โมเดลปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อความตั้งใจใช้เทคโนโลยีการบริหารตลาดผลิตผลทางการเกษตรแปรรูปของสหกรณ์และกลุ่มเกษตรกร ในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้
คำสำคัญ:
การรับรู้ความง่ายในการใช้งาน , การรับรู้ประโยชน์ในการใช้งาน , ความตั้งใจใช้เทคโนโลยี , สหกรณ์และกลุ่มเกษตรกร , สามจังหวัดชายแดนภาคใต้บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาโมเดลปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อความตั้งใจใช้เทคโนโลยีการบริหารตลาดผลิตผลทางการเกษตรแปรรูป โดยใช้แบบสอบถามออนไลน์เป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูลจากผู้บริหารสหกรณ์และกลุ่มเกษตรกรในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ จำนวน 220 คน ตัวแปรที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย ตัวแปรภายในแฝง 2 ตัวแปร คือการรับรู้ประโยชน์ในการใช้งาน และความตั้งใจใช้เทคโนโลยีการบริหารตลาดผลิตผลทางการเกษตรแปรรูป ตัวแปรภายนอกแฝง 1 ตัวแปร คือ การรับรู้ความง่ายในการใช้งาน วัดจากตัวแปรสังเกตได้ 11 ตัวแปร การวิเคราะห์ข้อมูลใช้เทคนิคการวิเคราะห์โมเดลสมการโครงสร้าง (SEM) ผลการวิจัย พบว่า ปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อความตั้งใจใช้เทคโนโลยีการบริหารตลาดผลิตผลทางการเกษตรแปรรูปมากที่สุด คือการรับรู้ความง่ายในการใช้งาน รองลงมาคือการรับรู้ประโยชน์ในการใช้งานนอกจากนี้ผลการวิเคราะห์ข้อมูลยังพบว่า โมเดลการวิเคราะห์มีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ ซึ่งสะท้อนถึงโมเดลมีความเหมาะสมพอดีกับข้อมูลเชิงประจักษ์อยู่ในเกณฑ์ดี ผลที่ได้จากงานวิจัยนี้ สามารถเป็นข้อมูลในการสนับสนุนทฤษฎีกระทำแบบมีเหตุผล ตามแบบจำลองการยอมรับเทคโนโลยีในบริบทของสหกรณ์และกลุ่มเกษตรกรในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ซึ่งทำให้ได้ข้อมูลที่ชัดเจนมากขึ้นในการนำมาใช้เป็นแนวทางการพัฒนาเทคโนโลยีการบริหารตลาดผลิตผลทางการเกษตรแปรรูปมาใช้เพื่อพัฒนาศักยภาพทางการตลาดให้สหกรณ์และกลุ่มเกษตรกรในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ โดยเน้นให้ความสำคัญกับการพัฒนาเทคโนโลยีที่ใช้งานง่ายและมีประโยชน์ตามความต้องการของผู้ใช้
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมสหกรณ์. (2566). ประวัติสหกรณ์ในประเทศไทย. สืบค้นเมื่อ 20 มิถุนายน 2566, จาก https://www.clt.or.th/index.php?first=1
กรมส่งเสริมสหกรณ์. (2566). รายงานจำนวนสหกรณ์รายเดือน. สืบค้น 10 กรกฎาคม 2566, จาก https://itc.office.cpd.go.th/?view=article&id=262 :report -cooperatives&catid=173 :monthly-report-cpd
ละออ มามะ, ศุภมาส รัตนพิพัฒน์ และอมาตย์ สูหลง. (2565). การเสริมสร้างศักยภาพการบริหารตลาดผลิตผลทางการเกษตรแปรรูปของสหกรณ์และกลุ่มเกษตรกรในจังหวัดยะลา (รายงานการวิจัย). ยะลา: มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา.
สมบูรณ์ สุริยวงศ์, บุญมี พันธุ์ไทย, เตือนใจ เกตุษา, สุรศักดิ์ อมรรัตนศักดิ์, สมจิตรา เรืองศรี และเพ็ญศรี ศรษฐวงศ์. (2552). Educational Research and Statistics: วิจัยและสถิติทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ศูนย์ส่งเสริมวิชาการ.
สำนักงานสหกรณ์จังหวัดยะลา. (2566). ประวัติการสหกรณ์ในประเทศไทย ประวัติสำนักงานสหกรณ์จังหวัดยะลา. สืบค้น 31 มีนาคม 2566, จาก https://yala.web.cpd.go.th/cooperative-knowledge/history-of-cooperatives-in-thailand.html
Barclay, D., Higgins, C., & Thompson, R. (1995). The partial least squares (PLS) approach to causal modeling: Personal computer adoption and use as an illustration. Technology studies, 2(2), 285-309.
Chau, P. Y. K. (1996). An Empirical Assessment of a Modified Technology Acceptance Model. Journal of Management Information Systems, 13, 185-204.
Chow, W. S. & Chan, L. S. (2008). Social network, social trust and shared goals in organizational knowledge sharing. Information and Management, 45(7), 458-462.
Davis, F. D. (1989). Perceived usefulness, perceived ease of use, and user acceptance of information technology. MIS quarterly, 13(3), 319-340.
Fishbein, M. & Ajzen, I. (1975). Belief, Attitude, Intention, and Behavior: An Introduction to Theory and Research. Reading, United States: Addison-Wesley.
Fitzsimons, G. J., & Morwitz, V. G. (1996). The effect of measuring intent on brand-level purchase behavior. Journal of Consumer Research, 23(1), 1–11.
Fornell, C. & Larcker, D. F. (1981). Evaluating structural equation models with unobservable variables and measurement error. Journal of Market Research, 18(1), 39-50.
Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., & Anderson, R. E. (2010). Multivariate data analysis: A global perspective. (7th ed.). New Jersey: Pearson Education.
Hale, J. L., Householder, B. J., & Greene, K. L. (2003). The Persuasion Handbook: Developments in Theory and Practice: The Theory of Reasoned Action. Thousand Oaks: Sage.
Cabanillas, F. L., Luna, I. R. D., & Ríos, F. M. (2017). Intention to use new mobile payment systems: a comparative analysis of SMS and NFC payments. Economic Research-Ekonomska Istraživanja, 30(1), 892-910.
Luik, P. & Taimalu, M. (2021). Predicting the Intention to Use Technology in Education among Student Teachers: A Path Analysis. Education Sciences, 11(1), 564-578.
Murhadi, W. R., Kencanasar, F. R. & Sutedjo, B. S. (2023). the Influence of Financial Literacy and Financial Interest on the Financial Risk Tolerance of Investor in Indonesia. Journal of Law and Sustainable Development, 11(2), 1–16.
Nunnally, J. C. (1978). Psychometric theory. New York: McGraw-Hill.
Nunnally, J. C. & Bernstein, I. H. (1994). Psychometric Theory (3rd ed.). New York: McGraw-Hill.
Renny, Guritno, S. & Siringoringo, H. (2013). Perceived Usefulness, Ease of use, and Attitude Towards Online Shopping Usefulness Towards Online Airlines Ticket Purchase. Social and Behavioral Sciences, 81(2013), 212–216.
Schumacker, R. E. & Lomax, R. G. (2010). A beginner’s guide to structural equation modeling (3rd ed). New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates.
Tukiran, M., Sunaryo, W., Wulandari, D., & Herfina. (2022). Optimizing Education Processes During the COVID-19 Pandemic Using the Technology Acceptance Model. Frontiers in Education, 7, 1-7. https://doi.org/10.3389/feduc.2022.903572
Wangdi, T., Dhendup, S., & Gyelmo, T. (2023). Factors influencing teachers’ intention to use technology: Role of TPACK and facilitating conditions. International Journal of Instruction, 16(2), 1017-1036.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฎพิบูลสงคราม
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม เป็นลิขสิทธิ์ของ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฎพิบูลสงคราม บทความที่ลงพิมพ์ใน วารสารวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยราชภัฎพิบูลสงคราม ถือว่าเป็นความเห็นส่วนตัวของผู้เขียน คณะบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย ผู้เขียนต้องรับผิดชอบต่อบทความของตนเอง
