POLITICAL COMMUNICATION OF PHRA THEPPATIPARNVATEE (CHAO KHUN PIPIT): A CASE STUDY OF 1997 – 2017

Main Article Content

สุรพล สุยะพรหม
นันทนา นันทวโรภาส

Abstract

This study is entitled “The Political Communication of Phra Theppatiparnvatee (Chao Khun Pipit) During 1997-2017. The objectives of this study are (1) to study the social, economic political contexts that contributed to the political communication process of Phra Theppatiparnvatee (Chao Khun Pipit) during 1997-2017; and (2) to study the political communication process of Phra Theppatiparnvatee (Chao Khun Pipit) during 1997-2017. This is a qualitative research The research techniques employed are content analysis of the messages he delivered via the mass media as well as in-depth interviews of 26 key informants. First, it was that the political contexts during 1997-2017 did contribute significantly to the political communication of Phra Theppatiparnvatee (Chao Khun Pipit). The B.E.2540 Constitution prompted large-scale political reform during 1997-2000, resulting in ‘independent agencies’ and the new election system. This gave rise to the popularly-elected government of Thaksin Shinawatra, which had drastically changed Thailand’s political landscapes and allegedly prompted severe political crisis during 2007-2017.Second, as for the political communication process of Prateppatiphanwatee (Chao Khun Pipit) during 1997-2017, it was found that as a Bhuddhist monk, he was capable of applying Lord Bhuddha’s communication skills and techniques. He is an expest to his eloquence in both prose and verse, he was out-spoken, straight-forward and delivered clear, lively and inspiring social and political messages, which served as guidelines to solve social and political problems.  The channels of communication of his talks, lectures and speeches were through the main media, namely television, radio, newspaper, books including new media, namely youtube, Facebook, and multimedia. Receivers of his messages were the urban middle class in Bangkok and cities who were interested and participated in politics.

Article Details

How to Cite
สุยะพรหม ส., & นันทวโรภาส น. (2019). POLITICAL COMMUNICATION OF PHRA THEPPATIPARNVATEE (CHAO KHUN PIPIT): A CASE STUDY OF 1997 – 2017. Journal of MCU Nakhondhat, 6(5), 2501–2518. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/199136
Section
Research Articles

References

Berlo, David K. (1960). The Process of Communication; an Introduction to Theory and Practice. San Francisco: Rinehart Press.

McNair, Brian. (1999). An Introduction to Political Communication 2nd edition. New York: Routledg.

จุฑามาศ โรบินสัน. (ม.ป.ป.). แนวทางการสื่อสารพุทธธรรมในยุคโลกาภิวัตน์ของพระสงฆ์ในสังคมไทย ครั้งที่ 17. ใน การประชุมสัมมนาวิชาการ (Proceedings) การนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติ. เครือข่ายบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏภาคเหนือ .

จุมพล หนิมพานิช. (2551). การวิจัยเชิงคุณภาพในทางรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ดร. นันทนา นันทวโรภาส. (2558). สื่อสารการเมือง ทฤษฎีและการประยุกต์ใช้. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แมสมิเดีย.

ทัศนีย์ เจนวิถีสุข และคณะ. (2546). ความสามารถด้านการสื่อสารของพระพิศาลธรรมพาที (พระพะยอม กัลยาโณ) กับการระดมพลังการพัฒนาชุมชน. ใน รายงานการวิจัย ภาควิชานิเทศศาสตร์ คณะวิทยาการจัดการ. มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทร์เกษม.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2559). การเมืองแค่ที่พระควรจะพูด. กรุงเทพมหานคร : บริษัท พิมพ์สวย จำกัด.

พระราชวิจิตรปฏิภาณ (เจ้าคุณพิพิธ). (2550). สอดส่องมองเมียง สอดส่องมองเมือง เล่ม 1. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์เลี่ยงเชียง เพียรเพื่อพุทธศาสน์.

พุทธทาสภิกขุ. (2546). ธรรมะกับการเมือง. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์สุขภาพจิต.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2559). พระพุทธศาสนากับการเมืองการปกครอง. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สะถิระ เผือกประพันธุ์. (2554). การสื่อสารทางการเมืองของนายอุทัย พิมพ์ใจชน : ศึกษาในห้วงเวลาระหว่างปี พ.ศ. 2521-2549. ใน ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (สื่อสารการเมือง) วิทยาลัยสื่อสารการเมือง. มหาวิทยาลัยเกริก.

สุภัคชญา โลกิตสถาพร. (2554). การสื่อสารทางการเมืองของพระไพศาล วิสาโล : ศึกษาในช่วงเวลาปี พ.ศ. 2526 - 2558. ใน ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (สื่อสารการเมือง) วิทยาลัยสื่อสารการเมือง. มหาวิทยาลัยเกริก.

สุภางค์ จันทวานิช. (2542). การวิเคราะห์ข้อมูลในการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.