Confirmatory Factors of Public Mind of Undergraduates Students Faculty of Education, Rajabhat Universities
Article Sidebar
Published:
Aug 25, 2020
Keywords:
public mind undergraduates students Faculty of Education Rajabhat Universities
Main Article Content
Abstract
This research has a prime objective to study and compare the operational efficiency of the investigative police officers in the Bangkok Metropolitan Command Police Headquarter, ORNP. For the method of study, it utilizes a quantitative survey of 315 sampled investigative police officers in the area and used standard statistical procedures of frequency, percentage, mean, standard deviation, t-test and One-way ANOVA for data analysis.
The results found that the overall operational efficiency of the investigative police officers is approximately at a high level. In breaking down into key dimensions of as for the Workload that has been assigned, working process and the results from the operation, it found that all average operational efficiencies were at high levels. For the test of hypothetical relationships between the operational efficiency of investigative police officers and their personal factors, this research found that in differences with gender and age, while educational level and work unit attachment indicated some differences at .05 statistical significance level.
Article Details
How to Cite
Chantakit, P., Rodjam, C., & Arsingsamanan, P. (2020). Confirmatory Factors of Public Mind of Undergraduates Students Faculty of Education, Rajabhat Universities. Journal of Humanities and Social Sciences, Rajapruk University, 6(2), 97–110. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/rpu/article/view/246219
Section
Articles
References
กรรยา พรรณา. (2559). จิตสาธารณะ...สร้างได้ง่ายนิดเดียว. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2560). สถิติสำหรับงานวิจัย: หลักการเลือกใช้เทคนิคทางสถิติในงานวิจัย พร้อมทั้งอธิบายผลลัพธ์ที่ได้จาก SPSS. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2558). แนวทางการสร้างจิตสาธารณะในสังคมไทย. ค้นเมื่อวันที่ 1 สิงหาคม 2561, จาก www.timebanksociety.org.
จุฑามาศ ทันธิกุล และ ชลภัสสรณ์ สิทธิวรงค์ชัย. (2560). ปัจจัยที่มีผลต่อความผูกพันของพนักงานที่มีต่อองค์กรของบริษัท การ์เมนท์ จำกัด. วารสารนวัตกรรมและการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา. ปีที่ 2 มกราคม-ธันวาคม 2560: 54-66.
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2555). สอนเด็กให้มีจิตสาธารณะ. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ วี พรินท์ (1991).
ชุมพล รอดแจ่ม และ รุ่งระวี มังสิงห์. (2562). การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันสมรรถนะของนักบัญชีตามคุณลักษณะนักบัญชีที่พึงประสงค์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 5(1) กุมภาพันธ์-พฤษภาคม 2562: 29-44.
นวลละออ แสงสุข. (2553). จิตสำนึกสาธารณะในเยาวชน: กรณีศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง. วารสารมหาวิทยาลัยรามคำแหง, ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 13: 10-27.
พระไพศาล วิสาโล. (2551). รุ่งอรุณที่สุคะโต. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์กรีน พริ้นท์.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์ และ นักรบ หมี้แสน. (2560). ครุศึกษาและการพัฒนาวิชาชีพครู. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภัทรภร สีทองดี. (2559). การพัฒนารูปแบบการสร้างเสริมจิตสาธารณะของนิสิตในสถาบัน อุดมศึกษาของรัฐ: กรณีศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. ปรัชญาดุษฎีนิพนธ์ สาขาวิชาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.
วิทยพัฒนท สีหา. (2551). ปัจจัยที่สัมพันธ์กับจิตสาธารณะของนิสิตระดับปริญญาตรีมหาวิทยาลัยมหาสารคาม. รายงานการวิจัย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สมพล เข็มกำเนิด. (2556). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมผู้นำเยาวชนเพชรบูรพาเสริมสร้างจิตสาธารณะ. ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยบูรพา.
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2561). จำนวนนักศึกษาในมหาวิทยาลัยราชภัฏ. ค้นเมื่อวันที่ 30 มิถุนายน 2562, จาก http://www.mua.go.th/index2.html.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2554). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 11 พ.ศ.2555-2559. ค้นเมื่อวันที่ 2 ตุลาคม 2562, จาก https:// www.nesdb.go.th /ewt_news.php?nid=5748.
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (2554). พจนานุกรมฉบับบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2554. ค้นเมื่อวันที่ 10 เมษายน 2560, จาก http://www.royin.go.th/dictionary/.
สุดารัตน์ พิมลรัตนกานต์. (2560). ทักษะชีวิตและสังคม. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
สุทธิวรรณ เปรี่ยมพิมาย ภัทรวรรธน์ จีรพัฒน์ธนธร และ สุวรรณา นาควิบูลย์. (2561). จิตสาธารณะผู้เรียนอาชีวศึกษา: แนวทางการพัฒนาในบริบทความเป็นพลเมืองโลก. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 12(1) มกราคม-เมษายน 2561: 364-380.
สุวิมล ติรกานันท์. (2556). สถิติและการวิจัยทางการศึกษาเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อนุพนธ์ คำปัน และคณะ. (2558). การศึกษาองค์ประกอบของจิตสาธารณะของนิสิตนักศึกษาในสถาบันอุดมศึกษาในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 18: 303-304.
อ้อมใจ วงษ์มณฑา. (2553). ปัจจัยที่ส่งผลต่อจิตสาธารณของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขปัตตานี สถาบันวัฒนธรรมศึกษากัลป์ยาณิวัฒนา.
Bloom, B.S. (1956). Taxonomy of Educational Objectives, Handbook: The Cognitive Domain. New York: David McKay.
Piaget, J. (1960). The Moral Judgment of the Child. Illinois: The Free Press.
Piaget, J. (1969). The Intellectual Development of the Adolescent. In G.
Kohlberg, L. (1976). Moral stage and moralization: the cognitive Developmental approach. In Lickona (ed.), Moral development and behavior: theory, research, and social issues. New York: Holt, Rinehart, and Winson: 31-53.
Timothy J. Clark. (1991). Success Through Quality. Milwaukee, Wisconsin: ASQ: Quality Press.
UNICEF Thailand. (2019). พัฒนาเยาวชนให้พร้อมรับมือกับอนาคตได้อย่างมั่นใจ. ค้นเมื่อวันที่ 30 กันยายน 2562, จาก https://www.unicef.org.
Yamane, Taro. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3rd ed. New York: Harper and Row Publications.
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2560). สถิติสำหรับงานวิจัย: หลักการเลือกใช้เทคนิคทางสถิติในงานวิจัย พร้อมทั้งอธิบายผลลัพธ์ที่ได้จาก SPSS. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2558). แนวทางการสร้างจิตสาธารณะในสังคมไทย. ค้นเมื่อวันที่ 1 สิงหาคม 2561, จาก www.timebanksociety.org.
จุฑามาศ ทันธิกุล และ ชลภัสสรณ์ สิทธิวรงค์ชัย. (2560). ปัจจัยที่มีผลต่อความผูกพันของพนักงานที่มีต่อองค์กรของบริษัท การ์เมนท์ จำกัด. วารสารนวัตกรรมและการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา. ปีที่ 2 มกราคม-ธันวาคม 2560: 54-66.
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2555). สอนเด็กให้มีจิตสาธารณะ. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ วี พรินท์ (1991).
ชุมพล รอดแจ่ม และ รุ่งระวี มังสิงห์. (2562). การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันสมรรถนะของนักบัญชีตามคุณลักษณะนักบัญชีที่พึงประสงค์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 5(1) กุมภาพันธ์-พฤษภาคม 2562: 29-44.
นวลละออ แสงสุข. (2553). จิตสำนึกสาธารณะในเยาวชน: กรณีศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง. วารสารมหาวิทยาลัยรามคำแหง, ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 13: 10-27.
พระไพศาล วิสาโล. (2551). รุ่งอรุณที่สุคะโต. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์กรีน พริ้นท์.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์ และ นักรบ หมี้แสน. (2560). ครุศึกษาและการพัฒนาวิชาชีพครู. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภัทรภร สีทองดี. (2559). การพัฒนารูปแบบการสร้างเสริมจิตสาธารณะของนิสิตในสถาบัน อุดมศึกษาของรัฐ: กรณีศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. ปรัชญาดุษฎีนิพนธ์ สาขาวิชาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.
วิทยพัฒนท สีหา. (2551). ปัจจัยที่สัมพันธ์กับจิตสาธารณะของนิสิตระดับปริญญาตรีมหาวิทยาลัยมหาสารคาม. รายงานการวิจัย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สมพล เข็มกำเนิด. (2556). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมผู้นำเยาวชนเพชรบูรพาเสริมสร้างจิตสาธารณะ. ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยบูรพา.
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2561). จำนวนนักศึกษาในมหาวิทยาลัยราชภัฏ. ค้นเมื่อวันที่ 30 มิถุนายน 2562, จาก http://www.mua.go.th/index2.html.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2554). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 11 พ.ศ.2555-2559. ค้นเมื่อวันที่ 2 ตุลาคม 2562, จาก https:// www.nesdb.go.th /ewt_news.php?nid=5748.
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (2554). พจนานุกรมฉบับบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2554. ค้นเมื่อวันที่ 10 เมษายน 2560, จาก http://www.royin.go.th/dictionary/.
สุดารัตน์ พิมลรัตนกานต์. (2560). ทักษะชีวิตและสังคม. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
สุทธิวรรณ เปรี่ยมพิมาย ภัทรวรรธน์ จีรพัฒน์ธนธร และ สุวรรณา นาควิบูลย์. (2561). จิตสาธารณะผู้เรียนอาชีวศึกษา: แนวทางการพัฒนาในบริบทความเป็นพลเมืองโลก. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 12(1) มกราคม-เมษายน 2561: 364-380.
สุวิมล ติรกานันท์. (2556). สถิติและการวิจัยทางการศึกษาเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อนุพนธ์ คำปัน และคณะ. (2558). การศึกษาองค์ประกอบของจิตสาธารณะของนิสิตนักศึกษาในสถาบันอุดมศึกษาในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 18: 303-304.
อ้อมใจ วงษ์มณฑา. (2553). ปัจจัยที่ส่งผลต่อจิตสาธารณของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขปัตตานี สถาบันวัฒนธรรมศึกษากัลป์ยาณิวัฒนา.
Bloom, B.S. (1956). Taxonomy of Educational Objectives, Handbook: The Cognitive Domain. New York: David McKay.
Piaget, J. (1960). The Moral Judgment of the Child. Illinois: The Free Press.
Piaget, J. (1969). The Intellectual Development of the Adolescent. In G.
Kohlberg, L. (1976). Moral stage and moralization: the cognitive Developmental approach. In Lickona (ed.), Moral development and behavior: theory, research, and social issues. New York: Holt, Rinehart, and Winson: 31-53.
Timothy J. Clark. (1991). Success Through Quality. Milwaukee, Wisconsin: ASQ: Quality Press.
UNICEF Thailand. (2019). พัฒนาเยาวชนให้พร้อมรับมือกับอนาคตได้อย่างมั่นใจ. ค้นเมื่อวันที่ 30 กันยายน 2562, จาก https://www.unicef.org.
Yamane, Taro. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3rd ed. New York: Harper and Row Publications.