การพัฒนางานศิลปหัตถกรรมโดยใช้ชุมชนเป็นฐานด้วยนวัตศิลป์โดยใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้ผ้าตากะหมุก (ตาสมุก) ของจังหวัดระยอง DOI:

บทคัดย่อ

          งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษาการรับรู้และพัฒนาหัตกรรมพื้นบ้านผ้าตากะหมุก (ตาสมุก) ของจังหวัดระยอง 2. ศึกษาความพึงพอใจของผู้บริโภคที่มีต่อกลยุทธ์การตลาดแบบ 7Ps ของหัตกรรมพื้นบ้านผ้าตากะหมุก (ตาสมุก) ของจังหวัดระยอง 3. ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้หัตกรรมพื้นบ้านกับความพึงพอใจที่มีต่อกลยุทธ์การตลาดแบบ 7Ps ของผู้บริโภคในตลาดสมัยใหม่จังหวัดระยอง เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่างในการวิจัย คือ ผู้บริโภควัยทำงานทั้งเพศหญิงและเพศชายในจังหวัดระยอง จำนวน 385 คน ใช้วิธีการสุ่มอย่างง่าย เครื่องมือวิจัย คือ แบบสอบถามผ่านการตรวจสอบคุณภาพโดยมีค่า IOC ระหว่าง 0.66 – 1.00 ในทุกข้อคำถาม และค่าสัมประสิทธิ์แอลฟ่าของครอนบากทั้งฉบับเท่ากับ .850 ถือว่าแบบสอบถามมีคุณภาพสูง เก็บรวบรวมข้อมูลผ่านระบบออนไลน์ และได้แบบสอบถามกลับมาครบตามจำนวน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีการทางสถิติ โดยใช้สถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และใช้สถิติเชิงอนุมาน คือ การวิเคราะห์สหสัมพันธ์อย่างง่ายของเพียร์สันที่ระดับนัยสำคัญ .05 ผลการวิจัยพบว่า  1. การรับรู้หัตกรรมพื้นบ้านในงานพัฒนานวัตศิลป์เพื่อชุมชนโดยใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้ผ้าตากะหมุก (ตาสมุก) ของจังหวัดระยองโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน ในภาพรวมอยู่ในระดับปานกลาง (x ̅= 3.33, S.D. = .654) 2. ผู้บริโภคมีความพึงพอใจต่อกลยุทธ์การตลาดแบบ 7 Ps ของหัตกรรมพื้นบ้านในภาพรวมอยู่ในระดับมาก (x ̅= 3.67, S.D. = .508) และ 3. การรับรู้หัตกรรมพื้นบ้านไม่มีความสัมพันธ์กับความพึงพอใจที่มีต่อกลยุทธ์การตลาดแบบ 7Ps ของผู้บริโภคในจังหวัดระยอง