ความสำเร็จของผู้ประกอบการรุ่นใหม่ในการจำหน่ายผลิตภัณฑ์ผ่านเฟซบุ๊ก

Main Article Content

ศิริ ภู่พงษ์วัฒนา

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาตัวชี้วัดความสำเร็จของผู้ประกอบการรุ่นใหม่ ในการขายสินค้าผ่านเฟซบุ๊ก 2) ศึกษาองค์ประกอบการตลาดของผู้ประกอบการรุ่นใหม่ ในการขายสินค้าผ่านเฟซบุ๊ก ได้แก่ ส่วนประสมการตลาด คู่แข่ง ลูกค้า เป็นต้น โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ 1) ทำการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ประกอบการรุ่นใหม่จำนวน 35 รายในเขตกรุงเทพและนนทบุรี 2) นำข้อมูลมาวิเคราะห์โดยใช้ทฤษฎี SWOT Analysis และ Five Force Model


ผลการวิจัย พบว่า 1) ผู้ประกอบการรุ่นใหม่จะใช้ตัวชี้วัดความสำเร็จ คือ (1) ตัวชี้วัดความสำเร็จหลัก คือยอดขายและกำไร เนื่องจากผู้ประกอบการส่วนใหญ่ต้องการมากที่สุด และ (2) ตัวชี้วัดความสำเร็จรอง ได้แก่ 1. ต้องการความอยู่รอดและความเจริญรุ่งเรืองของธุรกิจ 2. การสร้างประโยชน์ให้สังคมและครอบครัว 3. สนองความต้องการของตนเองเช่นความภาคภูมิใจ 2) ผู้ประกอบการส่วนใหญ่ มีการใช้ส่วนประสมการตลาดอย่างเหมาะสม ในแง่ของผลิตภัณฑ์ สินค้าที่ขายควรมีลักษณะเฉพาะที่แตกต่างไปจากคู่แข่ง ในด้านราคาสินค้าใช้การลดราคา เป็นเครื่องมือสำคัญ ในด้านช่องทางการจัดจำหน่าย นอกจากผู้ประกอบการจะขายสินค้าในเฟซบุ๊ก แล้วยังสามารถขายสินค้าผ่านสื่อสังคมออนไลน์อื่นได้ เช่น ไลน์ อินสตาแกรม เว็บไซต์ ยูทูบ เป็นต้น ด้านการส่งเสริมการตลาด ควรใช้การส่งเสริมการขาย โดยการให้ส่วนลด และการโฆษณาก็มีความจำเป็นเช่นกัน คู่แข่งก็มีเป็นจำนวนมาก ลูกค้าก็มีความหลากหลาย ประโยชน์จากงานวิจัยนี้คือผู้ประกอบการรุ่นใหม่หรือผู้สนใจสามารถนำผลงานวิจัยนี้ไปประยุกต์ใช้ในการประกอบธุรกิจต่อไป

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ภู่พงษ์วัฒนา ศ. (2023). ความสำเร็จของผู้ประกอบการรุ่นใหม่ในการจำหน่ายผลิตภัณฑ์ผ่านเฟซบุ๊ก. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 9(3), 230–241. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/rpu/article/view/274255
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กัลยารัตน์ ธีระธนชัยกุล. (2562). การเป็นผู้ประกอบการและการสร้างธุรกิจใหม่. กรุงเทพฯ: วี.พริ้นท์ (1991).

จุดารัตน์ ฟีสันเทียะ และ สุรเสกข์ พงษ์หาญยุทธ. (2560). พฤติกรรมการเลือกซื้อสินค้าผ่านทางไลฟ์สดบนเว็บไซต์ออนไลน์เฟสบุ๊ค. วิทยานิพนธ์ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

ชนะ เทศทอง. (2556). เปิดร้านออนไลน์บน Facebook. 4th ed. นนทบุรี: ไอดีซีฯ.

ปิยภา แดงเดช. (2565). กลยุทธ์การตลาดดิจิทัลของผู้ประกอบการออนไลน์บนแพลทฟอร์มในประเทศไทย. วารสารบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 1(1): 61-70.

ภาวินีย์ หิ่งห้อย. (2561). การยอมรับเทคโนโลยี Facebook Live และความน่าเชื่อถือของเจ้าของ Page ที่มีผลต่อการตัดสินใจซื้อเสื้อผ้าบน Facebook. วิทยานิพนธ์ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

ภาสกร แช่มประเสริฐ. (2545). การเปรียบเทียบภูมิหลัง และลักษณะความเป็นผู้ประกอบการระหว่างผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จสูงและต่ำ ในการดำเนินกิจการอุตสาหกรรมขนาดย่อมและขนาดกลาง ในจังหวัดเชียงใหม่. ศูนย์ข้อมูลการวิจัย Digital “วช.”หน้า 13-16.

วารสารธนาคารกรุงไทย. (ม.ป.ป). ตัวชี้วัดและการวัดผลความสำเร็จของการทำการตลาดออนไลน์. ค้นเมื่อ 12 สิงหาคม 2565, จากhttps://sme.krungthai.com/sme/productListAction.action?command=getDetail&cateMenu=KNOWLEDGE&cateId=45&itemId=250

วิศิษฎ์ เกตุรัตนกุล และคณะ. (2562). กลยุทธ์การแพร่ภาพสดผ่านเฟซบุ๊กไลฟ์ขายสินค้าแฟชั่นกับพฤติกรรมการตัดสินใจซื้อของผู้บริโภค. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 18(24): 117-129.

สมทบ แก้วเชื้อ และคณะ. (2562). ปัจจัยความสำเร็จของผู้ประกอบการธุรกิจออนไลน์ในยุคดิจิทัล.วารสารวิชาการเทคโนโลยีอุตสาหกรรม, 15(2): 33-44.

Aksarapak C. (2021). SWOT Analysis คืออะไร สำคัญกับธุรกิจอย่างไร พร้อมตัวอย่างการวิเคราะห์. ค้นเมื่อวันที่ 6 กันยายน 2564, จาก https: //contentshifu.com/blog/swot-analysis

Dave Chaffey and Fiona Ellis–Chadwick. (2019). Digital Marketing: Strategy, Implementation and Practice, 7th ed. Pearson.

Micheal R. Solomon. (2020). Consumer Behavior: Buying Having and Being. 13th ed. Pearson.

PeerPower Team. (2023). วิเคราะห์คู่แข่งด้วย Porter’s Five Forces Model. ค้นเมื่อวันที่ 23 เมษายน 2566, จาก https: //www.peerpower.co.th/blog/smes/porters-five-forces-model/

Phillip Kotler, HermawanKartajaya and IwanSetiawan. (2021). Marketing 5.0: Technology for Humanity. John Wiley & Sons.

Stephanie Diamond. (2019). Digital Marketing: All-In-One. John Wiley & Sons.