Community Enterprise's Capacity for Cultural Tourism: A Case of Ban Tak District, Tak Province Community Enterprise's Capacity for Cultural Tourism: A Case of Ban Tak District, Tak Province
Article Sidebar
Published:
Jun 29, 2020
Keywords:
potential of community enterprises cultural tourism tourism readiness Tak province Thailand
Main Article Content
Abstract
This research aims to study the potential and readiness of Ban Tak community to become cultural tourism. This research applied survey research and adopted both qualitative and quantitative approach. In this sense, the sample in this study can be divided into three group; authorities and community executives, community enterprises, and tourists who have been visited Ban Tak community respectively. Results draw upon objectives of this study. According to the first objective, potential of Ban Tak community for cultural tourist attraction developments, authorities and community executives viewed and marked the potential of Ban Tak community as medium with overall score 59 out of 100. Following the second and third objectives of this study, we found that the community environment for community enterprises to develop and ready for cultural tourism is in the high level which depicts that the readiness of their products and services. The last objective about guidelines for enterprises to be more sustainable, we found that there must be more developments on the readiness and capability of Ban Tak community in term of products and services development, the uniqueness of products and essential of fundamental for infrastructure.
Downloads
Article Details
How to Cite
Prompreing, K. (2020). Community Enterprise’s Capacity for Cultural Tourism: A Case of Ban Tak District, Tak Province: Community Enterprise’s Capacity for Cultural Tourism: A Case of Ban Tak District, Tak Province. Journal of Liberal Arts, Ubon Ratchathani University, 16(1), 28–70. retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jla_ubu/article/view/241754
Section
Research
References
กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2557). คู่มือการตรวจประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 2. สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึกในพระบรมราชูปถัมภ์.
กระทรวงเกษตรและสหกรณ์. (2553). พระราชบัญญัติส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน พ.ศ.2548. สิบค้นเมื่อ 12 มีนาคม 2563. จาก https://www2.moac.go.th/ewt_news.php?nid=4062&filename=index
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2544). จุลสารการท่องเที่ยว. ปีที่ 20 ฉบับที่ 2 เมษายน 2544.
ติ๋ม มณีคำ, & ชนัญฏา สินชื่น. (2012). ศักยภาพการเป็นผู้ประกอบการที่มี อิทธิพลต่อประสิทธิผลในการบริหารจัดการธุรกิจ กรณีศึกษา : กิจการ วิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในแขวงบอลิคำไชย สาธารณรัฐ ประชาธิปไตยประชาชนลาว. Journal of Management Science, Ubon Ratchathani University, 1(2), 76-93.
ธนัณชัย สิงห์มาตย์, & พรรษวดี พงษ์ศิริ. (2016). การใช้รูปแบบการจัดการ ความรู้เพื่อเพิ่มศักยภาพของวิสาหกิจชุมชนในจังหวัดมหาสารคาม Use of Knowledge Management Model for Competency Community Enterprise in Maha Sarakham Province. Chophayom Journal, 27(1), 265-280.
ธนาคารแห่งประเทศไทย. (2563). แถลงขาวเศรษฐกิจและการเงินเดือนมกราคม ป 2563. สืบค้นเมื่อ 12 มีนาคม 2563. จากhttps://www.bot.or.th/Thai/MonetaryPolicy/EconomicConditions/PressRelease/PressRelease2557/PressThai_January2563_5i3s9tf.pdf
ทิพวรรณ พุ่มมณี. (2550). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
นิตติยา ทองเสนอ. (2561). ความพร้อมของประชาชนชุมชนเกาหมากกับการพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวแห่งใหม่. การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 9.
เบญจวรรณ กิตติจารุกร. (2013). ศักยภาพชุมชนในการพัฒนาเป็นแหล่ง ท่องเที่ยวเชิงนิเวศ : กรณีศึกษาชุมชนสมุทรเจดีย์ ตำบลปากน้ำ อำเภอ เมือง จังหวัดระยอง (Doctoral dissertation, มหาวิทยาลัย ศิลปากร).
พระครูภาวนา เจติยานุกิจ. (2017). การมีส่วนร่วมขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดแพร่. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยวิทยาเขตแพร่. ISSN: 2408-2457. Vol 3, No 2.
พระราชกิจจานุเบกษา. (2548). พระราชบัญญัติส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน พ.ศ.2548. เล่ม 122 ตอนที่ 6 ก.
รัชฎา พรเลิศโภคานนท์, & วิเชียร เลิศโภคานนท์. (2014). การพัฒนา ศักยภาพชุมชน บ้านเหมืองกุง ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรม และภูมิปัญญาท้องถิ่น. Modern Management Journal, 12(1), 22-38.
รัชฎาพร เลิศโภคานนท และคณะ. (2555). รายงานการวิจัยเรื่องการพัฒนาศักยภาพชุมชนบ้านเหมืองกุง ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นของ อำเภอหางดง จังหวัดเชียงใหม่ มหาวิทยาลัย
สุโขทัยธรรมาธิราช นนทบุรี.
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร, ภาคภูมิ ภัควิภาส. (2013). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชนเผ่าเพื่อความยั่งยืน. Journal of Community Development Research 2013; 6(1).
สมยศ ปัญญามาก, พิงพร ศรีแก้ว, & จิราภรณ์ คล้อยปาน. (2016). วิสาหกิจ ชุมชนกับแนวทางการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารบัณฑิต แสงโคมคำ, 1(1), 73-88.
สุชาดา รักเกื้อ. (2560). แนวทางพัฒนาการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเทศบาลตำบลนครชุม อำเภอเมืองกำแพงเพชร จังหวัดกำแพงเพชร. รายงานสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 4. สถาบันวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฎกำแพงเพชร.
สุวรรณา เตชะธีระปรีดา, สุรัตน์ หงษ์ไทย, & ชิดชนก ปรีชานันท์. (2017). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมการพัฒนายุทธศาสตร์กา ขับเคลื่อน เครือข่ายวิสาหกิจชุมชน จังหวัดนครราชสีมา The Participatory Action Research Project: Strategic Development for the Mobilization of Community Enterprise in Nakhon Ratchasima Province. วารสาร วิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 25(49), 215-245.
เสรี พงศ์พิศ. (2545). วิสาหกิจชุมชนไม่ใช่ธุรกิจชุมชน. อ้างโดย ณรงค์ เพ็ชรประเสริฐ และพิทยา ว่องกุล. วิสาหกิจชุมชน กลไกเศรษฐกิจฐานราก. (พิมพ์ครั้งที่ 1) บรรณาธิการ. กรุงเทพมหานคร: บริษัทเอดิสันเพรสโปรดักส์ จำกัด.
เสรีพงศ์พิศ. (2552). คู่มือการทำวิสาหกิจชุมชน. กรุงเทพมหานคร: เจริญวิทยการพิมพ์.
อนิวัช แก้วจำนงค์. (2019). ขีดความสามารถเชิงพฤติกรรมที่มีผลต่อความ สำเร็จในการประกอบธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในจังหวัดสงขลา เพื่อรองรับการเข้าสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. Journal of Business Administration The Association of Private Higher Education Institutions of Thailand, 8(2), 103-117.
Srimaitree, M. (2016). การพัฒนารูปแบบและศักยภาพของกลุ่มวิสาหกิจ ชุมชนด้านการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมตามอัตลักษณ์ของท้องถิ่นสู่ นักท่องเที่ยวจังหวัดอุบลราชธานี. Journal of Thai Hospitality and Tourism, 11(2), 53-65.
Junhasobhaga, Jumnian. (2010). A Participatory Community Capacity Reinforcement Model for Sustainable Tourism Development in Lower Central Thailand. Doctor of Philosophy (Sociology), Ramkhamhaeng University.
Khunon, Siyathorn. (2016). Cultural Dimensions and Hotel Commentating via Online Travel Agent Websites of Thai and Other National Customers: Samui Island. Journal of Thai Hospitality & Tourism. 11(1), 53-68.
McInttosh, W.R., & Goeldner, R.C. (1995).Tourism Principle Practices,Philosophies. 7th ed, NewYork:John Wiley&Sons, Inc.
Mill, R.C., & Morison, M. A. (1992). The Tourism System: An Introductory Text. 2nd ed. New Jersey: Prentice Hall International Inc.
กระทรวงเกษตรและสหกรณ์. (2553). พระราชบัญญัติส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน พ.ศ.2548. สิบค้นเมื่อ 12 มีนาคม 2563. จาก https://www2.moac.go.th/ewt_news.php?nid=4062&filename=index
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2544). จุลสารการท่องเที่ยว. ปีที่ 20 ฉบับที่ 2 เมษายน 2544.
ติ๋ม มณีคำ, & ชนัญฏา สินชื่น. (2012). ศักยภาพการเป็นผู้ประกอบการที่มี อิทธิพลต่อประสิทธิผลในการบริหารจัดการธุรกิจ กรณีศึกษา : กิจการ วิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในแขวงบอลิคำไชย สาธารณรัฐ ประชาธิปไตยประชาชนลาว. Journal of Management Science, Ubon Ratchathani University, 1(2), 76-93.
ธนัณชัย สิงห์มาตย์, & พรรษวดี พงษ์ศิริ. (2016). การใช้รูปแบบการจัดการ ความรู้เพื่อเพิ่มศักยภาพของวิสาหกิจชุมชนในจังหวัดมหาสารคาม Use of Knowledge Management Model for Competency Community Enterprise in Maha Sarakham Province. Chophayom Journal, 27(1), 265-280.
ธนาคารแห่งประเทศไทย. (2563). แถลงขาวเศรษฐกิจและการเงินเดือนมกราคม ป 2563. สืบค้นเมื่อ 12 มีนาคม 2563. จากhttps://www.bot.or.th/Thai/MonetaryPolicy/EconomicConditions/PressRelease/PressRelease2557/PressThai_January2563_5i3s9tf.pdf
ทิพวรรณ พุ่มมณี. (2550). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
นิตติยา ทองเสนอ. (2561). ความพร้อมของประชาชนชุมชนเกาหมากกับการพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวแห่งใหม่. การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 9.
เบญจวรรณ กิตติจารุกร. (2013). ศักยภาพชุมชนในการพัฒนาเป็นแหล่ง ท่องเที่ยวเชิงนิเวศ : กรณีศึกษาชุมชนสมุทรเจดีย์ ตำบลปากน้ำ อำเภอ เมือง จังหวัดระยอง (Doctoral dissertation, มหาวิทยาลัย ศิลปากร).
พระครูภาวนา เจติยานุกิจ. (2017). การมีส่วนร่วมขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดแพร่. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยวิทยาเขตแพร่. ISSN: 2408-2457. Vol 3, No 2.
พระราชกิจจานุเบกษา. (2548). พระราชบัญญัติส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน พ.ศ.2548. เล่ม 122 ตอนที่ 6 ก.
รัชฎา พรเลิศโภคานนท์, & วิเชียร เลิศโภคานนท์. (2014). การพัฒนา ศักยภาพชุมชน บ้านเหมืองกุง ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรม และภูมิปัญญาท้องถิ่น. Modern Management Journal, 12(1), 22-38.
รัชฎาพร เลิศโภคานนท และคณะ. (2555). รายงานการวิจัยเรื่องการพัฒนาศักยภาพชุมชนบ้านเหมืองกุง ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นของ อำเภอหางดง จังหวัดเชียงใหม่ มหาวิทยาลัย
สุโขทัยธรรมาธิราช นนทบุรี.
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร, ภาคภูมิ ภัควิภาส. (2013). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชนเผ่าเพื่อความยั่งยืน. Journal of Community Development Research 2013; 6(1).
สมยศ ปัญญามาก, พิงพร ศรีแก้ว, & จิราภรณ์ คล้อยปาน. (2016). วิสาหกิจ ชุมชนกับแนวทางการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารบัณฑิต แสงโคมคำ, 1(1), 73-88.
สุชาดา รักเกื้อ. (2560). แนวทางพัฒนาการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเทศบาลตำบลนครชุม อำเภอเมืองกำแพงเพชร จังหวัดกำแพงเพชร. รายงานสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 4. สถาบันวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฎกำแพงเพชร.
สุวรรณา เตชะธีระปรีดา, สุรัตน์ หงษ์ไทย, & ชิดชนก ปรีชานันท์. (2017). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมการพัฒนายุทธศาสตร์กา ขับเคลื่อน เครือข่ายวิสาหกิจชุมชน จังหวัดนครราชสีมา The Participatory Action Research Project: Strategic Development for the Mobilization of Community Enterprise in Nakhon Ratchasima Province. วารสาร วิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 25(49), 215-245.
เสรี พงศ์พิศ. (2545). วิสาหกิจชุมชนไม่ใช่ธุรกิจชุมชน. อ้างโดย ณรงค์ เพ็ชรประเสริฐ และพิทยา ว่องกุล. วิสาหกิจชุมชน กลไกเศรษฐกิจฐานราก. (พิมพ์ครั้งที่ 1) บรรณาธิการ. กรุงเทพมหานคร: บริษัทเอดิสันเพรสโปรดักส์ จำกัด.
เสรีพงศ์พิศ. (2552). คู่มือการทำวิสาหกิจชุมชน. กรุงเทพมหานคร: เจริญวิทยการพิมพ์.
อนิวัช แก้วจำนงค์. (2019). ขีดความสามารถเชิงพฤติกรรมที่มีผลต่อความ สำเร็จในการประกอบธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในจังหวัดสงขลา เพื่อรองรับการเข้าสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. Journal of Business Administration The Association of Private Higher Education Institutions of Thailand, 8(2), 103-117.
Srimaitree, M. (2016). การพัฒนารูปแบบและศักยภาพของกลุ่มวิสาหกิจ ชุมชนด้านการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมตามอัตลักษณ์ของท้องถิ่นสู่ นักท่องเที่ยวจังหวัดอุบลราชธานี. Journal of Thai Hospitality and Tourism, 11(2), 53-65.
Junhasobhaga, Jumnian. (2010). A Participatory Community Capacity Reinforcement Model for Sustainable Tourism Development in Lower Central Thailand. Doctor of Philosophy (Sociology), Ramkhamhaeng University.
Khunon, Siyathorn. (2016). Cultural Dimensions and Hotel Commentating via Online Travel Agent Websites of Thai and Other National Customers: Samui Island. Journal of Thai Hospitality & Tourism. 11(1), 53-68.
McInttosh, W.R., & Goeldner, R.C. (1995).Tourism Principle Practices,Philosophies. 7th ed, NewYork:John Wiley&Sons, Inc.
Mill, R.C., & Morison, M. A. (1992). The Tourism System: An Introductory Text. 2nd ed. New Jersey: Prentice Hall International Inc.