Examination of a Competency Implementation Model for Music Teachers in Assessing Thai Wind Instruments Performance of Primary School Students
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This study aimed to examine the quality of a Competency Implementation Model for music teachers in assessing Thai wind instrument performance of primary school students. The research sample comprised five experts in educational measurement and evaluation design, as well as specialists in Thai musical skills, teaching, and assessment of Thai wind instrument performance. The research instruments consisted of: 1) a Suitability Assessment Form for the Competency Implementation Model for music teachers in assessing Thai wind instrument performance of primary school students, and 2) a Suitability Assessment Form for the manual of the aforementioned Competency Implementation Model. The findings of the study revealed: The Competency Implementation Model for music teachers in assessing Thai wind instrument performance of primary school students demonstrated the highest overall quality level (M=4.61, SD=0.51) across four aspects: utility, feasibility, propriety, and accuracy. Upon individual aspect analysis, most aspects were rated at the highest level. The propriety and accuracy aspects exhibited the highest mean values (M=4.67, SD=0.48), followed by feasibility (M=4.57, SD=0.50). The utility aspect showed the lowest mean value (M=4.53, SD=0.57). The manual for the Competency Implementation Model also achieved the highest overall quality level (M=4.67, SD=0.50). Among its individual aspects, utility received the highest mean score (M=4.84, SD=0.37). The hard copy in book form received a lower mean value (M=4.60, SD=0.58), while the content aspect had the lowest mean (M=4.56, SD=0.51). In conclusion, the quality assessment of the Competency Implementation Model for music teachers in assessing Thai wind instrument performance of primary school students yielded results at the highest level across all evaluated aspects.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อความและบทความในวารสารการวัด ประเมินผล สถิติ และการวิจัยทางสังคมศาสตร์ เป็นแนวคิดของผู้เขียน มิใช่ความคิดเห็นของกองบรรณาธิการวารสาร จึงมิใช่ความรับผิดชอบของวารสารการวัด ประเมินผล สถิติ และการวิจัยทางสังคมศาสตร์ บทความในวารสารต้องไม่เคยตีพิมพ์ที่ใดมาก่อน และสงวนสิทธิ์ตามกฎหมายไทย การจะนำไปเผยแพร่ ต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากกองบรรณาธิการ
References
กมลวรรณ ตังธนกานนท์. (2563). การวัดและประเมินทักษะการปฏิบัติ (พิมพ์ครั้งที่ 3). สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กุสุมา กังหลี. (2564). การพัฒนารูปแบบการประเมินสมรรถนะทางคลินิกของนักศึกษาพยาบาลตามกรอบการเรียนรู้ของมิลเลอร์ โดยใช้การกำหนดกิจกรรมสมรรถนะทางวิชาชีพที่เชื่อมั่นได้ [ปริญญานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย].
จิตติวิทย์ พิทักษ์, พงษ์พิทยา สัพโส, และอิศรา ก้านจักร. (2562). สภาพปัญญาเกี่ยวกับการจัดการเรียนการสอนดนตรีของโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยขอนแก่น. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 11(1), 225-237.
ณภัทร เฟื่องวุฒิ, โดม สว่างอารมณ์, พิมลมาศ พร้อมสุขกุล, และ วรสรณ์ เนตรทิพย์. (2561). ความต้องการของนักเรียนและครูต่อการจัดการเรียนการสอน วิชาดนตรี กลุ่มสาระศิลปะ ระดับชั้นประถมศึกษาตอนปลาย สังกัดกรุงเทพมหานครเขตภาษีเจริญ. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 22(2), 25–39. https://so01.tci-thaijo.org/index.php/jfofa/article/view/208905
ธันยาภรณ์ โพธิกาวิน. (2563). แนวทางการพัฒนาการเรียนการสอนดนตรีสำหรับโรงเรียนมัธยมศึกษา
อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม. วารสารวิชาการ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
(สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 6(1), 26-38.
นิรมาน จันทรประวัติ. (2546). ศึกษาสภาพการสอนขลุ่ยเพียงออในโรงเรียนระดับประถมศึกษา
สังกัดสำนักงานการประถมศึกษา จังหวัดปทุมธานี. มหาวิทยาลัยมหิดล, กรุงเทพฯ. https://doi.nrct.go.th/ListDoi/listDetail?Resolve_DOI=10.14457/MU.the.2003.44
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 7). สุวีริยาสาส์น.
มานะ พิณจะโปะ. (2557). การศึกษาสภาพปัญหาการสอนวิชาดนตรีของโรงเรียนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 31. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 6(2),139-157.
วนิดา ประคัลภ์กุล. (2558). แนวทางการส่งเสริมประสิทธิภาพการใช้ครูประถมศึกษาที่สอนไม่ตรงวิชาเอก. [วิทยานิพนธ์ระดับมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย]. ฐานข้อมูลคลังปัญญา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิหาญ พละพร, และคณะ. (2557). ผลการใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้แบบซิปปา (CIPPA Model) ที่มีต่อความสามารถในการคิดแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1.
วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 15(28), 116-128.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2551). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลาง กลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. http://www.act.ac.th/document/curriculum/6.pdf
สุชาติ อยู่แท้กูล, คมกริช การินทร์, และ นิคม ศรีรักสูงเนิน. (2558). การสำรวจและวิเคราะห์ปัญหาการเรียนการสอนดนตรีในวิทยาลัยนาฏศิลป์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วารสารวิจัยและนวัตกรรมท้องถิ่น, 10(2), 1-15. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/RDIBRU/article/view/129290
Draisey-Collishaw, R. (2007). The limits of doing: A critical assessment of performance-based music education. The Canadian Music Educator, 48(4), 31-36.
McPherson, G. E., & Thompson, W. F. (1998). Assessing music performance: Issues and influences. Australian Journal of Music Education, 10(1), 1-10. https://doi.org/10.1177/
X9801000102
Preskill, H., & Boyle, S. (2008). A multidisciplinary model of evaluation capacity building. American Journal of Evaluation, 29, 443-459. https://doi.org/10.1177/1098214008324182
Stanley, M., Brooker, R., & Gilbert, R. (2002). Assessing music performance: Issues and influences. Australian Journal of Music Education, 18(1), 1-10. https://doi.org/10.1177/
X020180010601
Stufflebeam, D. L. (2003). The CIPP model for evaluation. In T. Kellaghan, D. L. Stufflebeam, & L. A. Wingate (Eds.), International Handbook of Educational Evaluation (pp. 279-317). Dordrecht: Kluwer Academic Publishers.
