การวินิจฉัยมโนทัศน์ที่คลาดเคลื่อนในวิชาคณิตศาสตร์ เรื่อง เลขยกกำลัง ของนักเรียน ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยรามคำแหง (ฝ่ายมัธยม)
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อวินิจฉัยมโนทัศน์ที่คลาดเคลื่อนในการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ เรื่อง เลขยกกำลัง ของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยรามคำแหง (ฝ่ายมัธยม) กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ นักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยรามคำแหง (ฝ่ายมัธยม) จำนวน 1 ห้อง มีจำนวนนักเรียน 45 คน โดยได้มาจาก การสุ่มแบบกลุ่ม (Cluster Sampling) เครื่องมือที่ใช้ คือแบบทดสอบวินิจฉัยมโนทัศน์ที่คลาดเคลื่อนในวิชาคณิตศาสตร์ เรื่อง เลขยกกำลัง เป็นแบบทดสอบแบบคู่ขนานแบบเลือกตอบ 4 ตัวเลือก จำนวน 34 ข้อ มีค่าความเชื่อมั่นของแบบทดสอบเท่ากับ .889 และหาค่าความสอดคล้องของ การกระจายคำตอบของข้อสอบคู่ขนานจากการตอบข้อสอบทั้งสองครั้งด้วยสถิติ (chi-square) การตอบคำถามวิจัยเกี่ยวกับมโนทัศน์ที่คลาดเคลื่อนของนักเรียน วิเคราะห์จากการหาร้อยละ ของคำตอบของนักเรียนที่เลือกตอบแต่ละตัวเลือกและข้อที่มีนักเรียนเลือกตอบตัวเลือกที่ผิดมากกว่าหรือประมาณร้อยละ 50
ผลการวิจัย พบว่า (1) ด้านการใช้บทนิยาม ทฤษฎีบท สูตร กฎ และสมบัติ วัดโดยใช้ข้อสอบ จำนวน 7 คู่ (14 ข้อ )พบว่า มีข้อสอบจำนวน 3 คู่ ที่นักเรียนตอบผิดมากกว่าร้อยละ 50 โดยนักเรียนมีมโนทัศน์ที่คลาดเคลื่อนมากที่สุด เรื่อง การเขียนจำนวนต่าง ๆ ในรูปสัญกรณ์วิทยาศาสตร์ (2) ด้านการคิดคำนวณหรือการดำเนินการ วัดโดยใช้ข้อสอบจำนวน 7 คู่ (14 ข้อ) พบว่า มีข้อสอบจำนวน 5 คู่ ที่นักเรียนตอบผิดมากกว่าร้อยละ 50 และ ข้อสอบ 2 ข้อ ที่นักเรียนตอบประมาณร้อยละ 50 โดยนักเรียนมีมโนทัศน์ที่คลาดเคลื่อนมากที่สุด เรื่อง การหารเลขยกกำลัง (3) ด้านการแปลความจากโจทย์ปัญหา วัดโดยใช้ข้อสอบจำนวน 3 คู่ (6 ข้อ) พบว่า มีข้อสอบจำนวน 3 คู่ ที่นักเรียนตอบผิดมากกว่าร้อยละ 50 โดยนักเรียนมีมโนทัศน์ที่คลาดเคลื่อนมากที่สุด เรื่อง การเขียนประโยคสัญลักษณ์ นักเรียนไม่สามารถเขียนประโยคสัญลักษณ์จากประโยคภาษาได้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ.(2560). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลาง กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์ (ฉบับปรับปรุง 2560) ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
บุญชม ศรีสะอาด. (2537). การพัฒนาการสอน. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
สถาบันทดสอบทางการศึกษาแห่งชาติ.(2564). ผลการทดสอบทางการศึกษาแห่งชาติขั้นพื้นฐาน (O-NET). ค้นเมื่อ 12 ธันวาคม 2564, จาก http://www.newonetresult.niets.or.th/
สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2555). หนังสือเรียนรายวิชา พื้นฐานมัธยมศึกษาปีที่ 2 กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ สกสค. ลาดพร้าว.
อัมพร ม้าคะนอง. (2551). การวินิจฉัยข้อผิดพลาดทางการเรียนคณิตศาสตร์ ของนักเรียนชั้น มัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนสาธิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Ojose B. (2015). Students’ Misconceptions in Mathematics: Analysis of Remedies and What Research Says. Youngstown state University.
Ozkan E, Ozkan A. (2012). Misconception in exponential number in 1st and 2nd level primary school mathematics. Davutpasa Campus, Turkey.
Mahmud R, Tahir S, Gaffar A, Wulandari S, Trisnowali A. (2020). Analyzing
Misconception of Exponent for High School in Makassar. Advances in Social
Science, Education and Humanities Research, 550, 430-433.
Ulusoy F. (2019). Serious obstacles hindering middle school students’ understanding of integer exponents. International Journal of Research in Education and
Science (IJRES), 5(1), 52-69.
