แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนในมุมมองของผู้ประกอบการท่องเที่ยว และองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ตำบลกมลา อำเภอกะทู้ จังหวัดภูเก็ต

##plugins.themes.bootstrap3.article.main##

สุเทพ สิงห์ฆาฬะ

摘要

 


 งานวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน และเปรียบเทียบ แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน รวมถึงศึกษาข้อเสนอแนะในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวในตำบลกมลา อำเภอกะทู้ จังหวัดภูเก็ต โดยใช้กลุ่มตัวอย่างผู้ประกอบการท่องเที่ยวและตัวแทนองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น โดยเลือกตัวอย่างแบบเจาะจง จำานวน 95 คน เครื่องมือที่ใช้คือแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบสมมติฐานใช้สถิติ Chi –Square การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (One -way ANOVA)


ผลการวิจัยพบว่า แนวทางการพัฒนาการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน มีคะแนนความคิดเห็นโดยรวมระดับปานกลาง ได้แก่ ด้านสิ่งแวดล้อม ด้านการอนุรักษ์ทรัพยากรการท่องเที่ยว ด้านการให้การศึกษาและสร้างจิตสานึกทางการท่องเที่ยว และด้านการมีส่วนร่วมในการวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยว ยกเว้น ด้านการพัฒนาธุรกิจการท่องเที่ยว มีคะแนนความคิดเห็นโดยรวมระดับมาก แนวทาง การพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียด้านการท่องเที่ยวมีความสัมพันธ์ในทิศทางเดียวกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ข้อเสนอแนะ ภาครัฐ องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นควรเป็นผู้เริ่มกำหนดนโยบายในความรับผิดชอบโดยขอความร่วมมือกับชุมชน ผู้ประกอบการท่องเที่ยว ได้แก่ ผู้ประกอบการธุรกิจที่พัก ผู้ประกอบการธุรกิจนำเที่ยว ผู้ประกอบการธุรกิจนันทนาการ และภาคส่วนอื่น ๆ เพื่อประสานกิจกรรมต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น รวมถึงช่วยเหลือซึ่งกันและกันในการพัฒนาปกป้องรักษาทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม เป็นต้น

##plugins.themes.bootstrap3.article.details##

##submission.howToCite##
สิงห์ฆาฬะ ส. (2017). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนในมุมมองของผู้ประกอบการท่องเที่ยว และองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ตำบลกมลา อำเภอกะทู้ จังหวัดภูเก็ต. Journal of Humanities and Social Sciences, Rajapruk University, 3(2), 127–136. 取读于 从 https://so03.tci-thaijo.org/index.php/rpu/article/view/112615
栏目
Articles

参考

กิตติ อริยานนท์. (2548). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยังยืน กรณีศึกษา: อุทยานสิ่งแวดล้อมนาชาติสิรินธร ตำบลชะอา อำเภอชะอา. ดุษฎีนิพนธ์สิ่งแวดล้อมศึกษาดุษฎีบัณฑิต คณะสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล.

คนึงภรณ์ วงเวียน. (2555). การพัฒนายุทธศาสตร์การท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาเกาะเสม็ด จังหวัดระยอง. ดุษฎีนิพนธ์ยุทธศาสตร์การพัฒนาดุษฎีบัณฑิต คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.

ชัชพล ทรงสุนทรวงศ์. (2545). การจัดการนันทนาการและการท่องเที่ยวธรรมชาติ. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

นภดล นพรัตน์. (2551). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน: กรณีศึกษาเทศบาลตำบลเวียงใต้ อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน. วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สรพงษ์ ศรีพุ่ม. (2545). ภาพลักษณ์เกี่ยวกับจังหวัดปทุมธานีเพื่อแสวงหาแนวทางในการพัฒนาการท่องเที่ยวจังหวัดปทุมธานีอย่างยั่งยืน. รายงานการวิจัย คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต.

สุเทพ สิงห์ฆาฬะ. (2549). การมีส่วนร่วมของประชาชนด้านการฟื้นฟูการท่องเที่ยวหลังประสบธรณีพิบัติภัยสินามิ ในเขตตำบลกมลา อำเภอกะทู้ จังหวัดภูเก็ต. วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต.