ปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จของการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวตามมาตรฐานการท่องเที่ยวไทย
Article Sidebar
เผยแพร่แล้ว:
ม.ค. 27, 2019
คำสำคัญ:
การบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยว มาตรฐานการท่องเที่ยวไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จของการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยว และ 2) ศึกษาระดับของการมีส่วนร่วมของประชาชนต่อการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยว ซึ่งจะเป็นการศึกษาจากความสำเร็จของการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวที่ประสบความสำเร็จเป็นต้นแบบ เก็บข้อมูลโดยการแจกแบบสอบถามจากผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องในการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวที่ประสบความสำเร็จ จำนวน 400 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา ด้วยการหาค่าเฉลี่ย ผลการวิจัยพบว่า ทุกองค์ประกอบเป็นปัจจัยที่นำไปสู่ความสำเร็จในการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวอยู่ในระดับมาก โดยองค์ประกอบด้านการวางแผนของผู้รับผิดชอบแหล่งท่องเที่ยว เป็นปัจจัยที่นำไปสู่ความสำเร็จในการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวมากที่สุด อยู่ในระดับมาก รองลงมาคือองค์ประกอบด้านการบริหารจัดการด้านการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมและธรรมชาติ เป็นปัจจัยที่นำไปสู่ความสำเร็จในการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวอยู่ในระดับมาก องค์ประกอบด้านการบริหารจัดการพื้นที่แหล่งท่องเที่ยว และองค์ประกอบด้านการบริหารจัดการให้เกิดคุณภาพการให้บริการในแหล่งท่องเที่ยวเป็นปัจจัยที่นำไปสู่ความสำเร็จในการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวอยู่ในระดับมาก ตามลำดับ
Article Details
รูปแบบการอ้างอิง
อ้นยะ ภ., ประดิษฐผลเลิศ ณ., วรุณสุขะศิริ ร., & ณ ถลาง ช. (2019). ปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จของการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวตามมาตรฐานการท่องเที่ยวไทย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 4(3), 75–86. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/rpu/article/view/168281
ประเภทบทความ
บทความวิจัย
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2554). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ พ.ศ. 2555-2559. กรุงเทพฯ: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา เมษายน 2554.
กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2558) มาตรฐานการท่องเที่ยวไทย การบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา 2558.
ประโยชน์ ส่งกลิ่น. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวท้องถิ่น: กรณีศึกษาการจัดการท่องเที่ยว บ้านซะซอม อ.โขงเจียม จ.อุบลราชธานี. วารสารการเมืองการปกครอง, 5(1) กันยายน 2557 - กุมภาพันธ์ 2558.
พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป. (2556). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา บ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal ฉบับมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 7(3) กันยายน - ธันวาคม 2557.
สุเทพ สิงห์ฆาฬะ. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนในมุมมองของผู้ประกอบการท่องเที่ยวและองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ตำบลกมลา อำเภอกะทู้ จังหวัดภูเก็ต. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์. 3(2) มิถุนายน - กันยายน 2560: 127-136. ค้นเมื่อ 1 มิถุนายน 2561, จาก https://www.tci-thaijo.org/index. php/rpu/article/view/112615/87717
ศุภวรรษ เชื้อเมืองพาน และคณะ. (2556). การศึกษาเพื่อพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวโดยชุมชน กรณีศึกษา บ้านไร่กองขิง ตำบลหนองควาย อำเภอหางดง จังหวัดเชียงใหม่. ภาควิชาการพัฒนาส่งเสริมและนิเทศศาสตร์เกษตร คณะผลิตกรรมการเกษตร มหาวิทยาลัยแม่โจ้ จังหวัดเชียงใหม่.
Andrew, B.P. (1997). Tourism and the Economic Development of Cornwall. Annals of Tourism Research, 24(3): 721-735.
Chuamuangphan, S. (2013). The study of potential development of community tourism: a case study of Ban Rai Kong Khing, Nong Khwai Sub-district, Hang Dong District, Chiang Mai. Agricultural Development Extension And Communications, Faculty of Agriculture Production, Maejo University, Chiang Mai. (in Thai)
Department of Tourism Ministry of Tourism and Sports. (2015). Thailand Tourism Standard Tourism Management. Bangkok: Ministry of Tourism and Sports. (in Thai)
Mathieson, A. and G. Wall. (1982). Tourism: Economic, Physical and Social Impacts. Longman. London.
Ministry of Tourism and Sports. (2011). Bangkok: Ministry of Tourism and Sports, April 2011. (in Thai)
Murphy, P.E. (1985). Tourism: A community approach. New York, NY: Methuen, Inc.
Perloff, H. and L. Wingo. (1964). Natural Resource Endowment and Regional Economic Growth. In Regional Development and Planning: A Reader. John Friedman & William Alonso (eds.), M.I.T. Press, Cambridge, MA.
Pongsakornrangsilp, P. (2013). The Management of Sustainable Community Based Tourism: The Case of Ban Kokekrai, Phang Nga Province. Veridian E-Journal. 7(3) 2014. (in Thai)
Singkhalah, S (2017) Development of Sustainable Tourism at Kamala Sub-district and Kathu District, Phuket in Tourism Operators’and Local Government Officers’ Perspective. Journal of Humanities and Social Sciences, Rajapruk University, 3(2) June - September 2017 Retrieved on June, 1st 2018, from https://www.tci-thaijo.org/index. php/rpu/article/view/112615/87717. (in Thai)
Sirakaya, E., Jamal, T., & Choi, H. S. (2001). Developing tourism indicators for destination sustainability. In D. B.Weaver (Ed.), The encyclopedia of ecotourism (pp. 411–432). New York, NY: Centre for Agricultural Bioscience International Publishing.
Songklin, P. (2015) Local Tourism Management : A Case Study of Tourism Management in Ban Sasom, Khong Chiam District, Ubon Ratchathani Province. Journal of Politics and Governance (JOPAG). 5(1) September 2014 - February 2015. (in Thai)
Stewart, M.C. (1993). Sustainable tourism development and marine conservation regimes. Ocean and Coastal Management, 20, 201 - 217.
Weaver, D. (2006). Sustainable tourism: Theory and practice. Oxford, United Kingdom: Butterworth - Heinemann.
Williams, A.M. and G. Shaw. (1988). Tourism: Candyfloss Industry or Job Generator?. Town Planning Review, 59(1): 81 - 103.
กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2558) มาตรฐานการท่องเที่ยวไทย การบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา 2558.
ประโยชน์ ส่งกลิ่น. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวท้องถิ่น: กรณีศึกษาการจัดการท่องเที่ยว บ้านซะซอม อ.โขงเจียม จ.อุบลราชธานี. วารสารการเมืองการปกครอง, 5(1) กันยายน 2557 - กุมภาพันธ์ 2558.
พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป. (2556). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา บ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal ฉบับมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 7(3) กันยายน - ธันวาคม 2557.
สุเทพ สิงห์ฆาฬะ. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนในมุมมองของผู้ประกอบการท่องเที่ยวและองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ตำบลกมลา อำเภอกะทู้ จังหวัดภูเก็ต. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์. 3(2) มิถุนายน - กันยายน 2560: 127-136. ค้นเมื่อ 1 มิถุนายน 2561, จาก https://www.tci-thaijo.org/index. php/rpu/article/view/112615/87717
ศุภวรรษ เชื้อเมืองพาน และคณะ. (2556). การศึกษาเพื่อพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวโดยชุมชน กรณีศึกษา บ้านไร่กองขิง ตำบลหนองควาย อำเภอหางดง จังหวัดเชียงใหม่. ภาควิชาการพัฒนาส่งเสริมและนิเทศศาสตร์เกษตร คณะผลิตกรรมการเกษตร มหาวิทยาลัยแม่โจ้ จังหวัดเชียงใหม่.
Andrew, B.P. (1997). Tourism and the Economic Development of Cornwall. Annals of Tourism Research, 24(3): 721-735.
Chuamuangphan, S. (2013). The study of potential development of community tourism: a case study of Ban Rai Kong Khing, Nong Khwai Sub-district, Hang Dong District, Chiang Mai. Agricultural Development Extension And Communications, Faculty of Agriculture Production, Maejo University, Chiang Mai. (in Thai)
Department of Tourism Ministry of Tourism and Sports. (2015). Thailand Tourism Standard Tourism Management. Bangkok: Ministry of Tourism and Sports. (in Thai)
Mathieson, A. and G. Wall. (1982). Tourism: Economic, Physical and Social Impacts. Longman. London.
Ministry of Tourism and Sports. (2011). Bangkok: Ministry of Tourism and Sports, April 2011. (in Thai)
Murphy, P.E. (1985). Tourism: A community approach. New York, NY: Methuen, Inc.
Perloff, H. and L. Wingo. (1964). Natural Resource Endowment and Regional Economic Growth. In Regional Development and Planning: A Reader. John Friedman & William Alonso (eds.), M.I.T. Press, Cambridge, MA.
Pongsakornrangsilp, P. (2013). The Management of Sustainable Community Based Tourism: The Case of Ban Kokekrai, Phang Nga Province. Veridian E-Journal. 7(3) 2014. (in Thai)
Singkhalah, S (2017) Development of Sustainable Tourism at Kamala Sub-district and Kathu District, Phuket in Tourism Operators’and Local Government Officers’ Perspective. Journal of Humanities and Social Sciences, Rajapruk University, 3(2) June - September 2017 Retrieved on June, 1st 2018, from https://www.tci-thaijo.org/index. php/rpu/article/view/112615/87717. (in Thai)
Sirakaya, E., Jamal, T., & Choi, H. S. (2001). Developing tourism indicators for destination sustainability. In D. B.Weaver (Ed.), The encyclopedia of ecotourism (pp. 411–432). New York, NY: Centre for Agricultural Bioscience International Publishing.
Songklin, P. (2015) Local Tourism Management : A Case Study of Tourism Management in Ban Sasom, Khong Chiam District, Ubon Ratchathani Province. Journal of Politics and Governance (JOPAG). 5(1) September 2014 - February 2015. (in Thai)
Stewart, M.C. (1993). Sustainable tourism development and marine conservation regimes. Ocean and Coastal Management, 20, 201 - 217.
Weaver, D. (2006). Sustainable tourism: Theory and practice. Oxford, United Kingdom: Butterworth - Heinemann.
Williams, A.M. and G. Shaw. (1988). Tourism: Candyfloss Industry or Job Generator?. Town Planning Review, 59(1): 81 - 103.
