การศึกษาประสิทธิผลของนวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้สู่การส่งเสริมและพัฒนาวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวเชิงเกษตรและเครือข่ายแม่บ้านเกษตรกร จังหวัดสมุทรสงคราม ให้มีขีดความสามารถตามศาสตร์พระราชา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประสิทธิผลของนวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้สู่การส่งเสริมและพัฒนาวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวเชิงเกษตรและเครือข่ายแม่บ้านเกษตรกร จังหวัดสมุทรสงคราม ให้มีขีดความสามารถตามศาสตร์พระราชา กลุ่มตัวอย่าง แบ่งเป็น 2 กลุ่ม คือ กลุ่มที่หนึ่งเป็นการพัฒนานวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้สู่การส่งเสริมและพัฒนาวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวเชิงเกษตรและเครือข่ายแม่บ้านเกษตรกร จังหวัดสมุทรสงคราม ให้มีขีดความสามารถตามศาสตร์พระราชา คือ กลุ่มผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 5 คน และกลุ่มที่สอง สมาชิกวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวเชิงเกษตร จังหวัดสมุทรสงคราม จำนวน 250 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล ประกอบด้วยแบบสัมภาษณ์และแบบประเมิน การวิเคราะห์ข้อมูลจากข้อมูลสัมภาษณ์แบบประเมินโดยใช้ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัย พบว่า การประเมินความถูกต้อง ความเหมาะสม ความเป็นไปได้ ความมีประโยชน์ของแต่นวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้สู่การส่งเสริมและพัฒนาวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวเชิงเกษตรและเครือข่ายแม่บ้านเกษตรกรให้มีขีดความสามารถตามศาสตร์พระราชาของจังหวัดสมุทรสงคราม มีค่าเฉลี่ยโดยรวมอยู่ระดับมากที่สุด ผลการประเมินความเหมาะสมของคู่มือเอกสารประกอบ มีความเหมาะสมค่าเฉลี่ยโดยรวมอยู่ระดับมาก และผลการประเมินความพึงพอใจต่อการอบรมเรื่องหลักสูตรนักการตลาดวิสาหกิจชุมชน มีความพึงพอใจค่าเฉลี่ยโดยรวมอยู่ระดับมากที่สุด สรุปได้นวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้สู่การส่งเสริมและพัฒนาวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวเชิงเกษตรและเครือข่ายแม่บ้านเกษตรกรให้มีขีดความสามารถตามศาสตร์พระราชาของจังหวัดสมุทรสงคราม มีความถูกต้อง ความเหมาะสม ความเป็นไปได้ ความมีประโยชน์ใช้รูปแบบ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2556). การวิเคราะห์สถิติ: สถิติสำหรับบริหารและวิจัย. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
คณิดา ไกรสันติ และ รัสมนต์ คำศรี. (2559). แนวทางการพัฒนาศักยภาพกลุ่มวิสาหกิจชุมชนสุชาวดี ตำบลปริก อำเภอสะเดา จังหวัดสงขลา. เอกสารการประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 7. สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
นาวิน พรมใจสาและคณะ. (2563). เอกสารประกอบการสอน รายวิชาศาสตร์พระราชา. เชียงราย: สำนักวิชาสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
วรรณิดา สารีคำ จันทิมา พรหมเกษ และ จักเรศ เมตตะธำรงค์. (2562). ศักยภาพการจัดการห่วงโซ่อุปทานที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมที่มีต่อผลการดำเนินงานของผู้ประกอบการวิสาหกิจชุมชนแปรรูปผลิตผลทางการเกษตรในจังหวัดสกลนคร. Veridian E-Journal,Silpakorn University (Humanities, Social Sciences and arts) 12(5): 1482-1500.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2559). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบางขันแตก จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2): 1-24.
Dworkin, S. L. (2012). Sample size policy for qualitative studies using in-depth interviews. Archives of Sexual Behavior, 41(6): 1319-1320. doi:10.1007/s10508-012-0016-6
Fusch, P. I., & Ness, L. R. (2015). Are We There Yet? Data Saturation in Qualitative Research. The Qualitative Report, 20(9): 1408-1416.
Guest, G., Bunce, A., & Johnson, L. (2006). How many interviews are enough? An experiment with Data Saturation and variability. Field Methods, 18(1): 59-82.
McKeen, James D.; & Smith, Heather A. (2003). Making IT Happen: Critical Issues in IT Management. Ontario: Wiley.
Onwuegbuzie, A. J., & Leech, N. L. (2007). A Call for Qualitative Power Analyses. Quality and Quantity, 41: 105-121. doi:10.1007/s11135-005-1098-1
