สภาพปัญหาการจัดการเรียนการสอนในรายวิชาทักษะดนตรีไทยของผู้เรียนปี่พาทย์ในระดับปริญญาตรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพปัญหาการจัดการเรียนการสอนในรายวิชาทักษะดนตรีไทยของผู้เรียนปี่พาทย์ในระดับปริญญาตรี ใช้ระเบียบวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยวิธีการสัมภาษณ์จากผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ประกอบด้วย อาจารย์ผู้สอนจำนวน 6 คน และนิสิตเครื่องมือเอกปี่พาทย์จำนวน 9 คน โดยการเลือกแบบเจาะจง วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการตีความและสร้างข้อสรุปแบบอุปนัยนำเสนอข้อมูลเป็นความเรียง
ผลการวิจัย พบว่า สภาพปัญหาประกอบด้วย 4 ด้าน ได้แก่ 1) ด้านบุคลิกภาพ ประกอบด้วย การจับไม้ และท่านั่ง 2) ด้านการบรรเลง ประกอบด้วย การใช้น้ำหนัก การใช้กล้ามเนื้อ การใช้เทคนิคการบรรเลง การตีโขยก และการไล่มือ 3) ด้านการบริหารจัดการเวลาในชั้นเรียน ประกอบด้วย การไม่ได้ทำนองหลักของบทเพลง และข้อจำกัดทางด้านเวลาเรียน และ 4) ด้านอื่น ๆ ประกอบด้วย การแปรทำนอง การจำบทเพลง และการควบคุมความสมดุลของการบรรเลงรวมวง
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2562). เอกสารแนบท้ายประกาศกระทรวงศึกษาธิการ เรื่องมาตรฐานคุณวุฒิระดับปริญญาตรี สาขาครุศาสตร์และสาขาศึกษาศาสตร์ (หลักสูตรสี่ปี) พ.ศ. 2562. ค้นเมื่อวันที่ 10 เมษายน 2563, จาก https://bit.ly/3kfzZNn.
จิรายุ มีเผือก. (2563). กว่าจะเป็นคนระนาดเอก: บทบาทผู้นำวง. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 40(1): 35-46.
ณรุทธ์ สุทธจิตต์. (2561). ดนตรีศึกษา: หลักการและสาระสำคัญ. พิมพ์ครั้งที่ 10 ฉบับปรับปรุงแก้ไข. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พงศกร จอมแก้ว. (2563) สภาพการจัดการเรียนการสอนรายวิชาทักษะปฏิบัติจะเข้ในหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต. วารสารมนุษยศาสตร์วิชาการ, 27(2): 163-187.
มนตรี ตราโมท. (2540). ดุริยางคศาสตร์ไทย: ภาควิชาการ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มติชน.
วิชฏาลัมพก์ เหล่าวานิช. (2556). กระบวนการกลายเป็นชายขอบของวิชาดนตรีในหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน: วิธีศึกษาแนวโบราณคดีความรู้. ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (ดนตรี) สาขาดนตรีศึกษา วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดล.
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2561). ข้อมูลรายชื่อหลักสูตรระดับอุดมศึกษาที่ สกอ. รับทราบการให้ความเห็นชอบ/อนุมัติหลักสูตรของสภาสถาบันอุดมศึกษา (ระหว่างปี 2555-2561). ค้นเมื่อวันที่ 10 เมษายน 2563, จาก https://bit.ly/3AkJeS3.
สุภางค์ จันทวานิช. (2559). การวิเคราะห์ข้อมูลในการวิจัยเชิงคุณภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 12. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุทัย ศาสตรา. (2560). กระบวนการเรียนการสอนเพื่อส่งเสริมความสามารถในการสร้างสรรค์ดนตรีไทยสำหรับนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น: การถอดบทเรียนจากศิลปินแห่งชาติ สาขาศิลปะการแสดง (ดนตรีไทย). ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน ภาควิชาหลักสูตรและการสอน คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Barneva, R. P., Kanev, K., Shapiro, S. B., & Walters, L. M. (2021). Enhancing Music Industry Curriculum with Digital Technologies: A Case Study. Education Sciences, 11(2): 52. MDPI AG. Retrieved from https://bit.ly/3BLeudX.
Creswell, J. W. (2014). Research design: qualitative, quantitative, and mixed methods approach. CPI Group L.td.
Laovanich, V., Chuppunnarat, Y., Laovanich, M., & Saibunmi, S. (2021). An investigation into the status of Thailand’s music education systems and organization. British Journal of Music Education, 38(2): 131–144. Cambridge University Press.
Mehrabian, A., & Ferris, S.R. (1967). Inference of Attitudes from Nonverbal Communication in Two Channels. Journal of Consulting Psychology, 31(3): 248–252. https://doi.org/10.1037/h0024648
Mehrabian, A., & Wiener, M. (1967). Decoding of inconsistent communications. Journal of Personality and Social Psychology, 6(1): 109–114. https://doi.org/10.1037/h0024532
Smith, A. B. (1985). An Evaluation of Music Teacher Competencies Identified by The Florida Music Educators Association and Teacher Assessment of Undergraduate Preparation to Demonstrate those Competencies. ProQuest Dissertations & Theses Global. Retrieved on April 12th 2022, from https://bit.ly/3BHlSXA.
