Legal Problems Regarding Medical Informed Consent in the Medical Profession
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research adopts a qualitative research methodology focusing on the legal problems regarding the process of obtaining informed consent from patients—a matter of considerable significance in both legal and social science disciplines, with profound implications for the doctor-patient relationship. The objectives of this study are 1) to study the evolution, concepts, theories, definitions, forms, and procedures associated with informed consent in medical practice 2) to analyze the relevant legal frameworks governing informed consent in Thailand and selected foreign jurisdictions in the context of professional medical services 3) to examine the legal and practical problems involved in obtaining medical consent in the context of professional medical practice in Thailand 4) to propose guidelines for the improvement and development of Thai legal provisions concerning informed consent in medical practice.
The findings reveal that Section 8, Paragraph 1 of the National Health Act B.E. 2550 (2007), the Patient Rights Declaration B.E. 2541 (1998), and the Declaration of Patient Rights and Duties B.E. 2558 (2015) merely provide broad provisions without clearly defined legal procedures for obtaining valid consent. In comparison, No. 61 of 2003: the National Health Act, 2004. (Republic of South Africa), the Health Care Consent Act, 1996 (Ontario, Canada), and the German Civil Code (Bürgerliches Gesetzbuch – BGB) demonstrate that these laws provide a more clearly defined framework and scope regarding the information required for informed consent than that currently found in Thailand. Accordingly, the researcher proposes the amendment of definition and obtainaing informed consent process in Section 8 of the National Health Act B.E. 2550 (2007) and recommends that the relevant authorities draft a specific act governing informed consent for medical practitioner. The enactment of a clear and comprehensive legal framework for informed consent would mitigate potential disputes between doctor and patients, and foster stronger, more trusting doctor-patient relationships in the long term.
Article Details
References
นักศึกษากลุ่มที่ 8. (2555). หลักธรรมภิบาลกับสิทธิการตาย ผลกระทบต่อผู้ป่วยและบุคลากรทางการแพทย์. [เอกสารไม่ได้ตีพิมพ์]. สถาบันบันพระปกเกล้า.
นิติ เนื่องจำนงค์. (2564). กฎหมายต้นแบบว่าด้วยการคุ้มครองสิทธิทางกฎหมายของผู้ป่วยในวาระสุดท้ายของชีวิต [วิทยานิพนธ์นิติศาสตรดุษฎีบัณฑิต]. คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ไพโรจน์ บุญศิริคำชัย. (2566). Consent and Patient’s Autonomy. [เอกสารไม่ได้ตีพิมพ์]. สาขาวิชากฎหมายการแพทย์ คณะนิติศาสตร์ปรีดี พนมยงค์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ระณัชย์ อาทรธุระสุข. (2566). ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับข้อสัญญาที่ไม่เป็นธรรมในสัญญาสำเร็จรูป : ศึกษาเปรียบเทียบกฎหมายไทยกับกฎหมายของประเทศอังกฤษ. วารสารวิชาการคณะนิติศาสตร์มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ. 6 (2), 45-70.
ลาวัณย์ ถนัดศิลปกุล และจันทร์เพ็ญ กุย. (2558). ปัญหาการบังคับใช้กฎหมายเกี่ยวกับความยินยอมที่เกี่ยวข้องกับสิทธิผู้ป่วยในการรักษาพยาบาล [วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต]. สาขาวิชานิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วิฑูรย์ ตรีสุนทรรัตน์. (2567). กฎหมายการแพทย์ ความยินยอมภายหลังได้รับการบอกกล่าวแล้ว Informed Consent. พิมพ์ครั้งที่ 3. นิติธรรม.
Beauchamp TL. & Childress JF. (1994). Principle of biomedical ethics. 4th edition. Oxford University Press.
Varkey B. (2021). Principles of Clinical Ethics and Their Application to Practice. Med Princ Pract. 30 (1), 17-28.
