การพัฒนาแรงงานไทยในภาคอุตสาหกรรมเพื่อการขับเคลื่อนประเทศไทย 4.0
##plugins.themes.bootstrap3.article.sidebar##
##plugins.themes.bootstrap3.article.main##
摘要
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สังเคราะห์สมรรถนะแรงงานช่างเทคนิคในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์เพื่อการขับเคลื่อนประเทศไทย 4.0 2) ประเมินสมรรถนะแรงงานช่างเทคนิคในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์เพื่อการขับเคลื่อนประเทศไทย 4.0 3) เสนอรูปแบบการพัฒนาสมรรถนะแรงงานช่างเทคนิคในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์เพื่อการขับเคลื่อนประเทศไทย 4.0 เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน การวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง คือ พนักงานช่างเทคนิคจากโรงงานอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ในนิคมอุตสาหกรรมนวนคร จังหวัดปทุมธานี จำนวน 295 คน เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบสอบถาม การวิจัยเชิงคุณภาพ ทำการสัมภาษณ์เชิงลึก ตัวแทนผู้บริหารและเจ้าหน้าที่ภาครัฐ ผู้บริหารในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ และผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรมนุษย์ จํานวน 14 คน การสนทนากลุ่มจากผู้จัดการและหัวหน้างานฝ่ายทรัพยากรมนุษย์จำนวน 10 คน และทำการวิเคราะห์ข้อมูลแบบอุปนัย ผลการวิจัย พบว่า 1) สมรรถนะที่จำเป็นของแรงงานช่างเทคนิคประกอบไปด้วยสมรรถนะหลัก ได้แก่ สมรรถนะด้านทัศนคติและด้านแรงจูงใจ และสมรรถนะตามหน้าที่ได้แก่ สมรรถนะด้านความรู้ ด้านทักษะและด้านคุณลักษณะ โดยเรียงลำดับความสำคัญจากมากที่สุดไปหาน้อย ได้แก่ 1. ทัศนคติ 2. แรงจูงใจ 3. คุณลักษณะ 4. ความรู้ 5. ทักษะ 2) สมรรถนะในปัจจุบันของแรงงานช่างเทคนิคอยู่ในระดับมาก เรียงลําดับจากมากไปหาน้อย ได้แก่ 1. ทัศนคติ 2. คุณลักษณะ 3. แรงจูงใจ 4. ความรู้ 5. ทักษะ มีระดับสมรรถนะมาก 5 อันดับแรก คือ ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ การทำงานที่มุ่งผลสัมฤทธิ์ ความรู้เกี่ยวกับงานในหน้าที่ที่ทำ การคิดอย่างมีวิจารณญาณ การมีมนุษยสัมพันธ์ ช่องว่างสมรรถนะสูงสุด 5 อันดับแรก คือ ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ การทำงานที่มุ่งเน้นผลสัมฤทธิ์ การมีมนุษยสัมพันธ์ การประยุกต์ใช้ความรู้และทักษะงานในสาขาอาชีพ ความยืดหยุ่นทางปัญญาและการปรับตัว 3) รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะของแรงงานช่างเทคนิคในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ เพื่อการเคลื่อนประเทศไทย 4.0 ประกอบด้วย 5 องค์ประกอบ คือ 1) สมรรถนะแรงานช่างเทคนิค 2) ช่องว่างสมรรถนะที่ต้องพัฒนาของแรงงานช่างเทคนิค 3) กระบวนการและแนวดำเนินการพัฒนาสมรรถนะแรงช่างเทค 4) วีธีการพัฒนาสมรรถนะแรงงานช่างเทคนิค 5) เงื่อนไขความสำเร็จรูปแบบการพัฒนา
##plugins.themes.bootstrap3.article.details##
参考
กิริยา กุลกลการ. (2561). การบริหารทุนมนุษย์ในเศรษฐกิจยุค 4.0. สภาที่ปรึกษาเพื่อพัฒนาแรงงานไทย กระทรวงแรงงาน.
เกียรติอนันต์ ล้วนแก้ว. (2561). ช่องว่างทักษะกับนัยยะที่มีต่อการพัฒนากำลังคนของประเทศไทย. เอกสารการสัมนาทางวิชาการ ประจำปี 2561 ครั้งที่ 40. กรุงเทพฯ: คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
จินดารัตน์ โพธิ์นอก. (2557). ทักษะแห่งศตวรรษที่ 21. คลังความรู้. กรุงเทพฯ: สำนักงานราชบัณฑิตยสภา.
เจน นำชัยศิริ. (2561). ยกระดับเทคโนโลยีอุตสาหกรรมไทย สู่ยุค 4.0. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมอุตสาหกรรม (กสอ.). กระทรวงอุตสาหกรรม.
ฉันทนา เจริญศักดิ์. (2557). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะของผู้พิพากษาในศาลแรงงาน. ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ชมรมบริหารงานบุคคลนวนคร. (2562). รายงานการสำรวจค่าจ้างและสวัสดิการ เดือนกันยายน 2562. ปทุมธานี: ชมรมบริหารงานบุคคลนวนคร
ชรอยวรรณ ประเสริฐผล และคณะ. (2556). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะด้านการจัดการการเรียนรู้ของครูใหม่ในโรงเรียนเอกชนประเภทสามัญศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร 15 (ฉบับพิเศษ): 48-49.
ทิวากร พิศาลสฤษติกรรม. (2557). แบบจำลองการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของส่วนราชการประจำจังหวัด: ศึกษาเฉพาะกรณีกลุ่มจังหวัดภาคกลางตอนล่าง 1. ปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชา การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
บริษัท นวนคร จำกัด (มหาชน). (2562). ข้อมูลบริษัท. ค้นเมื่อวันที่ 17 สิงหาคม 2562, จาก https: //www.navanakorn.com/main.php?filename=inde
เปรมกมล ทินกร ณ อยุธยา. (2556). หลักสูตรการพัฒนาสมรรถนะของผู้อำนวยการฝ่าย บริษัท อสมท จำกัด (มหาชน). ปริญญาดุษฏีบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พงศธร ลิมปนเวทย์สกุล. (2559). การพัฒนาตัวบ่งชี้สมรรถนะหลักด้วยองค์ประกอบร่วมของ คุณลักษณะแรงงานในห่วงโซ่อุปทานธุรกิจการจัดงานแสดงสินค้าและนิทรรศการ. ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
มณภัสสรณ์ เสถียรบุตร. (2558). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะผู้บริหารสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาจังหวัดยะลา เพื่อรองรับการเข้าสู่ประชาคมอาเซียน.ปรัชญาดุษฏีบัณฑิต สาขาวิชาวิชาบริหารกาศึกษา มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ยงยุทธ แฉล้มวงษ์. (2561). การผลิตและการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในยุคไทยแลนด์ 4.0. บทความทรัพยากรมนุษย์. สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย (ทีดีอาร์ไอ).
วิชาญ ทรายอ่อน. (2559). ประเทศไทย 4.0. สำนักงานเลขานุการสภาผู้แทนราษฏร: รัฐสภา.
สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ (สวทช.). (2558). อุตสาหกรรม 4.0 (Industrial 4.0) แนวทางของอุตสาหกรรมแห่งอนาคต, R&D สู่สังคม. กรุงเทพฯ: กระทรวงอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัย และนวัตกรรม (อว.).
สำนักงานอุตสาหกรรมจังหวัดปทุมธานี. (2561).รายงานการวิเคราะห์สภาวะเศรษฐกิจอุตสาหกรรมปี 2560. ปมุมธานี: สำนักงานอุตสาหกรรมจังหวัดปทุมธานี กระทรวงอุตสาหกรรม.
เสาวนีย์ จันทะพงษ์ และ ธันว์ธิดา วงศ์ประสงค์. (2561). ศักยภาพการแข่งขันด้านทรัพยากรมนุษย์: ไทยอยู่ไหนและจะสร้างทักษะในศตวรรษที่ 21 อย่างไร. บทวิเคราะห์ทางเศรษฐกิจของสายนโยบายการเงิน. กรุงเทพฯ: ธนาคารแห่งประเทศไทย.
อัจฉรา หล่อตระกูล. (2560). การพัฒนาสมรรถนะพนักงานมหาวิทยาลัยของรัฐ. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทัศน์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์วิทยาลัย, 6(1): 193.
อเด็ดโก้. (2561). 10 ทักษะที่คนทำงานต้องมีภายในปี 2022. ค้นเมื่อวันที่ 21 มิถุนายน 2562, จาก https: //adecco.co.th/en/knowledge-center/detail/10-skills-Thailand-2022.
