การพัฒนารูปแบบการบริหารงานวิชาการแบบมีส่วนร่วมโดยใช้กระบวนการโค้ชชิ่งทีมเพื่อพัฒนาคุณภาพผู้เรียน โรงเรียนโนนสะอาดราษฎร์อำนวย สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาฬสินธุ์ เขต 2

Prasupsuk Srihongthong

doi:10.14456/iarj.2022.134

Authors

Prasupsuk Srihongthong Nonsa Ardradamnuay School, Kalasin Primary Educational Area Office 2 https://orcid.org/0000-0003-4935-2501

DOI:

https://doi.org/10.14456/iarj.2022.134

Keywords:

Model Development; , Academic Administration; , Participatory Management; , Team Coaching Process

Abstract

Developing people to be able to develop a country effectively depends on getting a quality education. Because education is a tool for developing people, educating children or youth in the nation to have knowledge, understanding, and ability to solve problems as well as having morals, skills, knowledge in occupation, being a good citizen and accepting society will help develop the country to have progressed in both economic, political, as well as social and cultural aspects. Thus, this research was to Develop a Model of Participation in Academic Administration by Using Team Coaching Process to Improve the Quality for students of Nonsa Ardradamnuay school under the Kalasin Primary Educational Area Office 2, is research and development The research was divided into 4 phases: (1) Study the current condition desirable condition and necessary needs. (2) Develop participation in Academic Administration by Using Team Coaching Process to Improve the Quality for Students Model. (3) Implement the Model. And (4) Evaluate the Model. Purposive Sampling. The study research instruments, suitability, the current condition questionnaire reliability of 0.91 and the confidence value of the desirable condition questionnaire reliability of 0.93, interview form, focus group form, model assessment form, pre-test, post-test reliability of 0.90, behavior questionnaire, model questionnaire, and satisfaction questionnaire. This study employed arithmetic mean, standard deviation, PNI modified, and t-test. The results were as follows: (1) Study results the current condition desirable condition and necessary needs, elements Academic Administration There are 5 aspects, 26 indicators, It is appropriate is at the highest level, The current condition was at medium level, Desirable condition at the highest level, The highest need is for the development of educational institutions curricula. (2) Result of Developing the Model, consists of 5 parts: Part 1, Principles and Objectives, Part 2, Contents of the Model Consisting of Development Unit 1 Curriculum development of educational institutions, Unit 2 the development of the learning process, Unit 3 Measuring, evaluating, and conducting comparisons to transfer academic results, Unit 4 Educational supervision, Unit 5 Media development and use of technology for education, Part 3 development process, Part 4 evaluation and Part 5 conditions of success, The results of the suitability assessment and the feasibility was at the highest level. (3) Result of implementing the model, The knowledge assessment score after joining the development was higher than before joining the development different with statistical significance at 0.05 level, and the level of pre-development behavior was at medium level post-development at the highest level. And (4) Evaluation of model results, Utility, Feasibility, Propriety, and Accuracy as a whole were at the highest level, and the satisfaction analysis as a whole was at the highest level.

References

กมล ภู่ประเสริฐ. (2554). การบริหารงานวิชาการในสถานศึกษา. กรุงเทพฯ: กรุงเทพโรงพิมพ์.

กมลรัตน์ แก่นจันทร์. (2560). การพัฒนารูปแบบการบริหารงานวิชาการในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสกลนคร เขต 3. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2556). คู่มือการบริหารสถานศึกษาที่เป็นนิติบุคคล. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมชนสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

กาญจน์ เรืองมนตรี และธรินธร นามวรรณ. (2557). การบริหารงานวิชาการและนวัตกรรมการจัดการเรียนรู้. มหาสารคาม: อภิชาตการพิมพ์.

จอมพงศ์ มงคลวนิช. (2556). การบริหารองค์การและบุคลากรทางการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: วีพรินท์.

จิรัฐิติกาล บุญอินทร์. (2561). การพัฒนารูปแบบการบริหารงานวิชาการแบบมีส่วนร่วมของสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพิจิตร เขต 2.วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.

ชาติชาย ณ เชียงใหม่ (2553). การมีส่วนร่วมของประชาชนและการสนับสนุนการพัฒนาขององค์กรประชาชน. กรุงเทพฯ: สำนักวิจัย สถาบันบัณฑิตพัฒนาบริหารศาสตร์.

ทิพากร กิ่งมิ่งแฮ. (2560). การพัฒนาแนวทางการนิเทศแบบสอนแนะสำหรับสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาอุดรธานี เขต 4. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารและพัฒนาการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ทิศนา แขมมณี. (2546). 14 วิธีสอนสำหรับครูมืออาชีพ. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ธนา ธุศรีวรรณ. (2562). การพัฒนารูปแบบการชี้แนะเพื่อส่งเสริมทักษะการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 สำหรับครูระดับมัธยมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ธีระ รุญเจริญ. (2553). ความเป็นมืออาชีพในการจัดการศึกษาและบริหารการศึกษายุคปฏิรูป. การศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: เอ็กซเปอร์เน็ท.

ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน์. (2553). จิตวิทยาการบริหารงานบุคคล. กรุงเทพฯ: ศูนย์ส่งเสริม กรุงเทพฯ.

ภารดี อนันต์นาวี. (2551). หลักการ แนวคิด ทฤษฎีทางการบริหารการศกษา. ชลบุรี: สำนักพิมพ์. มนตรีจำกัด.

มงคล เจตินัย. (2559). การพัฒนารูปแบบการนิเทศภายในด้านการบริหารงานวิชาการแบบมีส่วนร่วมของสถานศึกษาอาชีวศึกษา. ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิตสาขาวิชาการบริหารอาชีวะและเทคนิคศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.

เมตต์ เมตต์การุณ์จิต. (2553). การบริหารจัดการศึกษาแบบมีส่วนร่วม: ประชาชนองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและราชการ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: บุ๊คพอยท์.

เยาวดี วิบูลย์ศรี. (2545). การประเมินโครงการ : แนวคิดและการปฏิบัติ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

รัศมี ภูกันดาน. (2562). การพัฒนารูปแบบการนิเทศภายในโดยใช้ทีมเป็นฐานในโรงเรียนมัธยมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการนิเทศการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

รุ่ง แก้วแดง. (2547). การปฏิวัติการศึกษาไทย. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพฯ: มติชน.

รุ่งชัชดาพร เวหะชาติ. (2550). การบริหารงานวิชาการสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. สงขลา: ศูนย์หนังสือ มหาวิทยาลัยทักษิณ.

โรงเรียนโนนสะอาดราษฎร์อำนวย. (2562). แผนปฏิบัติราชการ ประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2563. กาฬสินธุ์: โรงเรียนโนนสะอาดราษฎร์อำนวย.

โรงเรียนโนนสะอาดราษฎร์อำนวย. (2563). รายงานผลการปฏิบัติราชการ ประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2562. กาฬสินธุ์: โรงเรียนโนนสะอาดราษฎร์อำนวย.

วชิรา เครือคำอ้าย และชวลิต ขอดศิริ. (2562). การพัฒนารูปแบบการนิเทศโดยใช้กระบวนการชี้แนะและระบบ พี่เลี้ยงเพื่อส่งเสริมศักยภาพการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน จังหวัดเชียงใหม่. วารสาร สมาคมนักวิจัย. 24(1), 121-135.

วิชัย วงษ์ใหญ่; และ มารุต พัฒผล. (2557). การโค้ชเพื่อการรู้คิด. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.

สถาบันพระปกเกล้า. (2549). ทศธรรม: ตัวชี้วัดการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดี. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.

สันติ อินทร์สุภา. (2559). การพัฒนารูปแบบการบริหารงานวิชาการแบบมีส่วนร่วมของศูนย์เครือข่ายคุณภาพการศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครสวรรค์ เขต 3.วิทยานิพนธ์ปริญญา ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการศึกษาและการเรียนรู้บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์.

สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาฬสินธุ์ เขต 2. (2562). แผนยุทธศาสตร์สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาฬสินธุ์ เขต 2. กาฬสินธุ์ : สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาฬสินธุ์ เขต 2

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2550). เอกสารประกอบการพัฒนาหลักสูตรผู้นำการเปลี่ยนแปลงเพื่อรองรับการกระจายอำนาจสำหรับผู้บริหารการศึกษาและผู้บริหารสถานศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2553). คู่มือการนิเทศเพื่อพัฒนาคุณภาพการจัดการศึกษา. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2555). การพัฒนาด้วยวิธีการ Coaching. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2560). คู่มือการปฏิบัติงานสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา. กรุงเทพฯ: องค์การรับส่งสินค้าและ พัสดุภัณฑ์ (ร.ส.พ).

สำนักทดสอบทางการศึกษา. (2553). การพัฒนาดัชนีวัดสัมฤทธิ์ผลทางวิชาการของสถานศึกษาระดับการศึกษา ขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.

สุภาพร พิศาลบุตร และยงยุทธ เกษสาคร. (2545). การพัฒนาบุคคลและฝึกอบรม. กรุงเทพฯ: คณะวิทยาการจัดการ สถาบันราชภัฎสวนดุสิต.

อรทัย สุวรรณหาร. (2556). รูปแบบการบริหารงานวิชาการของโรงเรียนสังกัดองค์การบริหารส่วนจังหวัดกาฬสินธุ์. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

อาภรณ์ ภู่วิทยพันธุ์. (2550). สอนงานอย่างไรให้ได้งาน (Coaching). พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: เซ็นเตอร์.

Cohen, J.M. and Uphoff, N.T. (1977). Rural Development Participation: Concept and Measures for Project Design Implementation and Evaluation. New York: Cornell University.

Fornaroff, A. (1980). Community involvement in Health System for Primary HealthCare. Geneva: World Health Organization.

Keevep, P.J. (1988). Educational research, methodology, and measurement international handbook. Oxford: Pergamon Press.

McManus, P. (2009). Coaching People. Harvard: Harvard Business Press.

Mink, O.G., Owen, K.Q. and Mink, B.P. (1993). Developing High-Performance People: The Art of Coaching. The United States of America: Addison-Wesley Publishing.