POTENTIAL OF NATURAL TOURISM RESOURCES OF THANGEAW SUB-DISTRICT, MUANG, NAKHON SI THAMMARAT PROVINCE.
Main Article Content
Abstract
T
This research was a quantitative research. The purposes of it were 1) to assess the access potential of natural tourism resources of Thangew sub-district, Nakhon Si Thammarat province, 2) to assess the identity and value potential of natural tourism resources of Thangew sub-district, Nakhon Si Thammarat province and 3) to assess the learning potential of natural tourism resources of Thangew sub-district, Nakhon Si Thammarat province. The population of this research is residents living in 8 communities within Thangew sub-district. A multistage sampling was used to select a sample of population that is 300 households. The research instrument was a questionnaire that it has been revised the accuracy of the content by three experts. The reliability of questionnaire was tested by using Cronbach’s alpha technique. A coefficient alpha of all items was 0.826. Data analysis were performed using statistics techniques, including percentage, mean and standard deviation.
The results of this research found that;
The natural tourism resources of Thangew sub-district, Nakhon Si Thammarat province have the potential for development to tourism. The overall identity and value potentials of natural tourism resources were high level, including a unique identity of community and valuable to the way of people’s life in the community. While the overall learning potentials were moderate level, and the result of each item on learning potentials indicated that the high potential is the information of tourism research. At the same time, the overall access potentials were found at moderate level, and the result of each item on access potentials indicated that the high potential is accessible every season. The results of overall potentials of natural tourism resources can use to planning for tourism development in the community.
Article Details
References
กรมการท่องเที่ยว. (2558). แผนปฏิบัติการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวที่มีศักยภาพของประเทศ พ.ศ. 2558-2560. กรุงเทพมหานคร: กรมการท่องเที่ยว.
กัลยา สว่างคง. (2558). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวในมุมมองของนักท่องเที่ยว กรณีศึกษาแหล่งท่องเที่ยวประเภทน้ำตกในจังหวัดสระบุรี. เรียกใช้เมื่อ 10 มีนาคม 2560 จาก https://www.kmutt.ac.th/jif/public_html/Download/Format_Checker/4/44.pdf
เกศรา สุกเพชร และวารัชต์ มัธยมบุรุษ. (2555). การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเพื่อการเรียนรู้อย่างมีส่วนร่วมสำหรับนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุ: กรณีศึกษาพื้นที่การไฟฟ้าฝ่ายผลิตแม่เมาะและชุมชนรอบจังหวัดลำปาง. คณะวิทยาการจัดการและสารสนเทศศาสตร์: มหาวิทยาลัยพะเยา.
ฉัตรสุมน พฤติภิญโญ. (2553). หลักการวิจัยทางสังคม (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: เจริญดีมั่นคงการพิมพ์.
ชมภูนุช หุ่นนาค. (2558). การศึกษาความเชื่อมโยงของแหล่งท่องเที่ยวในจังหวัดสมุทรสงคราม. เรียกใช้เมื่อ 20 มิถุนายน 2561 จาก https://acad.vru.ac.th/Journal/journal%205-2/09_5_2.pdf
เทศบาลตำบลท่างิ้ว. (2554). แหล่งท่องเที่ยวตำบลท่างิ้ว. เรียกใช้เมื่อ 10 มีนาคม 2559 จาก https://www.thangew.go.th/krp/view.php?album_id=2
เทศบาลตำบลท่างิ้ว. (2557). สภาพและข้อมูลพื้นฐาน. เรียกใช้เมื่อ 10 มีนาคม 2559 จาก https://www.thangew.go.th/general1.php
ปาริฉัตร สิงห์ศักดิ์ตระกูล และพัชรินทร์ เสริมการดี. (2560). ศึกษาศักยภาพและแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของชุมชนบ้านทุ่งมะปรัง อำเภอควนโน และบ้านโตนปาหนัน อำเภอควนกาหลง จังหวัดสตูล. เรียกใช้เมื่อ 10 มีนาคม 2560 จาก https://www.dpu.ac.th/dpurc/assets/uploads/magazine/6mm32mb0axgc0c0.pdf
พัชราภรณ์ ก้อนสิน วัฒนาชัย มาลัย และนันทพร สุทธิประภา. (2554). การประเมินศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวเพื่อจัดเส้นทางการท่องเที่ยวโครงข่ายพันสามโบก. รายงานสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.
วรรณวิมล ภู่นาค. (2558). ศักยภาพชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน: กรณีศึกษาตลาดนํ้าอัมพวา. วารสารวิทยบริการมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ (มกราคม-เมษายน), 26 (1), 63 - 74.
วิชสุดา ร้อยพิลา และปรีดา ไชยา. (2558). องค์ประกอบของทรัพยากรท่องเที่ยวที่มีผลต่อการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของจังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารวิจัยและพัฒนาวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์ (กันยายน – ธันวาคม), 10 (3), 197 - 211.
วิวัฒน์ชัย บุญยภักดิ์. (2550). ทรัพยากรการท่องเที่ยวของไทย ในเอกสารการสอนชุดวิชาทรัพยากรการท่องเที่ยวของไทย สาขาวิชาวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมมาธิราช. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ศิรินันทน์ พงษ์นิรันดร โอชัญญา บัวธรรม และชัชชญา ยอดสุวรรณ. (2559). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยว อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา . วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการมหาวิทยาลัยขอนแก่น (มกราคม – มิถุนายน), 9 (1), 234 – 259.
สมชาย เลี้ยงพรพรรณ. (2547). การศึกษาศักยภาพของทรัพยากรการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ในบริเวณทะเลสาบสงขลา. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการวิจัยแห่งชาติ.
อัศวิน แสงพิกุล. (2556). ระเบียบวิธีวิจัยด้านการท่องเที่ยวและการโรงแรม (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
อาภรณ์ สุนทวาท. (2552). การพัฒนาเชื่อมโยงเส้นทางการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมกับการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในจังหวัดราชบุรีเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. ราชบุรี: มหาวิทยาลัยหมู่บ้านจอมบึง.
อำนวยพร ใหญ่ยิ่ง และเกษราพร ทิราวงศ์. (2553). วิจัยและพัฒนาศักยภาพทรัพยากรการท่องเที่ยวเพื่อรองรับการท่องเที่ยวเชิงเกษตรในชุมชนมลาบรี อําเภอร่องกวาง จังหวัดแพร่. เรียกใช้เมื่อ 5 มิถุนายน 2561 จาก https://librae.mju.ac.th/goverment/20111119104834_librae/7235.pdf
Neuman, W. (2004). Basic of social research: Qualitative and quantitative approaches. Boston: Pearson Education.