ปัจจัยที่ส่งผลต่อการอยู่รอดของร้านสะดวกซื้อเพื่อตอบสนองฐานวิถีชีวิตใหม่

กุลธาดา  สอดทรัพย์; สมฉวี  ศิริโสภณา

doi:10.14456/iarj.2023.212

ผู้แต่ง

กุลธาดา สอดทรัพย์ คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยรามคำแหง https://orcid.org/0009-0001-3249-4573
สมฉวี ศิริโสภณา คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยรามคำแหง https://orcid.org/0009-0007-4898-5231

DOI:

https://doi.org/10.14456/iarj.2023.212

คำสำคัญ:

ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง; , การเปลี่ยนแปลงทางดิจิทัล; , การจัดการความรู้; , การอยู่รอด

บทคัดย่อ

สภาพปัจจุบันของธุรกิจร้านสะดวกซื้อ ได้รับแรงกดดันจากสภาพแวดล้อมทางธุรกิจ ทั้งสภาพการแข่งขันที่เพิ่มสูงขึ้น การเปลี่ยนแปลงเข้าสู่ยุคเทคโนโลยี และการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของผู้บริโภคเข้าสู่ฐานวิถีชีวิตใหม่ภายหลังผลกระทบจากโควิด-19 ดังนั้นจึงมีความสำคัญอย่างยิ่งที่ธุรกิจร้านสะดวกซื้อจะต้องหาแนวทางในการปรับตัวเพื่อให้อยู่รอดภายใต้สภาพดังกล่าว การวิจัยครั้งนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการอยู่รอดของร้านสะดวกซื้อเพื่อตอบสนองฐานวิถีชีวิตใหม่ ใช้วิธีการวิจัยเชิงปริมาณ โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือ กลุ่มตัวอย่าง เป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อในเขตกรุงเทพมหานคร จำนวน 400 คน ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างตามสะดวก (Convenience Sampling) วิเคราะห์ข้อมูลโดยสถิติค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคุณ (Multiple Regression Analysis) ผลการวิจัยพบว่า พนักงานร้านสะดวกซื้อมีความคิดเห็นต่อปัจจัยภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงในระดับมาก มีความคิดเห็นต่อการเปลี่ยนแปลงทางดิจิทัล การจัดการความรู้ และการอยู่รอดของร้านสะดวกซื้อเพื่อตอบสนองฐานวิถีชีวิตใหม่ ระดับมากที่สุด ผลการทดสอบสมมติฐานพบว่า ปัจจัยที่ส่งผลต่อการอยู่รอดของร้านสะดวกซื้อเพื่อตอบสนองฐานวิถีชีวิตใหม่ ได้แก่ ปัจจัยภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง (Transformational Leadership) (β = .280) การเปลี่ยนแปลงทางดิจิทัล (Digital Transformation) (β = .408) การจัดการความรู้ (Knowledge Management -KM) (β = .471) มีอิทธิพลต่อการอยู่รอดของร้านสะดวกซื้อเพื่อตอบสนองฐานวิถีชีวิตใหม่ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 มีค่าสัมประสิทธิ์พยากรณ์เท่ากับ .717 โดยสามารถทำนายการอยู่รอดของร้านสะดวกซื้อเพื่อตอบสนองฐานวิถีชีวิตใหม่ ได้ร้อยละ 71.7

References

กมลมาลย์ ไชยศิริธัญญา. (2559). ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงของผู้บริหารที่ส่งผลต่อสมรรถนะหลักของครูในโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 2. วารสารฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์และศิลปะ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 9(2), 1515-1522.

จันทร์จิรา เหลาราช. (2565). ตัวแบบของการปรับเปลี่ยนสู่องค์กรดิจิทัล. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 32(2), 173-184.

ดนัยรัฐ ธนบดีธรรมจารี. (2562). Digital transformation and enterprise architecture. Retrieved on March 30, 2023, from: https://www.sit.kmutt.ac.th/wp-content/uploads/2019/09/001_DX_Part1_Intro_v1082_DT.pdf.

ทัศนีย์ เทียมถนอม. (2564). วิถีชีวิตใหม่กับสื่อสารการตลาดดิจิตัล. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 13(1), 297-304.

นันธิดา จันทร์ศิริ. (2560). ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงในการบริหารการเปลี่ยนแปลงเพื่อสร้างสรรค์นวัตกรรมภายในองค์กร. วารสารศารอาศรมวัฒนธรรมวลัยลักษณ์, 17(1). 79-98.

เบญจมาส ลักษณิยานนท์. (2564). ผลกระทบของความสามารถในการปรับตัวของธุรกิจ และการจัดการความรู้ที่มีต่อผลประกอบการด้าน การเงิน: กรณีของธุรกิจขนาดกลาง และขนาดย่อมไทย. Thai Journal of Public Administration, 19(2), 97-97.

ประภัสสร ทองยินดี. (2558). แนวคิดการจัดการความรู้ (Knowledge Management). Retrieved on March 30, 2023, from: https://www.stou.ac.th/study/sumrit/2-59(500)/page3-2-59(500).html.

ภัทรานิษฐ์ ก้อนจันทร์เทศ. (2564). การเปลี่ยนแปลงทางดิจิทัล (Digital Transformation) ต่อความยั่งยืน ของธุรกิจร้านอาหาร SME : ในบริบทของการแพร่ระบาดของโรคโควิด – 19. วิทยานิพนธ์การจัดการมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหิดล.

ยิริน จาง และวสันต์ กันอ่ำ. (2562). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการเลือกซื้อสินค้าออนไลน์ของลูกค้าชาวไทย.Humanities and Social Science Research Promotion Network Journal, 3(2), 16-28.

วายุ จินดาพล. (2563). รายงานวิจัยผลกระทบของพฤติกรรมผู้บริโภคในยุคดิจิทลัต่อการแก้ไขปัญหาเรื่องร้องทุกข์ปี 2563. กลุ่มพัฒนาระบบบริหาร สำนักงานคณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภค.

วีระพงศ์ เกียรติไพรยศ และคณะ. (2560). ภาวะผู้นำกับการบริหารองค์การในยุคนิวนอร์มัล. วารสารพุทธสังคมวิทยาปริทรรศน์, 7(1), 123-134.

ศรัณย์ จีรังสุวรรณ. (2560). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจเลือกใฃ้บริการร้านสะดวกซื้อของผู้บริโภคต่อผู้ประกอบการในเขตพื้นที่กรุงเทพมหานครและปริมณฑล. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหิดล.

ศิริรักษ์ บุญพร้อมรักษา และคณะ. (2564). บทบาทผู้นำยุคใหม่ที่มีผลต่อการจัดการองค์การบนฐานวิถีชีวิตใหม่. วารสารวิทยาการจัดการปริทัศน์, 23(2), 257-266.

ศิวะนันท์ ศิวพิทักษ์. (2557). กระบวนการจัดการความรู้ และนวัตกรรมส่งผลต่อการอยู่รอดขององค์กรธุรกิจ. Suthiparithat, 28(85), 45-60.

เศรษฐพงค์ มะลิสุวรรณ. (2560). การเปลี่ยนผ่านทางดิจิทัลของประเทศไทย เพื่อนำไปสู่ Thailand 4.0. วารสารวิชาการ กสทช ประจำปี 2561. Retrieved from: https://so04.tci-thaijo.org/index.php/NBTC_Journal/article/view/161419/116413

สถาพร พฤฑฒิกุล. (2563). ปัจจัยที่ส่งผลต่อภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงของนิสิต คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 31(2), 43-54.

สัจจวัฒน์ จารึกศิลป์. (2564). การดำเนินธุรกิจผู้ประกอบการด้านกีฬาในยุคการเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยีดิจิทัลอย่างพลิกผัน. วารสารสหศาสตร์, 21(1), 1-13.

Bass, B. M., & Avolio, B. J. (1994). Transformational leadership and organizational culture. The International Journal of Public Administration, 17(3-4), 541-554.

Bass, B. M., & Riggio, R. E. (2006). Transformational leadership. Mahwah, NJ: Erlbaum.

Cochran, W. G. (1977). Sampling Techniques. New Jersey: John Wiley & Sons.

Dessler, A. E. (1998). A reexamination of the “stratospheric fountain” hypothesis. Geophysical Research Letters, 25(22), 4165-4168.

Nonaka, I., & Takeuchi, K. (1995). The Knowledge-Creating Company. New York, NY: Oxford University Press.

Reade, C., & Lee, H. J. (2016). Does ethnic conflict impede or enable employee innovation behavior? The alchemic role of collaborative conflict management. LSE Research Online Documents on Economics 65613, London School of Economics and Political Science, LSE Library. https://ideas.repec.org/p/ehl/lserod/65613.html