การพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนของหาดป่าตอง จังหวัดภูเก็ต
##plugins.themes.bootstrap3.article.sidebar##
##plugins.themes.bootstrap3.article.main##
摘要
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบระดับความคิดเห็นของผู้ประกอบการท่องเที่ยวต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนของหาดป่าตอง จังหวัดภูเก็ต ในภาพรวมตามสถานภาพส่วนบุคคล และเพื่อกำหนดแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนของหาดป่าตอง จังหวัดภูเก็ต โดยมีกลุ่มตัวอย่าง 2 กลุ่ม 1) ผู้ประกอบอาชีพการท่องเที่ยว ได้แก่ ธุรกิจนำเที่ยว ธุรกิจที่พัก และธุรกิจนันทนาการ จำนวน 315 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถาม การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติการแจกแจงความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติทดสอบที (t-test) การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (One-way ANOVA) และ 2) กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการสัมภาษณ์ จำนวน 5 คน ได้แก่ ผู้บริหารท้องถิ่นเทศบาลเมืองป่าตอง จังหวัดภูเก็ต จำนวน 2 คน และผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย จำนวน 3 คน และวิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัย พบว่า การพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนของหาดป่าตอง จังหวัดภูเก็ต ผู้ประกอบการท่องเที่ยวมีความคิดเห็นโดยรวมอยู่ในระดับมาก และเมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุด คือ ความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว ผลประโยชน์ของการท่องเที่ยว ทรัพยากรธรรมชาติ การวางแผนและการจัดการ ส่วนด้านคุณภาพของสิ่งแวดล้อม อยู่ในระดับปานกลาง ผลการเปรียบเทียบระดับความคิดเห็น พบว่า เพศหญิงมีความคิดเห็นต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนแตกต่างกว่าเพศชาย ในด้านการวางแผนการจัดการ ด้านคุณภาพของสิ่งแวดล้อม และด้านความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 อายุ พบว่า ผู้ประกอบการที่มีอายุต่างกันมีความคิดเห็นต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนไม่แตกต่างกัน ระดับการศึกษา พบว่า ผู้ประกอบการที่มีระดับการศึกษาต่างกันมีความคิดเห็นต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนแตกต่างกัน ด้านทรัพยากรธรรมชาติ ด้านการวางแผนและการจัดการ และด้านคุณภาพของสิ่งแวดล้อม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และอาชีพ พบว่า ผู้มีอาชีพธุรกิจนำเที่ยวมีความคิดเห็นต่างจากอาชีพธุรกิจที่พัก และต่างจากผู้มีอาชีพธุรกิจนันทนาการอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ส่วนแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวของหาดป่าตอง จังหวัดภูเก็ต ให้มีความยั่งยืนจากการสัมภาษณ์ผู้บริหารท้องถิ่นเทศบาลเมืองป่าตอง ได้แก่ พัฒนาแหล่งท่องเที่ยวใหม่ในเขตเทศบาลเมืองป่าตอง เช่น ชุมชนบ้านมอญ น้ำตกวังขี้อ้อน ชุมชนนาใน ชุมชนชายวัด และชุมชนปากบาง จัดให้มีโครงการหมู่บ้านฮาลาล (Halal Village) ที่ชุมชนบ้านกะหลิม จัดระเบียบพื้นที่สูบบุหรี่ จัดให้มีโครงการชายหาดปลอดบุหรี่ ให้เมืองป่าตองเป็นเมืองคาร์บอนต่ำ (Low Carbon) จัดตั้งสมาคมรักษ์หาดป่าตอง และแก้ไขกฎหมายผังเมืองให้สอดคล้องเหมาะสมกับการเติบโตของเมืองป่าตองในอนาคต
##plugins.themes.bootstrap3.article.details##
参考
ชัชพล ทรงสุนทรวงศ์. (2545). การจัดการนันทนาการและการท่องเที่ยวธรรมชาติ. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ณัฐวรรธน์ สุนทรวริทธิโชติ. (2556). การศึกษาสภาพปัญหาสิ่งแวดล้อมในเขตตำบลสามบัณฑิต: กรณีศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมของประชาชน. รายงานการวิจัย คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
เทศบาลเมืองป่าตอง. (2558). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนา พ.ศ. 2557 – 2561. งานวิเคราะห์นโยบายและแผน กองวิชาการและแผนงาน เทศบาลเมืองป่าตอง.
ภัสสรกรณ์ ลังกาฟ้า. (2553). ผลกระทบทางด้านเศรษฐกิจและสังคมของการท่องเที่ยวในชุมชนหมู่บ้านดอยปุย จังหวัดเชียงใหม่. รายงานการวิจัย คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สำนักงานทะเบียนธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์. (2558). รายชื่อธุรกิจนำเที่ยว. สาขาภาคใต้เขต 2 ภูเก็ต.
สุเทพ สิงห์ฆาฬะ. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนในมุมมองของผู้ประกอบการท่องเที่ยวและองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ตำบลกมลา อำเภอกะทู้ จังหวัดภูเก็ต. วารสารมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 3(2) มิถุนายน-กันยายน 2560.
อนุรักษ์ ปัญญานุวัฒน์. (2542). ชุมชน ทรัพยากรและการพัฒนาสิ่งแวดล้อม. เอกสารประกอบคำสอน สาขาวิชาการจัดการมนุษย์กับสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
อุษาวดี พูลพิพัฒน์. (2545). การท่องเที่ยวแบบยั่งยืน: กรณีศึกษาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชนในประเทศไทย. จุลสารการท่องเที่ยว. 21 (ตุลาคม-ธันวาคม).
Krjcie, R.V. and Morgan, D.W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3): 607 - 610.
Langkafa, P. (2010). Socio-economic Impact of Tourism in Doi Pui Village Community. Chiangmai Province. Research Report The Faculty of Economics Chiang Mai University. (in Thai)
Municipality of Patong. (2015). Strategic Development Plan 2014 – 2016. Policy Analysis and Planning Technical and Planning Division Municipality of Patong.
Panyanuwat, A. (1999). Community Resources and Environmental Development. Doctrine Human Resource Management Chiang Mai University. (in Thai)
Pulpipat, U. (2002). Sustainable Tourism: A Case Study of Ecotourism by Community in Thailand. TAT review magazine. 21 (October – December 2002). (in Thai)
Songsunthornwong, C. (2002). Recreation Management and Natural Tourism. Nonthaburi: Sukhothai Thammathirat Open University. (in Thai)
Soonthornvirittichoti, N. (2013). Study of environmental problems in Sam Bandit district: a case study of factors affecting the development of natural resources and the environment of people. Research report Faculty of Humanities and Social Sciences, Phranakhon Sri Ayutthaya Rajabhat University.
Singkhalah, S. (2017). Guidelines for sustainable tourism development in the perspective of tourism operators and local administrative organizations in Kamala Subdistrict, Kathu District, Phuket Province. Journal of Human Sciences and Social Sciences Rajapruk University, 3(2) June – September 2017.
Travel and Tour Operator Registration Office. (2015). List of Tour Operators. Southern Region Branch 2 Phuket. (in Thai)
Wannatanom, C. (2009). Tourism Industry. Bangkok: Samlada Partnership Limited.
World Tourism Organization. (1998). Guide for local authorities on developing sustainable tourism. Madrid, Spain.
World Tourism Organization. (2004). Indicators of Sustainable development for tourism destinations: A Guidebook. World Tourism Organization.
