MONKS WITH ENGLISH LEARNING IN DIGITAL AGE

Main Article Content

Phramaha Kittithat Siripunyo (Nachai)
Phra Phithak Thānissaro (Farngkot)

Abstract

          This academic article aims 1) to study the concept of English language learning management of monks in the digital age, and 2) to study the model of English language learning management of monks in the digital age. The results of studying were found that: In the digital age, monks have to know how to adjust the learning process to develop ability in English by applying technology to develop of English skills. The key factor in educational development is the 4 types of electronic media, namely: 1) CAI is a computer - aided instruction (Computer Assisted Instruction) called a teaching material being able to respond with the students , (2) WBI is web base instruction which is a teaching activity in a form of Web Knowledge Based by using Webpage technology as the mainboard for giving the content or doing activity in which we can say that it is Online Learning and Teaching, (3) E - learning is a concept of learning through a computer network connected to the Internet, and (4) M - Learning (Mobile Learning) is a form of learning through a portable device, such as Notebook, Computer, Portable computer, Tablet PC, Cell Phones etc. It is a activity of learning and teaching connected to the Internet in the form of wireless telecommunication network. It can help students to learn everywhere and every time without connecting to a cable. In the form of learning English of monks, when using these technologies as a learning tool, they must be aware of the status of the monks that there is a framework for measuring behavior according to the Buddha commandment, the Sangha supreme council of Thailand, and the norms of Thai society, and should set own roles are suitable, composed and simple. Moreover, they must also use knowledge to develop themselves, society and obtain the basis for propagating religion to Thai and foreigners.

Article Details

How to Cite
Siripunyo (Nachai), P. K., & Thānissaro (Farngkot), P. P. (2020). MONKS WITH ENGLISH LEARNING IN DIGITAL AGE. Journal of MCU Nakhondhat, 7(12), 376–389. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/249130
Section
Academic Article

References

เดลินิวส์. (2563). พระมหาไพรวัลย์ ติงใจแคบ อ.สุจินต์ ชี้พระเรียนมีกิเลส. เรียกใช้เมื่อ 3 ตุลาคม 2563 จาก https://www.dailynews.co.th/regional/782155

เลิศ เกษรคำ. (2541). ไวยากรณ์และเทคนิคภาษาอังกฤษ. กรุงเทพมหานคร: บริษัทซีเอ็ดยูเคชั่นจำกัด.

แทนพันธ์ เสนะพันธุ์บัวใหม่. (2555). พฤติกรรมที่เหมาะสมของพระสงฆ์และรูปแบบในการใช้ประโยชน์อินเทอร์เน็ตเพื่อกิจการพระพุทธศาสนา. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาอังกฤษ. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ใจทิพย์ ณ สงขลา. (2547). การออกแบบการเรียนการสอนบนเว็บ ในระบบการเรียนอิเล็กทรอนิกส์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กมลรัตน์ หล้าสุวงษ์. (2527). จิตวิทยาสังคม. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร. (2552). แผนแม่บทเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร (ฉบับที่ 2) ของประเทศไทย พ.ศ. 2552 - 2556. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานปลัดกระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร.

กิดานัน มลิทอง. (2543). เทคโนโลยีการศึกษาและนวัตกรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: อรุณการพิมพ์.

ชมรมบ้านธัมมะ มศพ. (2563). พระ ดร. พระเรียนหนังสือทางโลก บวชทำไม. เรียกใช้เมื่อ 3 ตุลาคม 2563 จาก https://www.facebook.com/dhammahomefellowship/ photos/a.535821843237207/1659011724251541

ถนอมพร เลาหจรัสแสง. (2545). Designing E - learning หลักการออกแบบและการสร้างเว็บเพื่อการเรียนการสอน. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์หนังสือแห่งจุฬากลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ธงชัย แก้วกิริยา. (2552). E - learning ก้าวไปสู่ M - learning ในยุคสังคมของการสื่อสารไร้พรหมแดน. วารสารร่มพฤกษ์, 28 (1), 112-136.

นฤมล ศิระวงษ์. (2548). การพัฒนาบทเรียนออนไลน์ วิชาการเขียนหนังสือเพื่อการพิมพ์ในระดับอุมดมศึกษา. ใน ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยี. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

พรพิมล แซ่เฮ้ง. (2552). ILP พิชิตการเรียนภาษาอังกฤษในยุคปัจจุบัน. วารสารศิลปะศาสตร์ปริทัศน์, 8(16), 109-119.

พรพิมล ริยาย และธนางกูร ขำศร. (2555). การพัฒนาทักษะการฟัง - พูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 โดยใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์มัลติมีเดีย. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยนอร์ท.

พระครูสุกิจจานุรักษ์ (ชยุตม์ อคฺควณฺโณ). (2561). การส่งเสริมการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระสงฆ์ในจังหวัดสุพรรณบุรี. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมโกศาจารย์. (2548). การเผยแผ่เชิงรุก. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2544). กระบวนการเรียนรู้เพื่อพัฒนาคนสู่ประชาธิปไตย. กรุงเทพมหานคร: องค์การค้าคุรุสภา.

พระมหาราชัน จิตฺตปาโล. (2561). แนวทางการพัฒนาภาษาอังกฤษของพระสงฆ์ไทยเพื่อการเผยแผ่พระพุทธศาสนา. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 14(3), 111-123.

พระราชวรมุณี (ป.อ. ปยุตฺโต). (2528). ปรัชญาการการศึกษาไทย ฉบับแก้ไขรวบรวมใหม่. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: กรมการศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ.

มหาเถรสมาคม. (2538). ประกาศในแถลงการณ์คณะสงฆ์ เล่ม 83 ตอนที่ 3 (25 มีนาคม 2538).

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สถาบันพระสังฆาธิการ. (2558). คู่มือพระสังฆาธิการ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.

สุจิณณา พานิชกุล. (2549). บทบาทของพระสงฆ์ต่อการท่องเที่ยว: กรณีศึกษากิจกรรมการสนทนาระหว่างพระสงฆ์กับนักท่องเที่ยว. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

หทัยพร สายศรีโกศล. (2546). คอมพิวเตอร์เพื่อการศึกษา คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. นครศรีธรรมราช: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช.

อุทัย หิรัญโต. (2519). สังคมวิทยาประยุกต์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์เจริญผล.

Jim Sheffield. (2013). Globalization: Yesterday, Today, and Tomorrow. New York: Emergent Publications.