Guidelines Community-Based Tourism Development for Leam Sak Tourism Community, Ao-Leuk District, Krabi

Authors

DOI:

https://doi.org/10.60027/iarj.2025.281810

Keywords:

Guidelines for Development, Tourism Potentiality, Leam Sak Tourism Community

Abstract

Background and Aims: Community-based tourism is a type of tourism that centers around the community's management of its tourism activities. The heart of community-based tourism lies in the participation of the community, based on the strength of the community itself, which is a crucial factor in the development of community tourism. This research aimed to study tourism potentiality and guidelines for Community-based tourism development in the Laem Sak Tourism-based Community, Ao Luek District, Krabi Province.

Methodology: The study employed quantitative research methods, with a sample of 400 Thai and foreign tourists visiting the Laem Sak Tourism-based Community. Data was collected using questionnaires and analyzed using descriptive statistics, including frequency, percentage, mean, and standard deviation. There are also partners involved in tourism, divided into 4 groups: the local government sector, the private sector, the civil society sector, and the public sector, totaling 47 people, using a focus group as a tool for collecting data. The data was then used to find guidelines for the development of Community-based tourism in the Laem Sak Tourism Community, Ao Luek District, Krabi Province.

Results: The findings revealed that the tourism potential of the Laem Sak Tourism-based Community, Ao Luek District, Krabi Province, in the aspects of accessibility, facilities, accommodation, attractions, and activities was at its high level. The proposed development approaches for Community-based tourism included: enhancing cultural capital to promote community-based tourism, elevating local history to create added value for community-based tourism, promoting community-based ecotourism development, developing marketing communications to promote community tourism, and advancing community-based tourism destinations towards sustainability.

Conclusion: These findings suggest that Guidelines for Community-based tourism development for Leam Sak Tourism Community, Ao-Leuk District, Krabi, aside from community-based tourism development, also need to promote community-based ecotourism development, enhancing cultural capital and local history, tourism destination development, and marketing communications. These development approaches will lead to the promotion of community-based tourism, creating added value and leading to long-term sustainability.

References

กมลพร อัศวมงคลสว่าง. (2552). แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติเขาสก จังหวัดสุราษฎร์ธานี. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

กรชนก สนิทวงค์. (2565). การยกระดับคุณภาพชีวิตด้วยทุนทางวัฒนธรรม: กรณีชุมชนเมืองเก่าสบสม-หาดไคร้ อำเภอเชียงของ จังหวัดเชียงราย. วารสารวิจัยสังคม, 45(2), 96-116.

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2550). คู่มือเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักงานพัฒนา การท่องเที่ยว.

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2567). สรุปสถานการณ์พักแรม จำนวนผู้เยี่ยมเยือน และรายได้จากผู้มาเยี่ยมเยือน เดือนมกราคม-มิถุนายน 2567 (เบื้องต้น). Retrieved on 13 August 2024, from: https://www.mots.go.th/news/category/760

กิตติคุณ บุญเกตุ. (2564). หลักการวิจัย. เอกสารประกอบการสอน รหัสวิชา 4113306. คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.

คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2566). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ พ.ศ. 2566-2570. กรุงเทพฯ: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.

จารุณี คงกุล. (2565). แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ ตำบลเทพกระษัตรี อำเภอถลาง จังหวัดภูเก็ต. มนุษยสังคมสาร (มสส.), 20(2), 1-22.

ชาคริต ช่วยบำรุง. (2554). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนกรณีศึกษา: องค์การบริหารส่วนตำบลเขากอบ อำเภอห้วยยอด จังหวัดตรัง. สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

ณัฐชา ลี้ปัญญาพร และปริญญา หรุ่นโพธิ์. (2564). การศึกษาทุนทางวัฒนธรรมชาติพันธุ์ลาวครั่งในมิติ การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เพื่อยกระดับเศรษฐกิจชุมชนบ้านทุ่งสีหลง อำเภอดอนตูม จังหวัดนครปฐม. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 13(2), 176-195.

เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2552). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน บนฐานแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง. นนทบุรี: สถาบันพระปกเกล้า.

พจนา บุญคุ้ม และพิทักษ์ ศิริวงศ์. (2558). การพัฒนารูปแบบการสื่อสารทางการตลาดในแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมกลุ่มภาคกลางตอนล่าง. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, Silpakorn University สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์และศิลปะ, 8(2), 2793-2808.

พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ.

พัชชาพลอย สุทธิชูวงศ์. (2552). รูปแบบและกิจกรรมการท่องเที่ยวชุมชนบนแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียงโดยชุมชนมีส่วนร่วม: กรณีศึกษาหมู่บ้านดอนม่วง ตำบลวังทอง อำเภอวังทอง จังหวัดพิษณุโลก. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.

มณฑาวดี พูลเกิด. (2552). การพัฒนารูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อความยั่งยืน. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.

ยุพาพร ชัยศิริ. (2549). การมีส่วนร่วมของเกษตรกรในการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงเกษตรในตำบลไทรน้อย อำเภอไทรน้อย จังหวัดนนทบุรี. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

วีระยุทธ พรพจน์ธนมาศ. (2565). การศึกษาเปรียบเทียบการตรวจสอบความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหาของเครื่องมือวิจัยด้วยเทคนิค IOC, CVR และ CVI. รังสิตสารสนเทศ, 28(1), 169-192.

ศิรวิชญ์ สุประดิษฐ์ และสันติธร ภูริภักดี. (2561). รูปแบบการดำเนินกิจการเพื่อสังคมของการท่องเที่ยวโดยชุมชนของวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวบ้านแหลมสัก ตำบลแหลมสัก อำเภออ่าวลึก จังหวัดกระบี่. Humanities, Social Sciences, and Arts, 12(5), เดือนกันยายน-ตุลาคม, 1571-1584.

ศุภลักษณ์ อัครางกูร. (2551). พฤติกรรมนักท่องเที่ยว. ขอนแก่น: คลังนานาวิทยา.

ศุภสุตา สิกขฤทธิ์ และอาจยุทธ เนติธนากุล. (2552). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว เชิงนิเวศ กรณีศึกษาอำเภอปราณบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยรังสิต.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561-2580 (ฉบับย่อ). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

สินธุ์ สโรบล. (2546). การท่องเที่ยวโดยชุมชน แนวคิดและประสบการณ์พื้นที่ภาคเหนือ. เชียงใหม่: สำนักงานกองทุนสนับสนุนงานวิจัย สำนักงานภาค จังหวัดเชียงใหม่.

สุนีย์รัตน์ คงศิริ. (2560). แนวทางการพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ พิพิธภัณฑสถาน คลองท่อม อำเภอคลองท่อม จังหวัดกระบี่. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

องค์การบริหารส่วนจังหวัดกระบี่. (2564). แผนพัฒนาท้องถิ่น (พ.ศ. 2566-2570) องค์การบริหารส่วนจังหวัดกระบี่. กระบี่: องค์การบริหารส่วนจังหวัดกระบี่.

อัครพงศ์ อั้นทอง และกันต์สินี กันทะวงศ์วาร. (2567). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมที่รับผิดชอบและการเลือกจุดหมายปลายทางของผู้เยี่ยมเยือน : กรณีศึกษาชุมชนเชียงคาน จังหวัดเลย. วารสารวิธีวิทยาการวิจัย, 37(1), 51-66.

Cochran, W.G. (1977). Wiley: Sampling Techniques. 3rd ed. New York: John Wiley & Sons.

Downloads

Published

2025-04-06

How to Cite

Khongkun, J., Treesuk, W. ., Chairerk, W. ., Pokaew, S. ., Binheem, A., & Sunpawat, T. (2025). Guidelines Community-Based Tourism Development for Leam Sak Tourism Community, Ao-Leuk District, Krabi. Interdisciplinary Academic and Research Journal, 5(2), 495–512. https://doi.org/10.60027/iarj.2025.281810

Issue

Section

Articles