แนวทางการพัฒนาศักยภาพบุคลากรขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น กรณีศึกษาในเขตอำเภอเมืองพิษณุโลก จังหวัดพิษณุโลก
##plugins.themes.bootstrap3.article.sidebar##
##plugins.themes.bootstrap3.article.main##
摘要
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาระดับการพัฒนาศักยภาพบุคลากรขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น 2) เพื่อศึกษาสมรรถนะของบุคลากรองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น 3) เพื่อปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาศักยภาพบุคลากรขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น และ 4) เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาศักยภาพบุคลากรขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น กรณีศึกษาในเขตอำเภอเมืองพิษณุโลก จังหวัดพิษณุโลก กลุ่มตัวอย่างที่จะใช้เป็นตัวแทนของประชากร คือ บุคลากรองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในเขตอำเภอเมืองพิษณุโลก จำนวน 350 คน จากคำนวณใช้สูตรของ Taro Yamane ที่ระดับความเชื่อมั่น ร้อยละ 95 เครื่องมือวิจัยครั้งนี้ คือ แบบสอบถาม และแบบสัมภาษณ์ โดยผู้วิจัยได้เลือกใช้สถิติในการวิเคราะห์ข้อมูล ดังนี้ สถิติเชิงพรรณนา โดยการแจกแจงในรูปแบบของความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติเชิงอนุมาน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ทดสอบ คือ t-test, F-test และการวิเคราะห์ความถดถอดพหุคุณ
ผลการวิจัย พบว่า 1) ผู้ตอบแบบสอบถามแสดงความคิดเห็น ระดับการพัฒนาศักยภาพบุคลากรขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ภาพรวมมีค่าเฉลี่ยอยู่ระดับมาก 2) สมรรถนะของบุคลากรองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ภาพรวมมีค่าเฉลี่ยอยู่ระดับมาก 3) ปัจจัยที่ส่งผลต่อแนวทางการพัฒนาศักยภาพบุคลากร พบว่า ปัจจัยส่วนบุคคล ด้านประสบการณ์ทำงานที่แตกต่างกันส่งผลต่อการพัฒนาศักยภาพบุคลากรขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และสมรรถนะของบุคลากรองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นภาพรวมส่งผลต่อการพัฒนาศักยภาพบุคลากรขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น กรณีศึกษาในเขตอำเภอเมืองพิษณุโลก จังหวัดพิษณุโลก อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 4) แนวทางการพัฒนาศักยภาพบุคลากรขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นมี 4 แนวทาง คือ แนวทางที่ 1 ด้านออกแบบตามความต้องการของบุคลากรที่ปัจจัยส่วนบุคคลแตกต่างกันไป แนวทางที่ 2 ด้านการบริหารและจัดการทรัพยากรมนุษย์ แนวทางที่ 3 ด้านการพัฒนาหรือปรับปรุงวิธีการในการพัฒนา และแนวทางที่ 4 ด้านการติดตามตรวจสอบการพัฒนา
##plugins.themes.bootstrap3.article.details##
参考
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2556). การวิเคราะห์สถิติ: สถิติสำหรับบริหารและวิจัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธนาภรณ์ บุญทอง. (2561). การพัฒนาศักยภาพในการทำงานของบุคลากร กรณีศึกษา กองสถานที่ ยานพาหนะ และรักษาความปลอดภัย สำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรี. การค้นคว้าอิสระ รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ปริยาภัทร ศรีเพชร. (2559). แนวทางการพัฒนาศักยภาพในการปฏิบัติงานของบุคลากรหน่วยงานอาชีวศึกษาจังหวัดระยองกรณีศึกษาวิทยาลัยเทคนิคระยอง. วารสารวิจัยรำไพพรรณี. 10(1): 98-104.
พิริยะ ผลพิรุฬห์. (2556). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับการพัฒนาประเทศไทย. วารสารเศรษฐศาสตร์ปริทรรศน์ สถาบันพัฒนศาสตร์. 7(1): 1-70
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2563). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 พ.ศ.2560-2564. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานส่งเสริมการปกครองท้องถิ่นจังหวัด พิษณุโลก. (2562). แผนพัฒนาการปกครองท้องถิ่นจังหวัด พิษณุโลก 4 ปี (พ.ศ.2561–2564) ฉบับทบทวน (รอบปี 2562). พิษณุโลก: สำนักงานส่งเสริมการปกครองท้องถิ่นจังหวัดพิษณุโลก.
Byham & Moyer. (2006). Organizing genius :the secret of creative collaboration. eBook: Warren Bennis, Patricia Ward Biederman: Amazon.co.uk: Kindle Store.
Cronbach, Lee. J. (1990). Essentials of Psychology Testing. 5th ed. New York: Harper Collins Publishers Inc.
Delahaye, B. L. (2005). Human resource development: Adult learning and knowledge management. 2nd ed. Queensland, Australia: John Wiley & Son.
Draganidis, F. & Mentzas, G. (2006). Competency based management: A review of systems and approaches. International Management & Computer Security, 14(1): 51-61. doi:10.1108/09685220610648373
Nadler, L., & Nadler, Z. (1994). Designing training programs: The critical events model. 2nd ed. Houston, TX: Gulf.
Noe, R. A. (2013). Employee training and development. 6th ed. Singapore: McGraw-Hill.
Swanson, R. A., & Holton, E. F., III. (2009). Foundations of human resource development. 2nd ed. San Francisco: Berrett-Koehler.
Werner, J. M., & DeSimone, R. L. (2006). Human resource development. 4th ed. Mason, OH: Thomson South-Wester.
