แนวคิดเศรษฐกิจสีน้ำเงินกับผลประโยชน์แห่งชาติทางท้องทะเลของประเทศไทย
##plugins.themes.bootstrap3.article.sidebar##
##plugins.themes.bootstrap3.article.main##
摘要
อาณาเขตทางทะเลของประเทศไทยทั้งด้านชายฝั่งตะวันตกและตะวันออกมีอาณาเขตประมาณ 320,000 ตางรางกิโลเมตร และชายฝั่งทะเลทางด้านอ่าวไทยและอันดามันมีความยาวประมาณ 3,000 กิโลเมตร จากอาณาเขตทางทะเลที่มีมากกว่าครึ่งหนึ่งของอาณาเขตทั้งหมดของประเทศ ส่งผลให้ประเทศไทยมีมูลค่าผลประโยชน์ทางท้องทะเลจากการนำเข้าและส่งออกทางทะเลประมาณ 14.483 ล้านบาทต่อปี ดังนั้น รัฐบาลหรือหน่วยงานที่เกี่ยวข้องควรให้ความสนใจในการกำหนดแผนส่งเสริมและนโยบายทางท้องทะเลโดยใช้แนวคิดเศรษฐกิจสีน้ำเงินเข้ามาบูรณาการเพื่อให้เกิดความยั่งยืนกับสิ่งแวดล้อมทางท้องทะเลและรักษาผลประโยชน์ทางท้องทะเลทั้งทางตรงและทางอ้อมของประเทศให้ยั่งยืน อีกทั้งควรให้ความสำคัญในการศึกษา การสำรวจและการวิจัยที่เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์แห่งชาติทางท้องทะเล เพื่อเป็นการสร้างบุคลากรที่มีความรู้และความเชี่ยวชาญเฉพาะด้านเพื่อนำไปสู่การพัฒนาและการใช้ทรัพยากรทางทะเลที่ยั่งยืนและสร้างมูลค่าผลประโยชน์แห่งชาติทางท้องทะเลให้แก่ประเทศชาติได้
##plugins.themes.bootstrap3.article.details##
参考
กรมสนธิสัญญาและกฎหมาย. (2548). หนังสือแปล อนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยกฎหมายทะเล ค.ศ. 1982. กรมสนธิสัญญาและกฎหมาย กระทรวงการต่างประเทศ, กรุงเทพมหานคร.
คณะอนุกรรมการจัดการความรู้เพื่อผลประโยชน์แห่งชาติทางทะเล. (2560). อาณาเขตทางทะเล. ค้นหาเมื่อ 19 กันยายน 2560, จาก http://www.mkh.in.th/index.php/2010-03-22-18-01-39
ธนิต โสรัตน์. (2560). เอกสารบรรยาย เศรษฐกิจสีคราม: ผลประโยชน์แห่งชาติทางทะเล. คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปุณฑริกา เรืองฤทธิ์. (2560). รายงานการสัมมนาระดับนานาชาติ Blue Economy Forum2017. ค้นหาเมื่อ 18 ธันวาคม 2560, https://thaipublica.org/2017/11/blue-economy-2-1/
เผดิมศักดิ์ จารยะพันธุ์ และคณะ. (2550). โครงการสถานการณ์ปัจจุบันและแนวโน้มในอนาคตของประเทศไทยกับการใช้ทะเลอย่างยั่งยืน. กรุงเทพ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สารัตน์ เถื่อนสุวรรณ และ ณัฐพัชร อัครกิตติทัศน์. (2559). ผลประโยชน์แห่งชาติทางท้องทะเลกับความมั่นคงของประเทศ. วารสารสถาบันวิชาการป้องกันประเทศ, ปีที่ 7 ฉบับที่ 2, หน้า 30 – 39.
สุเทพ สิงห์ฆาฬะ. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนในมุมมองของผู้ประกอบการท่องเที่ยวและองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ตำบลกมล อำเภอกะทู้ จังหวัดภูเก็ต. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, ปีที่ 3 ฉบับที่ 2, หน้า 127 – 136.
Department of Marine and Coastal. (2560). Maritime Zone. Retrieved September 18, 2017, from http://marinegiscenter.dmcr.go.th/km/maritimezone_doc3/#.WfLY DI-0Oj4 (in Thai)
Department of Treaties and Legal Affairs. (2005). Translation United Nations Convention on the Law of the Sea (1982). Department of Treaties and Legal Affairs Ministry of Foreign Affairs, Bangkok. (in Thai)
Jayabhand, P. et al., (2007). Project of Present Status and Future Trend of Thailand’s Sustainable Utilization of the Sea. Bangkok: The Thailand Research Fund. (in Thai)
Marine Knowledge Management Subcommittee. (2017). Maritime Zone. Retrieved September 19, 2017, from http://www.mkh.in.th/index.php/2010-03-22-18-01-39 (in Thai)
Ruangrid, P. (2017). International Seminar Report of Blue Economy Forum2017. Retrieved December 18, 2017, from https://thaipublica.org/2017/11/blue-economy-2-1/ (in Thai)
Singkhalah, S. (2017). Development of Sustainable Tourism at Kamala Sub-district and Kathu District, Phuket in Tourism Operators’ and Local Government Officers’ Perspective. Journal of Humanities and Social Sciences, Rajapruk University, Vol. 3 No.2 p. 127 – 136. (in Thai)
Sorat, T. (2017). Document Blue Ocean Economy: Maritime National Interest. Faculty of Political Science Thammasat University. (in Thai)
Thuansuwan, S. and Ackarakittitus, N. (2016). Maritime National Interest and National Security. National Defence Studies Institute Journal, Vol. 7 No. 2 p. 30 – 39. (in Thai)
