การพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่นจังหวัดชัยภูมิ
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สำรวจและศึกษาการพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคม 2) ออกแบบกิจกรรมการพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคม 3) สร้างหลักสูตรการพัฒนาจริยธรรมและรูปแบบกิจกรรมความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่นจังหวัดชัยภูมิ โดยการวิจัยเชิงคุณภาพ คือ การศึกษาจากเอกสารแหล่งข้อมูลปฐมภูมิและทุติยภูมิที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่น และจากการสัมภาษณ์กลุ่มตัวแทนประชาชน จำนวน 50 คน ผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 12 คน และผู้นำท้องถิ่น จำนวน 8 คน โดยใช้วิธีการสัมภาษณ์แบบเจาะจงตามประเด็นที่ต้องการศึกษาวิจัย รวมทั้งสิ้นจำนวน 70 คน และจากการสนทนาเฉพาะกลุ่มของผู้รู้เหล่านี้ คือ 1) ผู้ทรงคุณวุฒิ 2) ผู้นำท้องถิ่น 3) ตัวแทนภาคประชาชน ผลการวิจัยพบว่า 1) การพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่นเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่ง เพราะการพัฒนาที่ประสบความสำเร็จ ก็จะต้องพัฒนาจากฐานรากที่เรียกว่าท้องถิ่นเป็นสำคัญและจำเป็นมากที่ต้องพัฒนาท้องถิ่นก่อน 2) การออกแบบกิจกรรมการพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่น เพื่อสร้างหลักสูตรในการอบรมผู้นำท้องถิ่นให้เป็นผู้นำที่มีศักยภาพในการรับฟังปัญหาและเป็นที่เคารพของคนในชุมชน โดยการปลูกฝังและพัฒนาจริยธรรมให้เกิดมีแก่ผู้นำท้องถิ่น เมื่อผู้นำมีจริยธรรมแล้ว คนในชุมชนก็ปฏิบัติตาม 3) การลงพื้นที่ปฏิบัติการและการสร้างองค์ความรู้สู่การพัฒนาท้องถิ่น สามารถสร้างผู้นำท้องถิ่นในระดับที่เป็นต้นแบบให้กับชุมชน เป็นที่ยอมรับและเคารพศรัทธามากกว่าผู้นำที่สร้างแต่ความหวาดกลัว จึงทำให้ชุมชนนั้น ๆ เกิดเป็นชุมชนสันติธรรม และมีหลักของศีลธรรมจริยธรรมในการปกครองชุมชนของตนเอง
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์. (2563). หลักสูตรสร้างศักยภาพผู้นำเยาวชนเพื่อการสร้างชาติ. เรียกใช้เมื่อ 10 มกราคม 2566 จากhttps://lsed.tu.ac.th/uploads/lsed/pdf/public_ relation/NBIYouth-LeadershipEmpowermentSummerProgramme.pdf
เย็นฤดี วงศ์พุฒ. (2543). ความเข้มแข็งของชุมชนจุลสารการศึกษาเพื่อชีวิตและสังคม ครบรอบ 30 ปี. กรุงเทพมหานคร: พิมพ์ดี.
ไพโรจน์ พรหมสาส์น. (2537). การนำเทคนิคการรื้อปรับระบบมาใช้ในการบริหารงานอำเภอ. กรุงเทพมหานคร: กรมการปกครอง กระทรงมหาดไทย.
ครรชิต พุทธโกษา. (2554). คู่มือการพัฒนาชุมชนแห่งการเรียนรู้ฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
ประเวศ วะสี. (2540). พระสงฆ์กับการรู้เท่าทันสังคม. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์หมอชาวบ้าน.
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ลำดับที่ 1. (2565). "การพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่นจังหวัดชัยภูมิ". (พระมหานรินทร์ สุรปญฺโญ, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ลำดับที่ 2. (2565). "การพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่นจังหวัดชัยภูมิ". (พระมหานรินทร์ สุรปญฺโญ, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ลำดับที่ 3. (2565). "การพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่นจังหวัดชัยภูมิ". (พระมหานรินทร์ สุรปญฺโญ, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ลำดับที่ 30. (2565). "การพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่นจังหวัดชัยภูมิ". (พระมหานรินทร์ สุรปญฺโญ, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ลำดับที่ 31. (2565). “การพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่นจังหวัดชัยภูมิ”. (พระมหานรินทร์ สุรปญฺโญ, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ลำดับที่ 33. (2565). “การพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่นจังหวัดชัยภูมิ”. (พระมหานรินทร์ สุรปญฺโญ, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ลำดับที่ 40. (2565). “การพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่นจังหวัดชัยภูมิ”. (พระมหานรินทร์ สุรปญฺโญ, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ลำดับที่ 41. (2565). “การพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่นจังหวัดชัยภูมิ”. (พระมหานรินทร์ สุรปญฺโญ, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ลำดับที่ 42. (2565). “การพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่นจังหวัดชัยภูมิ”. (พระมหานรินทร์ สุรปญฺโญ, ผู้สัมภาษณ์)
ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ลำดับที่ 5. (2565). “การพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้นำท้องถิ่นจังหวัดชัยภูมิ”. (พระมหานรินทร์ สุรปญฺโญ, ผู้สัมภาษณ์)
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2540). ถึงเวลาพัฒนาคนกันใหม่. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ธรรมสภา.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2548). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 13. กรุงเทพมหานคร: เอส. อาร์. พริ้นติ้ง. แมส. โปรดักส์ จำกัด.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2551). กระแสธรรมเพื่อชีวิตและสังคม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ธรรมสภา.
สมบูรณ์ สุขสำราญ. (2530). การพัฒนาตามแนวพุทธศาสนา กรณีศึกษาพระสงฆ์นักพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: สมาคมสังคมศาสตร์แห่งประเทศไทย.
สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมและประสานงานเยาวชนแห่งชาติ. (2545). 25 ปี สยช./สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมและประสานงานเยาวชนแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมและประสานงานเยาวชนแห่งชาติ.
Creswell J. W. (2013). Qualitative Inquiry and Research Design: Choosing Among Five Approaches. 3nd. Thousand oaks CA: Sage.
Silverman D. (2000). Doing Qualitative Research: A Practical Handbook. London: Sange.