การพัฒนาบทเรียนอีเลิร์นนิง รายวิชาหลักการโฆษณาและการประชาสัมพันธ์สำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรี สาขาวิชานิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร

Main Article Content

ประจักษ์ กึกก้อง

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาบทเรียนอีเลิร์นนิงรายวิชาหลักการโฆษณาและการประชาสัมพันธ์ให้มีประสิทธิภาพตามเกณฑ์ 2) เปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนก่อนเรียนกับหลังเรียนจากการเรียนด้วยบทเรียนอีเลิร์นนิง 3) ศึกษาความพึงพอใจของนักศึกษาที่เรียนด้วยบทเรียนอีเลิร์นนิง ประชากรที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้คือ นักศึกษาระดับปริญญาตรี ชั้นปีที่ 1 สาขาวิชานิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร ที่ลงทะเบียนเรียนในภาคเรียนที่ 1/2563 จำนวน 18 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย 1) บทเรียนอีเลิร์นนิงรายวิชาหลักการโฆษณาและการประชาสัมพันธ์ 2) แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน รายวิชาหลักการโฆษณาและการประชาสัมพันธ์ 3) แบบสอบถามความพึงพอใจ ของนักศึกษาที่เรียนด้วยบทเรียนอีเลิร์นนิง รายวิชาหลักการโฆษณาและการประชาสัมพันธ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ t-test ผลการวิจัย พบว่า 1) ประสิทธิภาพของบทเรียนอีเลิร์นนิง รายวิชาหลักการโฆษณาและการประชาสัมพันธ์มีประสิทธิภาพเท่ากับ 85.90/80.80 เป็นไปตามเกณฑ์ 2) ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนก่อนเรียนกับหลังเรียนจากการเรียนด้วยบทเรียนอีเลิร์นนิง รายวิชาหลักการโฆษณาและการประชาสัมพันธ์หลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 3) ความพึงพอใจของนักศึกษาที่เรียนด้วยบทเรียนอีเลิร์นนิง รายวิชาหลักการโฆษณาและการประชาสัมพันธ์ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี ชั้นปีที่ 1 สาขาวิชานิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (mean=4.57, SD=0.71)

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
กึกก้อง ป. (2022). การพัฒนาบทเรียนอีเลิร์นนิง รายวิชาหลักการโฆษณาและการประชาสัมพันธ์สำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรี สาขาวิชานิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร . วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 8(1), 112–124. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/rpu/article/view/260267
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). แผนพัฒนาการศึกษาของกระทรวงศึกษาธิการ ฉบับที่ 12 พ.ศ.2560-2564. กรุงเทพฯ: สำนักนโยบายและยุทธศาสตร์ สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ.

จินตนา กสินันท์. (2559). ผลการใช้บทเรียนอีเลิร์นนิงแบบปฏิสัมพันธ์ เพื่อส่งเสริมการรู้สารสนเทศดิจิทัลสำหรับนิสิตคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ. สักทอง: วารสารมนุษยศาสร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร, 2(22): 12-24.

ชวลิต พุ่มดอกไม้. (2557). บทเรียนอีเลิร์นนิงเพื่อการทบทวน วิชาวงจรไอซีและการประยุกต์ใช้งานระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรอุตสาหกรรมมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิศวกรรมไฟฟ้าสื่อสาร คณะครุศาสตร์อุตสาหกรรม สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.

ทิศนา แขมมณี. (2550). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดการกระบวนการเรียนรู้ที่มี ประสิทธิภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แหงจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ภัทรวรรธน์ ไกรปิยะเศรษฐ์ และ นรีรัตน์ สร้อยศรี. (2559). การพัฒนาบทเรียนอีเลิร์นนิงเครือข่ายสังคมออนไลน์แบบผสมผสานวิชาการผลิตรายการโทรทัศน์แบบอีเอ็นจีสำหรับนักศึกษาระดับปริญญาบัณฑิต. วารสารการอาชีวะศึกษาและเทคนิคศึกษา, 6(11): 1-8.

ศิริมาตย์ อินทร์ตามา. (2555). ผลการจัดการเรียนการสอนด้วยอีเลิร์นนิงแบบกรณีศึกษาที่มีต่อความสามารถในการแก้ปัญหาการออกแบบสื่อการศึกษาของนักศึกษาระดับปริญญาตรี. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีการศึกษา ภาควิชาเทคโนโลยีการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สำนักนโยบายและยุทธศาสตร์, สป.ศธ. (2555). แผนพัฒนาการศึกษาของกระทรวงศึกษาธิการ ฉบับที่ 11 พ.ศ.2555-2559. กรงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ.

อติพร เกิดเรือง. (2560). การส่งเสริมการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 เพื่อรองรับสังคมไทยในยุคดิจิทัล. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 6(1): 173-184.

อนิรุทธ์ สติมั่น. (2555). การศึกษาผลการใช้บทเรียนอีเลิร์นนิงแบบสนับสนุนการจัดการเรียนการสอน วิชาสื่อการศึกษาเบื้องต้น ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยศิลปากร. วารสารสืบเนื่องการประชุมทางวิชาการระดับชาติด้านคอมพิวเตอร์และเทคโนโลยีสารสนเทศ ครั้งที่ 9. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.

อัยรดา พรเจริญ และ มาลิณี ศรีไมตรี. (2554). การพัฒนาบทเรียน e-Learning รายวิชาการวิจัยธุรกิจ (Principle of Business Research) รหัสวิชา 3564912 ระดับปริญญาตรี คณะบริหารธุรกิจและการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. รายงานผลการวิจัย คณะบริหารธุรกิจและการจัดการ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.

อารีย์ญา โพธิ์กระสังข์. (2558). การพัฒนาบทเรียนอีเลิร์นนิง เรื่อง การใช้อะโดบี ดรีมวีฟเวอร์ CS5 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาวิทยาศาสตร์ (คอมพิวเตอร์) คณะครุศาสตร์อุตสาหกรรม สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.

Driscoll, M. (1997). Defining Internet-Based and Web-Based Training. Performance Improvement, 36(4): 5-9.

Martins, J., Branco, F., Gonçalves, R., Au-Yong-Oliveira, M., Oliveira, T., Naranjo-Zolotov, M., & Cruz-Jesus, F. (2019). Assessing the success behind the use of education Management information systems in higher education. Telematics and Informatics, 38(5): 182-193.

McAlpine, Iain. and Clements, Rex. (2001). Problem based learning in the design of a multimedia Project. Australian Journal of Educational Technology, 17(2): 115-130.