ปะหล่อง

Abstract

บทความนี้เป็นบทความปริทัศน์ที่มีวัตถุประสงค์เพื่อรวบรวมผลงานบทความและนำเสนอสถานภาพของการศึกษาวิจัยเกี่ยวกับกลุ่มชาติพันธุ์และภาษาปะหล่อง (Palaung) ส่วนแรกเป็นผลงานการจัดแบ่งภาษาต่างๆ ในสาขาปะหล่อง (Palaungic branch) ซึ่งเป็นกลุ่มภาษาในตระกูลย่อยภาษามอญ-เขมร (Mon-Khmer subfamily) ของตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก (Austroasiatic language family) เริ่มจากการจัดแบ่งของชมิดท์ (1906) จนถึงการจัดแบ่งของดิฟฟลอธ (1974) และมิตานิ (1978) ส่วนที่สองเป็นผลงานเกี่ยวกับภาษาปะหล่อง ซึ่งเริ่มจากผลงานของ Milne (1921, 1931) และผลงานของชอร์โต (1960, 1963) นักวิชาการที่มีผลงานชิ้นสำคัญทั้งในการสืบสร้างภาษาปะหล่องดั้งเดิมและการจัดแบ่งภาษาในสาขาปะหล่อง คือ ยาซูยูกิ มิตานิ (1977, 1978, 1979) ส่วนผลงานของเฮอร์แมน แยนเซ่น (1976, 1978, 1991) เป็นการวิเคราะห์โครงสร้างไวยากรณ์และระบบเสียงของภาษาปะหล่อง ซึ่งแยนเซ่นใช้ชื่อว่า ปะเล (Pale) ทั้งการจัดแบ่งกลุ่มภาษาและการวิเคราะห์ภาษาปะหล่องทั้งหมดเป็นของนักวิชาการตะวันตก โดยเฉพาะชาวอังกฤษที่สามารถเข้าถึงพื้นที่ในประเทศพม่าได้ ส่วนสุดท้ายเป็นผลงานเกี่ยวกับชาวปะหล่องในประเทศไทย ซึ่งเริ่มต้นเมื่อชาวปะหล่องหรือเรียกโดยใช้ชื่อที่พวกเขาเรียกตนเองว่า “ดาระอาง” เคลื่อนย้ายเข้ามาตั้งหลักแหล่งในประเทศไทยที่บ้านนอแล ตำบลม่อนปิ่น อำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่ ในปี พ.ศ. 2525-2527 ผลงานส่วนใหญ่เกี่ยวกับชาวปะหล่องในประเทศไทยเป็นผลงานเกี่ยวกับการโยกย้ายถิ่นจากประเทศพม่า ชีวิตความเป็นอยู่ วัฒนธรรม ศาสนา ความเชื่อ ปัญหาการเป็นบุคคลไรสัญชาติ การปรับเปลี่ยนการดำรงชีวิตในสภาพแวดล้อมใหม่ๆ แต่การศึกษาทางด้านภาษาปะหล่องยังมีน้อยมาก ดังนั้น การศึกษาทางด้านภาษาและการศึกษาวิเคราะห์ชื่อเรียกกลุ่มชาติพันธุ์ปะหล่องจึงเป็นประเด็นที่น่าสนใจศึกษาต่อไป