The Assessment Readiness Tourism Potential by the Community Learning , The Case Study : Community Leaders, Phipun District, Nakhon SI Thammarat Province

Main Article Content

จิตติมา ดำรงวัฒนะ
เดโช แขน้ำแก้ว
บุญยิ่ง ประทุม
พงศ์ประสิทธิ์ อ่อนจันทร์

Abstract

The objective of this  research  were as  follow : to assess readiness tourism potential by the community of learning and to study the development approach readiness tourism potential by the community learning. The case study : Community Leaders of Phipun district, Nakhon SI Thammarat province. The population are  160  the  community  leaders and  the samples are 113  the  community  leaders by Krejcie and Morgan table.  The collecting data used questionnaires. The statistics used to analyze the data were frequency, means, percentages, standard deviations.  The research found that : The assessment readiness tourism  potential  by the community learning as high levels.  The development approach readiness potential tourism by the community learning. The study found that Sample guidelines are proposed such as community  promote  abundant natural resources conservation  and contribute  event to the learning of historical and natural resource conservation in cooperation with the community under the rules and regulations of tourism, tourists get to know in order to make mutual recognition similar to people in the community. Promote knowledge about reducing pollution or solid waste that is destroying the environment  by  the community.

Article Details

How to Cite
ดำรงวัฒนะ จ., แขน้ำแก้ว เ., ประทุม บ., & อ่อนจันทร์ พ. (2018). The Assessment Readiness Tourism Potential by the Community Learning , The Case Study : Community Leaders, Phipun District, Nakhon SI Thammarat Province. Journal of MCU Nakhondhat, 5(1), 58–69. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/139262
Section
Research Articles

References

เปรมจิต พรหมสาระเมธี. (2553). การพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมสำหรับนักท่องเที่ยวนานาชาติในเขตกรุงเทพมหานคร และปริมณฑล. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา บ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, 650-665.

ระพีพรรณ ทองห่อ และคณะ. (2551). การสร้างเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนด้วยกระบวนการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมในกลุ่มจังหวัดภาคกลาง. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

วิภา ศรีระทุ. (2551). ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศในอำเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์. เพชรบูรณ์: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

วิภา ศรีระทุ. (2551). ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศในอำเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์. เพชรบูรณ์: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ส่งศรี ชมภูวงศ์. (2554). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์. นครศรีธรรมราชมกุฏราชวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหา.

สำนักงานพัฒนาชุมชนอำเภอพิปูน. (2560). รายชื่อการติดต่อผู้ผลิต และผู้ประกอบการ. นครศรีธรรมราช: สำนักงานพัฒนาชุมชนอำเภอพิปูน.

สุถี เสริฐศรี. (2557). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในชุมชนคลองโคน อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสงคราม. สมุทรสงคราม: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. (30 พฤษภาคม 2561). เข้าถึงได้จาก การท่องเที่ยวโดยชุมชน (COMMUNITY - BASED TOURISM): http://www.dasta.or.th/th/component/k2/item/674-674