บทบาทนักทรัพยากรมนุษย์ในหน่วยงานภาครัฐไทยยุคดิจิทัล
##plugins.themes.bootstrap3.article.sidebar##
##plugins.themes.bootstrap3.article.main##
摘要
บทคัดย่อ
บทความวิชาการฉบับนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอบทบาทของนักทรัพยากรมนุษย์ในหน่วยงานภาครัฐไทยยุคดิจิทัล โดยนำเสนอให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของหน่วยงานภาครัฐไทยภายใต้กระแสโลกาภิวัฒน์ ที่เกิดการเปลี่ยนแปลงแบบผลิกผัน (Disruptive Change) ทางด้านดิจิทัล เป็นปัจจัยก่อให้เกิดแนวคิดสู่การเป็นภาครัฐไทยยุคดิจิทัล (Digital Government) ในการเพิ่มประสิทธิภาพการบริหารงานภาครัฐ ในการนี้ กระแสนโยบายการขับเคลื่อนหน่วยงานภาครัฐไทยยุคดิจิทัลได้ส่งผลต่อการปฏิวัติทางอาชีพ (Career Disruption) ของนักพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของหน่วยงานภาครัฐไทย ซึ่งต้องให้ความสำคัญกับการพัฒนาบุคลากรภาครัฐให้มีสมรรถนะสูงต่อการเปลี่ยนแปลง จากผลการศึกษาสรุปได้ว่า บทบาทของนักทรัพยากรมนุษย์ในหน่วยงานภาครัฐไทยยุคดิจิทัล ได้แก่ 1) เป็นนักทรัพยากรมนุษย์มืออาชีพที่มีความเข้าใจในเทคโนโลยี 2) เป็นนักวางแผนการบริหารและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์ 3) เป็นนักสื่อสารและประสานการปฏิบัติงานภายในหน่วยงาน และ 4) เป็นนักเชื่อมโยงการบริหารและพัฒนาศักยภาพของบุคลากรในยุคดิจิทัล นอกจากนี้ นักทรัพยากรมนุษย์หน่วยงานภาครัฐไทยยุคดิจิทัลยังต้องให้ความสำคัญกับแนวทางการบริหารและพัฒนาบุคลากรภาครัฐไทย ยุคดิจิทัล ได้แก่ 1) การพัฒนาระบบนิเวศในการทำงานที่ส่งเสริมและสนับสนุนการเรียนรู้และการพัฒนาบุคลากรอย่างต่อเนื่อง 2) การพัฒนากรอบทักษะเพื่อการทำงานในยุคดิจิทัลและศตวรรษที่ 21 และการสร้างนวัตกรรมที่ตอบสนองต่อการขับเคลื่อนภารกิจตามแผนการพัฒนา และ 3) การปลูกฝังบุคลากรภาครัฐให้มีกรอบความคิดในการเรียนรู้และพัฒนาตนเอง การมุ่งเน้นประโยชน์ส่วนรวม สามารถประยุกต์หลักสากลอย่างเหมาะสม และสามารถทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพภายในสภาพแวดล้อมที่ขับเคลื่อนด้วยเทคโนโลยีดิจิทัล
##plugins.themes.bootstrap3.article.details##
参考
กันยารัตน์ จันทร์สว่าง และสุภาวดี พรหมบุตร. (2562). ทุนมนุษย์กับการเปลี่ยนแปลง: กระบวนทัศน์ใหม่ของการบริหารทรัพยากรมนุษย์. วารสารวิทยาการจัดการ, 6(2): 209-222.
ฉัฏฐ์สุดา ชัยโฉม จักรี ศรีจารุเมธีญาณ และชุลีพร นาหัวนิล. (2564). ระบบการบริหารราชการไทย. วารสารพุทธมัคค์, 6(1): 241-247.
ชัชชญา พีระธรณิศร์. (2563). ความท้าทายการจัดการศึกษาในยุค Disruptive Change ของผู้บริหารสถานศึกษา. ศึกษาศาสตร์สาร มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 4(2): 126-139.
ชัยรัตน์ ชามพูนท กมลพร กัลยาณมิตร สถิตย์ นิยมญาติ และทัศนีย์ ลักขณาภิชนชัช. (2564). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในยุคการเปลี่ยนฉับพลันทางดิจิทัล. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ฯ, 8(1): 195-208.
ธารทิพย์ พจน์สุภาพ และรุ่งอรุณ กระแสร์สินธุ์. (2564). การเปลี่ยนผ่านสู่ดิจิทัลและบทบาท ที่เปลี่ยนแปลงในการจัดการทรัพยากรมนุษย์. สักทอง วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สทมส.), 27(1): 1-19.
นิธิพร คงแก้ว และไอริน โรจน์รักษ์. (2564). ความพร้อมของบุคลากรสำนักทรัพยากรบุคคลต่อการเข้าสู่ยุค HR 4.0 กรณีศึกษา บุคลากรสำนักทรัพยากรบุคคลในบริษัทเจริญโภคภัณฑ์อาหาร จำกัด (มหาชน) กรุงเทพมหานคร. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 47(1): 161-174.
นิสดารก์ เวชยานนท์. (2551). มิติใหม่ในการบริหารทุนมนุษย์. กรุงเทพมหานคร: กราฟิโก ซิสเต็มส์.
บงกช เจนจรัสสกุล. (2564). วิวัฒนาการงานทรัพยากรมนุษย์ยุคดิจิทัล จากจุดเริ่มต้นสู่แนวโน้ม ในอนาคต. ใน จิรประภา อัครบวร (บรรณาธิการ). งานทรัพยากรมนุษย์ในยุคดิจิทัล. (หน้า 53-66). กรุงเทพมหานคร: ไซเบอร์พริ้นท์กรุ๊ป จำกัด.
บุญอนันต์ พินัยทรัพย์. (2563). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในยุคดิจิทัล. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์รัตนไตร.
ประกาศ เรื่อง ยุทธศาสตร์ชาติ (พ.ศ. 2561- 2580). (2561, ตุลาคม 13). ราชกิจจานุเบกษา, 135 (82 ก), 1.
ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง การประกาศแผนการปฏิรูปประเทศ (ฉบับปรับปรุง). (2564, กุมภาพันธ์ 25). ราชกิจจานุเบกษา, 138 ตอนพิเศษ (44 ง), 1.
ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง การประกาศแผนแม่บทภายใต้ยุทธศาสตร์ชาติ (พ.ศ. 2561-2580). (2562, เมษายน 18). ราชกิจจานุเบกษา, 136 (51 ก), 1.
พระปลัดสมเกียรติ อํสุธโร อินถา ศิริวรรณ และระวิง เรืองสังข์. (2564). การบริหารงานบุคคลในยุคดิจิทัล. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ วิทยาลัยสงฆ์นครสวรรค์, 9(1): 71-84.
พฤทธิพงศ์ จักกะพาก. (2564). การพัฒนาทุนมนุษย์ตามแนวทางรัฐประศาสนศาสตร์. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 10(2): 354-363.
พลวศิษฐ หล้ากาศ. (2564). ประเด็นความท้าทายที่มีต่อบทบาทนักทรัพยากรมนุษย์ในอนาคต. วารสารวิจยวิชาการ, 4(2): 251-260.
พสุธิดา ตันตราจิณ พิไลพรรณ นวานุช ไกรภพ กฤตสวนนท์ และสุภัคศิริ ปราการเจริญ. (2559). ทุนมนุษย์: การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในศตวรรษที่ 21. วารสารสุทธิปริทัศน์, 30(ฉบับพิเศษ): 115-123.
วชิรวัชร งามละม่อม. (2565). การบริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์ภาครัฐในยุคดิสรัปชัน. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 42(1): 176-197.
ศิริพร แย้มนิล. (2563). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ที่ยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: DPU Coolprint มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
สำนักงาน ก.พ. (2563). หนังสือสำนักงาน ก.พ. ที่ นร 1013.1/167 ลงวันที่ 21 กันยายน 2563 เรื่อง แนวทางการพัฒนาบุคลากรภาครัฐ พ.ศ. 2563-2565. นนทบุรี: สถาบันพัฒนาข้าราชการพลเรือน.
Barney, J. B. (1991). Firm resources & sustained competitive advantage. Journal of Management, 17(1): 99-120.
Christensen, C. M., McDonald, R., Altman, E. J., and Palmer, J. E. (2018). Disruptive Innovation: An Intellectual History and Directions for Future Research. Journal of Management Studies, 55(7): 1-36
HR NOTE. (2562). บทบาทใหม่ของฝ่ายทรัพยากรมนุษย์ในยุคดิจิทัล (New Roles of HR in Digital Age). ค้นเมื่อ วันที่ 20 พฤษภาคม 2565, จาก
https://th.hrnote.asia/personnel-management/190902-hr-roles-digital-age/.
Shakil, R. M., Hassan, M. A. and Qureshi, M. I. (2019). Understanding the Relationship Between HR Roles and HR Effectiveness: A Conceptual Review. Management Research Spectrum, 9(1): 78-82.
Ulrich, D. and Dulebohn, J. H. (2015). Are we there yet? What's next for HR?. Human Resource Management Review, 25(2): 188-204.
