รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อส่งเสริมเศรษฐกิจ: กรณีศึกษาย่านทรงวาด
คำสำคัญ:
การท่องเที่ยวชุมชน, เศรษฐกิจสร้างสรรค์, ย่านทรงวาด, รูปแบบการท่องเที่ยวบทคัดย่อ
การท่องเที่ยวโดยชุมชนเป็นการพัฒนาชุมชนที่มีมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมที่สืบทอดกันมา มีวิถีชีวิตแบบชุมชนท้องถิ่นที่แท้จริงที่เป็นเอกลักษณ์ของตนเอง ‘ทรงวาด’ คือย่านการค้าริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่ เป็นถนนที่เต็มไปด้วยโกดังกักเก็บสินค้า โดยเฉพาะเครื่องเทศที่ขึ้นชื่อลือชา และร้านอาหาร คาเฟ่ และอาร์ตแกลเลอรีต่างๆ มากมายที่มาเสริมเติมแต่งเมืองเก่า ใต้ชายคาของสถาปัตยกรรมแบบยุโรปที่ทำให้ย่านนี้กลายเป็นอีกย่านสร้างสรรค์แห่งใหม่ของกรุงเทพฯ ทำให้การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในการส่งเสริมเศรษฐกิจในย่านทรงวาด และพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในการส่งเสริมเศรษฐกิจในย่านทรงวาด โดยใช้รูปแบบการวิจัยเชิงผสมผสาน เก็บข้อมูลจาก ผู้ประกอบการธุรกิจย่านทรงวาด ผู้นำชุมชน ผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น นักวิชาการด้านการท่องเที่ยวชุมชน จำนวน 17 คน โดยวิธีเฉพาะเจาะจง และ นักท่องเที่ยวจำนวน 385 คน โดยวิธีสุ่มสะดวก และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณด้วยสถิติ และข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา และพิสูจน์สมมติฐานด้วยการวิเคราะห์สมการถดถอย ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยด้านการสร้างสรรค์กิจกรรมสำหรับนักท่องเที่ยว ด้านอัตลักษณ์ของพื้นที่ ด้านการบูรณาการการทำงานระหว่างชุมชนกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว ด้านการมีส่วนร่วมของชุมชน ด้านความสมดุลระหว่างความต้องการของนักท่องเที่ยวและผลประโยชน์ของเจ้าของแหล่งท่องเที่ยว ส่งผลต่อการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในการส่งเสริมเศรษฐกิจในย่านทรงวาด ตามลำดับ และ รูปแบบการท่องเที่ยวเขิงสร้างสรรค์ในการส่งเสริมเศรษฐกิจในย่านทรงวาดประกอลด้วยอัตลักษณ์ท้องถิ่น ระยะเวลาในการท่องเที่ยว องค์ความรู้ในการท่องเที่ยว ความพึงพอใจในรูปแบบการท่องเที่ยว
เอกสารอ้างอิง
Allen, L. A. (1958). Management and organization. New York: Prentice Hall.
Arnstien, S. R. (1969). A ladder of citizen participation. Journal of the American Institute of Planners, 35(4), 216–224.
Apinya, K. (2001). Participatory administration model in effective organizations at the faculty level of higher education institutions [Master’s thesis]. Chulalongkorn University.
Cohen, J. M., & Uphoff, N. T. (1981). Rural development participation: Concept and measure for project design, implementation and evaluation. New York: Cornell University Press.
Department of Tourism. (2023). Strategic tourism development plan (2018–2021). Bangkok: VIP Copy Print.
Hong, L. P., Ngo, H. T., & Pham, L. T. (2021). Community-based tourism: Opportunities and challenges – A case study in Thanh Ha pottery village, Hoi An City, Vietnam. Cogent Social Sciences, 7(1). https://doi.org/10.1080/23311886.2021.1923619
Huntington, S., & Nelson, S. (1975). No easy choice: Political participation in developing countries. New York: Harvard University Press.
Kaufman, F. (1949). H.F. participation organized activities in selected Kentucky localities. Agricultural Experiment Station Bulletins, 4(2), 5–50.
Maslow, A. H. (1954). Motivation and personality. New York: Harper & Row.
Metkarunchit, M. (2010). Participatory educational administration: Public, local administrative organizations and government (2nd ed.). Bangkok: Book Point.
Methawin, P., Suthatinee, N., & Suwichada, S. (2022). Guidelines for sustainable community-based tourism development: A case study of Tai Dam community, Na Pa Nad Village, Chiang Khan District, Loei Province. Thai International Tourism Journal, 18(1), 1–20.
Nainet, K. (2022). Guidelines for managing community-based tourism in Chiang Mai Province [Master’s thesis]. Maejo University.
Natcha, T. (2022). People's participation and participation patterns affecting local development in municipalities of Nakhon Ratchasima Province. Mahachulalongkornnrajavidyalaya Journal, 9(8), 395–420.
Nirun, C. (2007). Public participation in rural development. Bangkok: Saksopa.
Patama, S. (2015). Direct political participation of the people in the legislative process. Bangkok: King Prajadhipok's Institute.
Reindrawati, D. Y. (2023). Challenges of community participation in tourism planning in developing countries. Cogent Social Sciences, 9(1). https://doi.org/10.1080/23311886.2022.2164240
Sanya, K. (2008). Success of community enterprises in four provinces along the Mekong River [Doctoral dissertation, Valaya Alongkorn Rajabhat University].
Siri, C., & Jutharat, C. (2017). Evaluation of environmental impact assessment: A case study of Rayong Industrial Estate (Ban Khai), Rayong Province. Journal of Management, Faculty of Management Sciences, Kasetsart University, 1(1), 25–37.
Somyos, N. (2002). Administration. Bangkok: Chanwit Center.
Tanapon, J. (2018). Community-based tourism management for sustainable tourism: A case study of Chantaboon Waterfront Community, Chanthaburi Province [Master’s thesis]. Bangkok University.
Thanisara, K. (2019). Techniques and processes of POSDCoRB. Journal of the Association for Educational Administration of Thailand, 1(3), 15–30.
Songwut, R. (2007). Community participation in educational management in the service area of Lomrad Wittaya School, Thoen District, Lampang [Master’s thesis]. Chiang Mai University.
Uthai, B. (1999). Research report on educational management approaches of schools based on school-based management. Bangkok: Office of the National Education Commission.
United Nations. (1981). Yearbook of international trade statistics. New York: UN Press.
Wanchai, W. (2010). Thais do not abandon each other: A manual for reconciliation in the public health service system. Khon Kaen: Siriphan Offset.
William, E. (1976). Electoral participation in a low stimulus election. Rural Development, 4(1), 111–124.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
