ความรับผิดทางอาญาของบุคคลที่แพร่เชื้อ COVID – 19

Suthida Phiukhao; Chartchawan Leerodanawutikun; Kansinee  Tipmontien

doi:10.14456/iarj.2022.170

Authors

Suthida Phiukhao Faculty of Law, Rajabhat Maha Sarakham University, Thailand https://orcid.org/0000-0001-8064-0419
Chartchawan Leerodanawutikun Faculty of Law, Rajabhat Maha Sarakham University, Thailand https://orcid.org/0000-0001-7659-6064
Kansinee Tipmontien Faculty of Law, Rajabhat Maha Sarakham University, Thailand https://orcid.org/0000-0002-2682-3254

DOI:

https://doi.org/10.14456/iarj.2022.170

Keywords:

COVID – 19; , Criminal Liability; , COVID – 19 Transmission; , Pandemics;, Penalty

Abstract

Thailand has a law that controls the spread of serious communicable diseases, namely the Communicable Diseases Act B.E. 2558. When considering the punishment, it was found that the punishment was still less severe compared to the severity and impact of COVID-19 infection and the application of punishment according to the Criminal Code for the offense of murder or the offense of bodily harm or the offense of negligence causing the death of others or the offense of negligence causing serious harm to others or the offense of negligence causing bodily harm to others or the offense of unlawful deprivation of liberty, there must be proof of the intent of the offense on a case by case. Therefore, it is difficult to bring the offender to justice. The finding found that current laws are inadequate as a tool to reduce the spread of pathogens while foreign countries have specific laws to punish offenders for spreading serious diseases and have severe penalties because these pathogens affect most people. Therefore, Thailand should have specific laws to control and manage the spread of covid-19, including other serious contagious diseases that may occur in the future.

References

กรมควบคุมโรค. (2022). โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19). [Online] https://ddc.moph.go.th/viralpneumonia/faq_more.php [20 October 2022]

เกียรติขจร วัจนะสวัสดิ์. (2540). คำอธิบายกฎหมายอาญา ภาค 1. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร:สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

จิตติ ติงศภัทิย์. (2542). หลักวิชาชีพนักกฎหมาย. กรุงเทพฯ: คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

จิตติ ติงศภัทิย์. (2553). กฎหมายอาญา ภาค 2 ตอน 2 และภาค 3. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์การพิมพ์เพชรรุ่ง.

สุรสิทธิ์ แสงวิโรจนพัฒน์. (2549). เจตนาตามกฎหมายเยอรมัน. ดุลพาห. 53, 3: 200-210.

แสวง บุญเฉลิมวิภาส. (2551). หลักกฎหมายอาญา. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.

หยุด แสงอุทัย. (2550). กฎหมายอาญา ภาค 1. พิมพ์ครั้งที่ 17. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

Bronitt, S., (1994). Spreading disease and the criminal law. Criminal Law Review, 21-34.

Clark, W. Lawrence., Wingersky, M. F., Marshall, W. L. (William Lawrence). (1958). A treatise on the law of crimes (Clark & Marshall). 6th edition, Chicago: Callaghan.

LELLIOTT, J., SCHLOENHARDT, A., & IOANNOU, R. (2021). Pandemics, Punishment, and Public Health: covid-19 and Criminal Law in Australia. University of New South Wales Law Journal, 44(1), 167–196.

Packer, L Herbert. (1968). The Limits of the Criminal Sanction. California: Sandford University Press.

World Health Organization. (2022). Coronavirus disease (covid-19): How is it transmitted? [Online] https://www.who.int/news-room/questions-and-answers/item/coronavirus-disease-covid-19-how-is-it-transmitted [20 October 2022]