COMMUNITY TOURISM MANAGEMENT KHLONG NOISUB - DISTRICT MUEANG DISTRICT SURATTHANI PROVINCE
Main Article Content
Abstract
This research article has the following objectives. 1) To study tourism management by the community 2) to compare community tourism management 3) to study problems, recommendations, community - based tourism management The samples used in the research were people in Klong Noi Sub - district Muang District Suratthani Province, totaling 363 people using questionnaires as a research tool. There was a confidence factor of 0.90. The statistics used for data analysis were was percentage mean standard deviation and the analysis of variance statistics. 1) The results showed that the majority of the samples were female. Aged between the ages of 36 - 50 years, working in trade and personal business Have a bachelor's degree monthly income of 10,001 - 15,000 baht and have more than 10 years of living in the community. The management of tourism by community in Tambon Khlong Noi overall is at a high level. In descending order: management organization, community learning, and natural resources and culture. 2) The comparative results showed that people with Age / education level / monthly income and length of stay in the community are different / opinions Community - based tourism management There was not statistically significant difference at 0.05 level, while occupation was different. 3) ecommendations were found that the natural resources and cultural aspects. Tourist behavior problems tourism objectives, lack of consciousness and responsibility for resource conservation contribute to the rapid deterioration of tourist sites. The results of this research will be used as a guideline for improving community - based tourism management. This will bring about community management in order to create efficiency to be effective for the community sustainably.
Article Details
References
นิรมล พงศ์สถาพร. (2551). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการการท่องเที่ยว: กรณีศึกษาแหล่งโบราณคดีบ้านโป่งมะนาว ตำบลห้วยขุนราม อำเภอพัฒนานิคม จังหวัดลพบุรี. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ประกาศคณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ เรื่อง แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ พ.ศ. 2555 - 2559. (2554). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 128 ตอนพิเศษ 67 (17 มิถุนายน 2554).
พจนา สวนศรี. (2546). เอกสารการสอนชุดวิชา หน่วยที่ 8 - 15 การจัดการนันทนาการและการท่องเที่ยวทางธรรมชาติ. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาบ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. วารสารวิชาการ Veridian E - Journal, 7(3), 650-665.
ล่องเรือชุมชนคลองน้อยชมวิถีคลองร้อยสาย. (2560). เรียกใช้เมื่อ 16 มกราคม 2563 จาก ท่องเที่ยวชุมชนคลองน้อย: https://www.komchadluek.net/news/lifestyle/
วิไลลักษณ์ กิติบุตร. (2549). การวิจัยและพัฒนาระบบการจัดการเครือข่ายวิสาหกิจชุมชน: เพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชนอย่างเป็นระบบ: น้ำพริกตาแดงจังหวัดเชียงใหม่. ใน รายงานวิจัย. สำนักงาน มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
วีระพล ทองมา. (2559). การท่องเที่ยวโดยชุมชน (Community Based Tourism: CBT) สำหรับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของชุมชนในเขตที่ดินป่าไม้. เรียกใช้เมื่อ 24 สิงหาคม 2563 จาก www.dnp.go.th/fca16/file/i49xy4ghqzsh3j1.doc.
สายชล พฤกษนันท์. (2550). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน โดยชุมชนมีส่วนร่วม กรณีศึกษาบ้าน ป่าข้าวหลาม ตำบลกื้ดช้าง อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏ เชียงใหม่.
เอกลักษณ์ ทองสเมียน. (2550). การศึกษากระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ: กรณีศึกษาน้ำตกเก้าโจน ตำบลสวนผึ้ง อำเภอสวนผึ้ง จังหวัดราชบุรี. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยศิลปากร.