แนวคิดและทฤษฎีที่เกี่ยวข้องกับอันตรภาษาในเชิงวัจนปฏิบัติศาสตร์: วัจนกรรมขอโทษ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
อันตรภาษาในเชิงวัจนปฏิบัติศาสตร์มีความสำคัญต่อการเรียนการสอนภาษาที่สองมาก ทั้งนี้เพราะผู้สอนต้องวิเคราะห์ภาษาของผู้เรียน ทั้งในเรื่องระบบของภาษาและกฎเณฑ์ในการใช้วัจนกรรมทางภาษานั้น ๆ ด้วย นอกจากนี้การประเมินประสิทธิภาพทางภาษาเพื่อการสื่อสารยังรวมความรู้ด้านวัจนปฏิบัติศาสตร์ไว้ในเกณฑ์การประเมินด้วย ข้อผิดที่เกิดจากการใช้ภาษาแบบไม่เหมาะสมถูกต้องเกิดผลด้านลบมากกว่าข้อผิดเรื่องกฎไวยากรณ์ เพราะอาจทาให้ผู้พูดถูกมองว่าหยาบคายหรือรุนแรง จากที่เชื่อกันว่าความรู้ด้านวัจนปฎิบัติศาสตร์สามารถถ่ายทอดมาจากภาษาแม่ แต่ไบลีย์สต๊อกแย้งว่ากระบวนการเรียนภาษาใหม่นี้มีมีระบบและกฎเกณฑ์ของตัวเอง ระยะเวลาที่ผู้เรียนใช้ในการพัฒนาภาษาใหม่นี้ เรียกว่า ‘อันตรภาษา’ คานี้ใช้เป็นครั้งแรกโดยเซลิงเกอร์ (1972) เพื่อเรียกภาษาที่ผู้เรียนสร้างขึ้นมา งานวิจัยชี้ให้เห็นว่ามีการถ่ายโอนจากภาษาแม่เกิดขึ้นระหว่างกระบวนการเรียนรู้ภาษาใหม่ ซึ่งเป็นได้ทั้งด้านบวกและด้านลบ ทั้งด้านภาษาศาสตร์และวัจนปฏิบัติศาสตร์ ผลวิจัยพบว่าความรู้ด้านภาษาศาสตร์และพื้นฐานทางวัฒนธรรมของผู้เรียนมีผลต่อการใช้ภาษาของผู้เรียน ซึ่งทาให้ผู้เรียนมีปัญหาเมื่อต้องใช้ภาษาในระดับที่สูงขึ้นหรือเป็นทางการมากขึ้น การใช้วัจนกรรมขอโทษให้ถูกต้องเหมาะสม ผู้พูดต้องใช้ยุทธวิธีพูดเพื่อลดการเสียหน้า การจะใช้ภาษาให้เหมาะสมถูกต้องได้นั้น เกี่ยวข้องกับแนวคิดและทฤษฎีหลากหลาย เช่น แนวคิดและทฤษฎีเรื่องความสุภาพของบราวน์ และ เลวินสัน ซึ่งคำนึงถึงเรื่อง ‘หน้า’ ทั้งเชิงบวกและเชิงลบ ทฤษฎีเรื่องการสังเกตของชมิท และทฤษฎีเรื่องการเรียนรู้แบบตั้งใจของลอง
Article Details
เอกสารอ้างอิง
Brown, Penelope & Levinson, Stephen C. (1987). Politeness : Some Universals in Language Usage. Cambridge: Cambridge University Press.
Carlson, Richard A. & Dulany, Don E. (1985). “Conscious attention and abstraction in concept learning.” Journal of Experimental Psychology: Learning, Memory, and Cognition, Volume 11: 205-230
Ellis, Rod. (1997). Second Language Acquisition. Oxford: Oxford University Press.
Fisk, Arthur D. & Schneider, Walter. (1984). “Memory as function of attention, level of processing, and automatization.” Journal of Experimental Psychology: Learning, Memory, and Cognition, Volume 10: 181-197.
Gass, Susan & Selinker, Larry. (eds). (2008). Second Language Acquisition: An Introductory Course. New York: Routledge / Taylor and Francis Group.
Goffman, Erving. (1967). Interaction ritual: Essays of face-to-face behavior. Garden City, New York: Anchor Books.
Kasper, Gabriele & Blum-Kulka, Shoshana. (1993). Interlanguage Pragmatics. New York: Oxford University Press.
Kasper, Gabriele & Dahl, Merete. (1991). Research Methods in Interlanguage Pragmatics: Studies in second language Center Technical Reports Series. Hawaii: University of Hawaii.
Kihlstrom, John. (1984). “Concious, subconscious, unconscious: A cognitive perspective. In Kenneth S. Bowers & Donald Meichenbaum (eds.), The unconscious reconsidered. (pp. 149-211). New York: Wiley.
Krashen, Stephen & Terrell, Tracy D. (1982). The Natural approach. London: Longman.
Owen, M. (1983). Apologies and remedial interchange. The Hague: Mouton.
Olshtain, E. (1983). “Sociocultural competence and language transfer: the case of apology.” In S. Gass & L. Selinker (eds.), Language transfer in Language Learning (pp.232-249). Rowley, MA: Newbury House.
Schmidt, Richard W. (1993). “Conciousness, learning, and interlanguage pragmatics.” In G. Kasper and S. Blum-Kulka (eds.), Interlanguage Pragmatics (pp. 21-42), New York: Oxford University Press.
Thomas, Jenny. (1983). Meaning in Interaction. London & New York: Longman Group Limited.
Trosborg, Anna. (1995). Interlanguage Pragmatics: Requests, Complaint and Apologies. Berlin, New York: Mouton de Gruyter.
