขณะที่ กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์กับกลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์เป็นกลุ่มสาระการเรียนรู้ที่ควรเน้นทักษะการคิดด้านอื่นให้สอดคล้องกับรายวิชาและทำให้ผู้เรียนเกิดการบูรณาการด้านทักษะทางความคิดจนเกิดเป็นความคิดขั้นสูงขึ้นในที่สุด
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
เกียรติวรรณ อมาตยกุล. (2544). อยู่กับเด็กๆ . กรุงเทพมหานคร: ที.พี.ปริ๊นท์.
ถิตรัตน์ พิมพาภรณ์ และประสพชัย พสุนนท์. (2559). องค์ประกอบความสุขการทำงานของพนักงานระดับปฏิบัติการในธุรกิจโรงแรมเมืองพัทยา. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, 9(1), 121-139.
เทอดศักดิ์ เดชคง. (2548). มีดีบ้างไหม? คําถามพลิกชีวิต เปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาส. กรุงเทพมหานคร: มติชน. ไพเฟอร์.
นิภา แก้วศรีงาม. (2547). ความคิดเชิงบวก (Positive Thinking) พึงคิดว่าทุกปัญหามีทางออก ไม่ใช่ ทุกทางออกเป็นปัญหา. วารสารวงการครู, 1(12), 76–78.
พันธุ์ธัช ศรีทิพันธ์ และคณะ. (2559). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความคิดเชิงบวกในการทำงานของข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา : การวิเคราะห์ MIMIC. Veridian E-Journal Silpakorn University, 9(1), 1336–1348.
พิทักษ์ สุพรรโณภาพ. (2561). การคิดเชิงบวก : ตัวแปรในการพัฒนาชีวิต. Veridian E-Journal Silpakorn University, 11(3), 1958 – 1978.
เวนเทรลล่า, สก็อตต์ ดับเบิ้ลยู. (2545). อานุภาพแห่งความคิดเชิงบวกในโลกธุรกิจ. แปลโดย วิทยา พลายมณี. กรุงเทพมหานคร : เอ.อาร์.บิซิเนส เพรส.
สุธาสินี นาคสินธุ์. (2552). การวิเคราะห์องค์ประกอบของการคิดเชิงบวกของนักเรียนช่วงชั้นที่ 3. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการแนะแนว. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
Lefton, Lester A., & Laura Valvatne. (2022). Mastering Psychology. 2nd ed. Massachusetts : Allyn andMarsh II, G.E. (n.d.). Blended instruction: Adapting conventional instruction for large classes. Retrieved June 28, 2022 , from http://www.westga.edu/~distance/ojdla/winter64/mash64.htm
Papalia, Diane E., & Sally Wendkos Olds. (1958). Psychology. New York: McGraw-Hill Book Company.
Phra Paisan Visalo. (2011). Happiness of students for the wisdom of the land. In Student Affairs Division. Mahidol University.
