ปัจจัยการสื่อสารการตลาดแบบออนไลน์ที่มีอิทธิพลต่อกระบวนการตัดสินใจซื้อผลิตภัณฑ์แว่นตา ของประชากรในเขตกรุงเทพมหานคร กรณีศึกษาปัจจัยการสื่อสารการตลาดของร้านหอแว่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยการสื่อสารการตลาดแบบออนไลน์ที่มีอิทธิพลต่อกระบวนการตัดสินใจซื้อผลิตภัณฑ์แว่นตาของร้านหอแว่นในเขตกรุงเทพมหานคร กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้ที่มีอายุตั้งแต่ 22 ปี–55 ปี มีรายได้ตั้งแต่ 10,000 บาท–70,000 บาท เคยใช้บริการร้านแว่นตาหอแว่นหรือร้านอื่นๆ ในเขตกรุงเทพมหานคร อย่างน้อยปีละ 1 ครั้ง และใช้วิธีการเลือกตัวอย่างแบบเจาะจง และแบบการกระจายกลุ่มตัวอย่างตามสัดส่วนประชากร จำนวนกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 400 คน ปัจจัยการสื่อสารทางการตลาดดิจิทัลหรือแบบออนไลน์ ได้แก่ 1) การปรับแต่งเว็บไซต์เพื่อจัดอันดับผลการค้นหา 2) การโฆษณาแบบจ่ายต่อคลิก 3) พันธมิตรออนไลน์ 4) โฆษณาอินเตอร์แอคทีฟ 5) การตลาดด้วยจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ และ 6) การตลาดแบบไวรัล (Chaffey and Smith, 2008) สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและสถิติวิเคราะห์สมการถดถอยแบบพหุคูณ โดยกำหนดระดับนัยสำคัญ ทางสถิติที่ระดับ .01 และ .05
ผลการศึกษา พบว่า ปัจจัยด้านโฆษณาอินเตอร์แอคทีฟ มีผลกระทบเชิงบวกต่อกระบวนการตัดสินใจซื้อสินค้าหรือเข้าใช้บริการของผู้บริโภคโดยรวมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ปัจจัยด้านการปรับแต่งเว็บไซต์เพื่อจัดอันดับผลการค้นหา ปัจจัยด้านพันธมิตรออนไลน์ และปัจจัยด้านการตลาดด้วยจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ มีผลกระทบเชิงบวกต่อกระบวนการตัดสินใจซื้อผลิตภัณฑ์แว่นตาหรือเข้าใช้บริการของผู้บริโภคตามลำดับโดยรวมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01
Article Details
References
ครองขวัญ รอดหมวน. (2561). พฤติกรรมผู้บริโภคยุคใหม่. สืบค้น 10 ตุลาคม 2561, จาก https://www.thaipost.net/main/detail/15886.
จารุณี ศรีปฏิมาธรรม. (2558). คุณภาพเว็บไซต์ร้านค้าออนไลน์ที่มีผลต่อความพึงพอใจและการตัดสินใจซื้อ ของผู้บริโภค. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ดาณี ทรงศิริเดช. (2559). กลยุทธ์การสื่อสารการตลาดแบบพันธมิตร กับการรับรู้ทัศนคติและพฤติกรรมของผู้บริโภคผ่านพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์. (การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ธีระ กุลสวัสดิ์. (2558). การหาคุณภาพเครื่องมือในการวิจัย. สืบค้น 10 ตุลาคม 2561, จาก http://km.buu.ac.th.
นุชนันท์ รุ่นประพันธ์, (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความตั้งใจซื้อสินค้าผ่านการโฆษณาแบบรีทาร์เก็ตติ้งและโฆษณาแบบรีมาร์เก็ตติ้งผ่านอีเมล. (การค้นคว้าอิสระปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
บริษัท หอแว่นกรุ๊ป จำกัด. (2561). รายงานยอดขายประจำปี 2560. นนทบุรี: บริษัท หอแว่นกรุ๊ป จำกัด.
บุญชม ศรีสะอาด และบุญส่ง นิลแก้ว, (2553). การอ้างอิงประชากรเมื่อใช้เครื่องมือแบบมาตราส่วนประมาณค่า. วารสารการวัดผลการศึกษ มศว. มหาสารคาม, 3(1), 22-25.
พรพรรณ ตาลประเสริฐ. (2559). อิทธิพลของการตลาดแบบดิจิทัลส่งผลต่อการตัดสินใจซื้อของผู้บริโภคกลุ่มธุรกิจการพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ในเขตจังหวัดกรุงเทพมหานคร. (สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ฟิลิป คอตเลอร์, เหมะวัน การตะจายา และไอวัน เซเตียวาน. (2554). การตลาด 4.0 [Marketing 4.0] (ณงลักษณ์ จารุวัฒน์, ผู้แปล). กรุงเทพฯ : เนชั่นบุ๊คส์
ภัทรวดี เหรียญมณี. (2558). การสื่อสารทางการตลาดแบบบูรณาการผ่านสื่อดิจิทัล ที่ส่งผลต่อการตัดสินใจใช้บริการค่ายมวย (Boxing Gym) เพื่อการออกกำลังกาย ในเขตกรุงเทพมหานคร. (การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ส่วนบริหารและพัฒนาเทคโนโลยีการทะเบียนสำนักบริหารการทะเบียน กรมการปกครอง. (2560). รายงานสถิติจำนวนประชากรและบ้านประจำปี พ.ศ. 2560. สืบค้น 4 ธันวาคม 2561. จาก http://stat.bora.dopa.go.th/stat/statnew/statTDD/views/showDistrictData.php?rcode=10&statType=1&year=60.
สุพล พรหมมาพันธุ์. (2552). กลยุทธ์การใช้เทคโนโลยีสารสนเทศ และการสื่อสาร สำหรับการแข่งขันของมหาวิทยาลัยเอกชน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
Chaffey, D. & Smith, P.R. (2008). EMarketing Excellence: Planning and Optimizing Your Digital Marketing, an introduction (3rd Ed). United States of America: Routledge Taylor & Francis Group.
Cochran, W.G. (1977). Sampling Techniques (3rd ed). New York: John Wiley and Sons Inc.