การจัดการการท่องเที่ยวตลาดน้ำ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พรรณนาบริบทการจัดการการท่องเที่ยวตลาดน้ำในพื้นที่ภาคกลางอย่างยั่งยืน 2) ระบุปัญหาการจัดการการท่องเที่ยวตลาดน้ำในพื้นที่ภาคกลางอย่างยั่งยืน และ 3) เสนอรูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวตลาดน้ำในพื้นที่ภาคกลางอย่างยั่งยืน การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ ตัวแทนภาครัฐ จำนวน 5 คน ตัวแทนผู้ประกอบการ จำนวน 4 คน ตัวแทนนักท่องเที่ยว จำนวน 6 คน และตัวแทนชุมชน จำนวน 5 คน ใช้วิธีการเลือกแบบเจาะจง เก็บข้อมูลจากเอกสารที่เกี่ยวข้องและการสัมภาษณ์ รวมทั้งการสังเกตแบบไม่มีส่วนร่วม วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการพรรณนาเชิงวิเคราะห์
ผลการวิจัย พบว่า 1) การจัดการตลาดน้ำถูกดำเนินการโดยคณะกรรมการของตลาดน้ำ และมุ่งเน้นการสร้างความยั่งยืนทางเศรษฐกิจด้วยการสร้างรายได้ให้ท้องถิ่น และแสดงถึงความรับผิดชอบต่อสังคม 2) ปัญหาการจัดการการท่องเที่ยวตลาดน้ำในพื้นที่ภาคกลางอย่างยั่งยืนเป็นปัญหาเชิงโครงสร้างของระบบ ซึ่งเป็นเรื่องของความชัดเจนในอำนาจหน้าที่ของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องรวมไปถึงปัญหาด้านการประสานความร่วมมือ 3) รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวตลาดน้ำคือสร้างการมีส่วนร่วมระหว่างภาครัฐ ผู้บริหารตลาดน้ำและผู้ประกอบการร้านค้า โดยการจัดประชุมระดมความคิดเห็นอย่างสม่ำเสมอและให้ชุมชนมีส่วนร่วมในการแสดงความคิดเห็นและตัดสินใจ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กชธมน วงศ์คำ. (2562). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านหัวขัวตำบลแกดา อำเภอแกดา จังหวัดมหาสารคาม. รายงานการวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น. (2561). มาตรฐานการส่งเสริมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทย.
กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2563). รายงานสถานการณ์ด้านการท่องเที่ยว. รายงานฉบับสมบูรณ์ประจำปีงบประมาณ 2562. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2560). ปีท่องเที่ยววิถีไทย 2558. ค้นเมื่อวันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2564, จาก http://thai.tourismthailand.org/
จิรดาภา สนิทจันทร์. (2564). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวเชิงนิเวศของนักท่องเที่ยวกรณีศึกษาตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง จังหวัดสมุทรปราการ. การค้นคว้าอิสระ วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ณรงค์ โพธิ์พฤกษานันท์. (2561). การมีส่วนร่วมของชุมชนตลาดน้ำลำพญาจังหวัดนครปฐมในการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. งานวิจัย คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
ธีรกานต์ โพธิ์แก้ว. (2560). การมีส่วนร่วมในการจัดการท่องเที่ยวชุมชนบ้านบางโรงตาบลป่า คลอก อำเภอกลาง จังหวัดภูเก็ต. วิทยานิพนธ์ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต.
ธีรพร ทองปัญญา. (2561). การพัฒนาการท่องเที่ยวตลาดน้ำอย่างยั่งยืนบนพื้นฐานของอัตลักษณ์และการมีส่วนร่วมของชุมชน: กรณีศึกษาตลาดน้ำดำเนินสะดวก. วารสารสังคมศาสตร์ คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 48(2): 181–201.
เบญจวรรณ สุจริต และ ชัชชัย สุจริต. (2560). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนของตำบลนางพญา อำเภอท่าปลา จังหวัดอุตรดิตถ์. งานวิจัย คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์.
พิมพงา เพ็งนาเรนทร์. (2561). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวของตลาดน้ำภาคกลางเพื่อเข้าสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. งานวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฎธนบุรี.
วรวุฒิ ภักดีบุรุษ. (2563). ปัญหาและศักยภาพของการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรโดยชุมชนของบ้านดอนซาก ตำบลห้วยงู อำเภอหันคา จังหวัดชัยนาท. วารสารพัฒนศาสตร์, 3(1): 40–67.
ศราวุธ ผิวแดง. (2560). การพัฒนาการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. รายงานการวิจัย คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.
สมบัติ นามบุรี. (2562). ทฤษฎีการมีส่วนร่วมในงานรัฐประศาสนศาสตร์. วารสารวิจัยวิชาการ, 2(1): 183–197.
สำนักท่องเที่ยวโดยชุมชน. (2561). กระบวนการพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สำนักท่องเที่ยวโดยชุมชน.
Cohen, J.M., & Uphoff, N.T. (1981). Rural Development Participation: Concept and Measure for Project Design Implementation and Evaluation: Rural Development Committee Center for International Studies. New York: Cornell University Press.
Heinz Weihrich and Harold Koontz. (1993). Management: A Global Perspective. 10thed. New York: McGraw-Hill.
Shirley A. White. (1993). Participatory Communication: Working for Change and Development. New Delhi: Sage.
Wertheim, A. H. (1981). On the relativity of perceived motion. Acta Psychologica. 48(1-3): 97–110.
World Tourism Organization. (1997). Guide for local authorities on developing sustainable tourism. Madrid, Spain: WTO.
