บทบาทและคุณค่าของสื่อดิจิทัลต่อนักวิชาชีพประชาสัมพันธ์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อสำรวจการใช้สื่อดิจิทัลของนักวิชาชีพประชาสัมพันธ์ รวมทั้งเพื่ออธิบายองค์ประกอบของบทบาทการปฏิบัติงานของนักวิชาชีพประชาสัมพันธ์ในบริบทของสื่อดิจิทัล ตลอดจนเพื่อวิเคราะห์องค์ประกอบของคุณค่าของสื่อดิจิทัลต่อนักวิชาชีพประชาสัมพันธ์ ผู้วิจัยใช้ระเบียบวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่างของงานวิจัย ประกอบด้วย ผู้บริหารงานประชาสัมพันธ์ นักประชาสัมพันธ์ระดับปฏิบัติการ และ นักสื่อสารการตลาดดิจิทัล ใช้การสุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจง (Purposive Sampling) และการบอกต่อ (Snowball Sampling) จำนวน 400 คน ผลการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ พบว่า องค์ประกอบบทบาทการปฏิบัติงานของนักวิชาชีพประชาสัมพันธ์ในบริบทของสื่อดิจิทัล ผู้วิจัยสามารถจัดกลุ่มตัวแปรได้ 4 องค์ประกอบ คือ 1) บทบาทการจัดการการเปลี่ยนแปลง 2) บทบาทสื่อสารองค์กร 3) บทบาทความเชี่ยวชาญ และ 4) บทบาทการบริหารสถานการณ์ องค์ประกอบคุณค่าของสื่อดิจิทัลในการส่งเสริมความคิดของนักวิชาชีพประชาสัมพันธ์ ผู้วิจัยสามารถจัดกลุ่มตัวแปรได้ 2 องค์ประกอบ คือ 1) การส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ และ 2) การส่งเสริมความคิดเชิงกลยุทธ์ องค์ประกอบคุณค่าของสื่อดิจิทัลในการส่งเสริมทักษะนักวิชาชีพประชาสัมพันธ์ ผู้วิจัยสามารถจัดกลุ่มตัวแปรได้ 2 องค์ประกอบ คือ 1) ทักษะการทำงานประชาสัมพันธ์ และ 2) ทักษะการสร้างสารและผลิตสื่อ องค์ประกอบคุณค่าของสื่อดิจิทัลในการส่งเสริมความสามารถของนักวิชาชีพประชาสัมพันธ์ ผู้วิจัยสามารถจัดกลุ่มตัวแปรได้ 2 องค์ประกอบ คือ 1) การส่งเสริมความสามารถในการเป็นผู้บริหารสื่อดิจิทัล และ 2) การส่งเสริมความสามารถในการเป็นผู้บริหารงานประชาสัมพันธ์
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กุลธิดา ธรรมวิภัชน์. (2543). ความเป็นนักวิชาชีพของนักประชาสัมพันธ์กับบทบาทและลักษณะการดำเนินงานประชาสัมพันธ์ในประเทศไทย. วารสารนิเทศศาสตร์, 18(2), 1-27.
พนม คลี่ฉายา. (2558). แนวโน้มวิชาชีพ หลักสูตร และคุณสมบัติพึงประสงค์ของบัณฑิตสาขาวิชาการประชาสัมพันธ์. วารสารการประชาสัมพันธ์ และการโฆษณา, 8(2), 31-54.
ยุบล เบ็ญจรงค์กิจ. (2551). คุณสมบัติของนักประชาสัมพันธ์และปัจจัยในการเลือกรับเข้าทำงานขององค์กรธุรกิจในประเทศไทย. วารสารการประชาสัมพันธ์และการโฆษณา, 1(2), 69-80.
รุ่งนภา พิตรปรีชา (2560). พลังแห่งการประชาสัมพันธ์. กรุงเทพมหานคร: บริษัท 21 เซ็นจูรี่จำกัด.
สถาบันการประชาสัมพันธ์ กรมประชาสัมพันธ์. (2563). เอกสารโครงการฝึกอบรมกลยุทธ์การประชาสัมพันธ์. กรุงเทพมหานคร: กรมประชาสัมพันธ์
สุนิสา ประวิชัย (2560). กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อสังคมออนไลน์. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม, 7(2), 1-13.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2564). ร่างแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2566-2570). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
อภิชัจ พุกสวัสดิ์. (2561). รายการวิจัยการสำรวจสถานภาพการดำเนินงานประชาสัมพันธ์ผ่านการสื่อสารเครือข่ายสังคมออนไลน์ขององค์กรธุรกิจเอกชนในเขตกรุงเทพมหานคร. สมุทรปราการ: คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ.
Alexander, D. (2004). Changing The PR Curriculum: A New Challenge for Education. Prism 2(1), 1-7.
Broom, Glen M. (1982). A comparison of Sex Roles in PR. Public Relations Review, 8(3), 17-22.
Cochran, W.G. (1953). Sampling Techniques. New York: John Wiley & Sons. Inc.
Fitch, K. (2009). Making Friends in the Wild West: Singaporean Public Relations Practitioners’ Perceptions of Working in Social Media, Prism, 6(2), 1–10.
Flew, T. (2008). New Media: An Introduction. South Melbourne: Oxford University Press.
Grunig, J.E. (2009). Paradigms of Global Public Relations in an Age of Digitalization; Prism, 6(2), 1-19.
Holtz, S. (2002). Public relations on the Net. New York: AMACOM.
Morre, S. (2000). Media and Everyday Life in Modern Society. Edinburgh: Oxford University Press.
Knapp, M. and Daly, J. (2005). Handbook of Interpersonal Communication. Los Angeles: Sage.
Pallant, J. (2001). SPSS Survival Manual a Step by Step Guide to Data Analysis Using SPSS for Windows Version 10. Buckingham Open University Press.
Pavlik, J. (2007). Mapping the Consequences of Technology on Public Relations. Florida: The Institute of Public Relations.
Philips, D. and Young, P. (2010). Online Public Relations. London: Kogan Page.
Solis, B. and Breakenridge, D. (2012). Putting the Public Relations Back in Public Relations: How Social Media is Reinventing the Aging Businesses of PR. Upper Saddle River, NJ: Pearson Education.
Tench, R. and Yeoman, L. (2006). ‘What Next? Future Issues for Public Relations’ in Tench and Yeoman. Exploring Public Relations. London: FT/Prentice Hall.
Thurlow, C.; Lengel, L. & Tomic, A. (2004). A Computer Mediated Communication: Social Interaction and Internet. London: Sage.
Ulla, B. (1998). An international communication perspective on professional Internet Usage: A Survey of PR practitioners’ Usage of Internet in Australia. Belgium, France, Germany the Netherlands, Sweden and the United Kingdom with Comparisons to the USA. Unpublished Master Thesis, University of South Alabama.
Wiersma, W. (1995). Research Method in Education: An Introduction. USA: Allyn and Bacon.
Wilcox, D.L. (2006). The Landscape of Today’s Global PR. Anlisi, 34, 67-85.
