การจัดการชุมชนการท่องเที่ยวบนพื้นที่สูง กรณีศึกษาภูลมโล และพื้นที่เชื่อมโยงอย่างยั่งยืน

Main Article Content

วศิน ปัญญาวุธตระกูล

บทคัดย่อ

การศึกษาครั้งนี้มุ่งนั้นเพื่อศึกษาการจัดการการท่องเที่ยวบนพื้นที่สูง:
กรณีศึกษาภูลมโลและพื้นที่เชื่อมโยงอย่างยั่งยืน โดยได้ผลสรุปตามวัตถุประสงค์ดังนี้
1. เพื่อศึกษาศักยภาพของชุมชนท่องเที่ยว และการจัดการชุมชนท่องเที่ยว
บนพื้นที่สูงกรณีศึกษาภูลมโลและพื้นที่เชื่อมโยงอย่างยั่งยืนพบว่า จากการสำรวจ
พฤติกรรมการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่มีวัตถุประสงค์ในการเดินทางมา
ภูลมโล เพื่อพักผ่อนหย่อนใจท่องเที่ยวและชมความงามของแหล่งท่องเที่ยว ส่งผลให้
เกิดการขยายตัวของนักท่องเที่ยวจำนวนมาก ตลอดจนกระแสการท่องเที่ยวผ่านสื่อ
สังคมออนไลน์ จึงส่งผลให้นักท่องเที่ยวมีความต้องการ สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ
ในขณะที่พื้นที่ภูลมโลเป็นพื้นที่ตันน้ำมิได้อยู่ในโซนการท่องเที่ยว ส่งผลให้เกิดปัญหา
มากมายทั้งเรื่องเส้นทางการท่องเที่ยว จำนวนรถสำหรับบริการนักท่องเที่ยว
การทำลายตันนางพญาเสือโคร่ง การทิ้งขยะและตลอดจนปัญหาเรื่องห้องน้ำ การเข้า
มาของนักท่องเที่ยวทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงรูปแบบการท่องเที่ยวของชุมชนที่มี
การเปลี่ยนจากชุมชนเกษตรกรเป็นชุมชนประกอบการด้านการท่องเที่ยว ทำให้
กิจกรรมและวิถีชีวิตของชุมชนเปลี่ยนไป คือ เกิดการมุ่งเน้นประกอบธุรกิจ
การท่องเที่ยว ทั้งด้านบ้านพัก ร้านอาหาร และรถบริการสำหรับรับส่งนักท่องเที่ยว
การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวส่งผลให้เกิดความขัดแย้งระหว่างนักท่องเที่ยว ชุมชน
อุทยานแห่งชาติภูหินร่องกล้า ในเรื่องการจัดการชุมชนบนพื้นที่สูงภูลมโลและพื้นที่
เชื่อมโยง
2. เพื่อศึกษาภาพการวางแผนอนาคต (Scenario Planning) ของชุมชน
ท่องเที่ยวและการจัดการชุมชนท่องเที่ยวบนพื้นที่สูง กรณีศึกษาภูลมโลและพื้นที่
เชื่อมโยงอย่างยั่งยืน เพื่อหาความสัมพันธ์ระหว่างชุมชนท่องเที่ยวกับการจัตการ
ท่องเที่ยวของชุมชนใน 3มิติ คือ ภาพอนาคตที่ดีที่สุด ภาพอนาคตที่ไม่ดีที่สุด และ
ภาพอนาคตที่เป็นไปได้มากที่สุด จากการศึกษาพบว่า แนวคิดหลักเพื่อก่อให้เกิด
ความยั่งยืนของการจัดการชุมชนท่องเที่ยวบนพื้นที่สูงภูลมโลและพื้นที่เชื่อมโยง คือ
แนวความคิดในการบริหารจัดการร่วม (Co - Management) ไม่ทำให้เกิด
ความขัดแย้งในขุมชน เพื่อทำให้คนในพื้นที่และคนนอกพื้นที่เห็นคุณค่าร่วมกัน โดยที่
ประชาชนในท้องถิ่นและผู้ประกอบการต่างๆ จะต้องเข้ามามีบทบาทในการส่งเสริม
และสนับสนุนการดำเนินกิจการท่องเที่ยวของชุมชนในฐานะหุ้นส่วนทางสังคม
(Social Partnership) เพื่อร่วมรับผลประโยชน์และรับผิดชอบต่อชุมชน ตลอดจน
การคำนึงถึงขีดความสามารถในการรองรับของพื้นที่มากกว่ากระแสของนักท่องเที่ยว
และรายได้ที่เกิดจากการท่องเที่ยวที่จะนำเข้ามาสู่พื้นที่
แผนภาพอนาคตที่ดีที่สุด ในการจัดการชุมชนท่องเที่ยวบนพื้นที่สูง
กรณีศึกษาภูลมโล และพื้นที่เชื่อมโยงอย่างยั่งยืน ซึ่งมีเป้าหมายหลักเพื่อการแก้ไข
ปัญหาอย่างยั่งยืน โดยมีวิสัยทัศน์ คือ การบริหารจัดการบนฐานวัฒนธรรมภูมิปัญญา
ท้องถิ่นเพื่อเพิ่มมูลค่าและรักษาคุณค่อย่างยั่งยืนโดยการบริหารจัดการแบบร่วม
รับผิดชอบ พร้อมทั้งทิศทางในการพัฒนา 4 ทิศทาง ได้แก่ ทิศทางด้านแหล่ง
ท่องเที่ยว ด้านทรัพยากรมนุษย์ การบริการและการท่องเที่ยว ด้านการจัดการ
การท่องเที่ยว และทิศทางด้านการคุ้มครองทางสังคม (Social Protection)
3. เพื่อสร้างองค์ความรู้ ทิศทางและนโยบายแผนยุทธศาสตร์แผนกลยุทธ์
แผนงานโครงการทั้ระดันโยบายและปฏิบัติการที่เกี่ยวข้องกับการจัดการชุมชน
ท่องเที่ยวบนพื้นที่สูงกรณีศึกษาภูลมโลและพื้นที่เชื่อมโยงอย่างยั่งยืน โดยองค์ความรู้
ที่ค้นพบคือวิธีวิทยาในการวิเคราะห์ปีจจัยที่เกี่ยวข้องกับการจัดการชุมชนท่องเที่ยว
บนพื้นที่สูงกรณีศึกษาภูลมโลและพื้นที่เชื่อมโยงอย่างยั่งยืน โดยวิเคราะห์
ความสัมพันธ์ในเชิงการจับคู่ตัวแปร
1) การวิเคราะห์ความสัมพันธ์ของปัจจัยที่เกี่ยวข้องแบบแยกส่วน
ระหว่างความสัมพันธ์ของปัญหาที่เกิดขึ้นในการจัดการการท่องเที่ยวภูลมโล
2) การวิเคราะห์ความสัมพันธ์ของปัจจัยที่เกี่ยวข้องแบบซ้อนทับ
ระหว่างความสัมพันธ์ของปัญหาที่เกิดขึ้นกับความสัมพันธ์ของผลกระทบที่เกิดขึ้นใน
ชุมชนภายหลังมีการท่องเที่ยวภูลมโลสามารถกำหนดยุทธศาสตร์ เพื่อวางแผนภาพ
อนาคตที่เป็นไปได้มากที่สุด
3) การวิเคราะห์เพื่อความสัมพันธ์ของปัจจัยที่เกี่ยวข้องแบบประสาน
ปัจจัยที่เกี่ยวข้องของปัญหาที่เกิดขึ้นกับความสัมพันธ์ของผลกระทบที่เกิดขึ้นใน
ชุมชนภายหลังมีการท่องเที่ยวภูลมโลสามารถกำหนดยุทธศาสตร์เพื่อวางแผนภาพ
อนาคตที่ดีขึ้น โดยมีวิสัยทัศน์การบริหารจัดการบนฐานวัฒนธรรมภูมิปัญญาท้องถิ่น
เพื่อเพิ่มมูลค่าและรักษาคุณค่าอย่างยั่งยืนโดยการบริหารจัดการแบบร่วมรับผิดชอบ
ซึ่งประกอบด้วย 4 ทิศทาง 12 ยุทธศาสตร์ 19 แผนงาน 77 โครงการ

Article Details

บท
บทความวิชาการ
Author Biography

วศิน ปัญญาวุธตระกูล

อาจารย์ประจำภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร

References

กันทิมา จินโต. (2550) ศักยภาพของชุมชนย่านคลองดำเนินสะดวกในการจัดการ
การท่องเที่ยวแบบสัมผัสวัฒนธรรมชนบท (Home stay). วิทยานิพนธ์
วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
กมล สุดประเสริฐ. (2540). การวิจัยปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมของผู้ปฏิบัติงาน.
กรุงเทพฯ: เจเอ็นพี่.
จิระภาฉิมสุข. (2541) ศักยภาพของชุมชนในด้านทันตสาธารณสุข. วิทยานิพนธ์
ปริญญามหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
จิรวัฒน์ พิระสันต์. (2555) รายงานการวิจัยเรื่อง โครงการพัฒนาชุมชนรอบ
อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัยแบบมีส่วนร่วมโดยใช้องค์ความรู้ด้าน
วัฒนธรรมเพื่อการท่องเที่ยว. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
จิรวัฒน์ พิระสันต์ และคณะ. (2553) โครงการพัฒนาชุมชนรอบอุทยาน
ประวัติศาสตร์สุโขทัยแบบมีส่วนร่วมโดยใช้องค์ความรู้ด้านวัฒนธรรม
เพื่อการท่องเที่ยวต่อการเปลี่ยนแปลงของชุมชนด้านเศรษฐกิจและ
สังคม. กรุงเทพฯ : กองทุนสนับสนุนการวิจัย 85
ขุลีรัตน์ จันทร์เชื้อ. (2547). รายงานการวิจัยเรื่อง การบริหารและการจัดการการ
ท่องเที่ยวเชิงนิเวศเพื่อการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนในอุทยานแห่งชาติภูหินร่อง
เกล้า. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม.
(2552). รายงานการวิจัยเรื่อง การวิจัยเพื่อพัฒนาขีต
ความสามารถในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ่อเกลือพันปี ตำบลบ่อ
โพธิ์ อำเภอนครไทย จังหวัดพิษณุโลก. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยราชภัฏ
พิบูลสงคราม.
ดวงใจ หล่อธนวณิชย์. (2550) "รัฐ ทุน ชุมชนกับการจัดการทรัพยากรเพื่อการ
ท่องเที่ยวในญี่ปุ่น: กรณีของเมืองโยมิตัน". เอเชียปริทัศน.ปีที่ 28 ฉบับที่ :
2 หน้า : 183-218.
นิภารัตน์ สายประเสริฐ. (2553). การพัฒนารูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดย
ชุมชน ตำบลห้วยสัตว์ ใหญ่ อำภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์.
วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
นิศารัตน์วรประดิษฐ์. (2551) การจัดการท่องเที่ยวโดยการมีส่วนร่วมของชุมชน
บนพื้นที่สีเขียวบางกะเจ้า อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ.
วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยนเรศวร.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2542). การวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน.
เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
บัณทร อ่อนดำ และวิริยา น้อยวงศ์นยางค์. (2533) ยุทธศาสตร์ในการพัฒนา
ชนบทะ ประสบการณ์ของประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สาขาพัฒนาชุมชน
คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พชรวรรณ ทวงชน. (2555). แนวทางการเพิ่มศักยภาพการจัดการท่องเที่ยวเชิง
นิเวศจากมุมมองของชุมชนะ กรณีศึกษาอุทยานสัตว์ป้าภาคอีสาน
ตอนบน ขอนแก่น-อุดรธานี จังหวัดขอนแก่น. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต
บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
เพชร ศรีนนท์ศิริ. (2556). รายงานการวิจัยเรื่อง รูปแบบการดานินงานของกลุ่ม
ท่องเที่ยวโดยชุมชนในเขตภาคเหนือตอนล่าง. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัย
นเรศวร.
พิมพ์ระวี โรจน์รุ่งสัตย์. (2551). การพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชน. เพชรบุรี: คณะ
มนุษยศาสตร์และสังคมศสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี.
. (2553) การท่องเที่ยวชุมชน. กรุงเทพฯ: โอ.อส. พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
มิ่งสรรพ์ ขาวสะอาต. (254) มูลค่าเพิ่มในประเทศของอุตสาหกรรมท่องเที่ยวใน
จังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่: สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
มณฑาวดี ทูลเกิด. (2552) การพัฒนารูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อ
ความยั่งยืน. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัย
เทคโนโยลีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
รำไพพรรณ แก้วสุริยะ. (2475). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศและการท่องเที่ยวอย่าง
ยั่งยืน. การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย(อัดสำเนา)
สีลาภรณ์ นาครทรรพ และคณะ(2528). ตัวชี้วัดสาหรับงานพัฒนาชนบท:
ประสบการณ์จากนักพัฒนา. กรุงเทพฯ: สถาบันขุมชนท้องถิ่นพัฒนา.
วรรณพร วิณิชชานุกร,วรรณนิภา จัตุชัยและมาลี นุษยะมา. (2541).รายงานการ
วิจัยเรื่องแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในประเทศไทย.
กรุงเทพฯ: สถาบันราชภัฏสวนดุสิต.
วรวลัญช์สัจจาภิรัตน์. (2553). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ: กรณีศึกษา
ชุมชนทุ่งเพล ตำบลฉมัน อำภอมะขาม จังหวัดจันทบุรี. บทความใน
การประชุมวิชาการมหาวิทยาลัยกรุงเทพ สืบค้นจากอินเตอร์เน็ต
(http:/proceedings.bu.ac.th/?start-80 วันที่สืบค้น 11 มกราคม
พ.ศ.2559)
วิลาศ เตชะไพบูลย์. (2538.) การท่องเที่ยวกับการพัฒนาอย่างยั่งยืนสถานการณ์
สิ่งแวดล้อมไทย 2538. กรุงเทพฯ : มูลนิธิโลกสีเขียว.
วศิน ปัญญาวุธตระกูล. (2550) รายงานการวิจัยเรื่อง โครงการการท่องเที่ยวเชิง
ประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในพื้นที่ระเบียงวัฒนธรรม (กำแพงเพชร
สุโขทัย พิษณุโลก เพชรบูรณ์). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ศัริพร พงษ์ศรีโรจน์. (2540). องค์การและการจัดการสำนักวิชาการ มหาวิทยาลัย
ธุรกิจบัณฑิตย์. กรุงเทพฯ: เทคนิค.
ศีริพร พันธุลีและคณะ. (2552) รายงานการวิจัยเรื่อง การวิจัยและพัฒนาการ
จัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศเพื่อสร้างความเข้มแข็งโดยใช้กระบวนการ
มีส่วนร่วมของชุมชนห้วยหมาย อำภอสอง จังหวัดแพร่. เชียงใหม่ะ
มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
ศุภวรรษ เชื้อเมืองพาน และคณะ.(2556). รายงานการวิจัยเรื่อง การศึกษาเพื่อ
พัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวโดยชุมชน กรณีศึกษาบ้านไร่กองขิง
ตำบลหนองควาย อำเภอหางดง จังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่:
มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
สกุลวงษ์กาฬสินธุ์. (2549) ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. นครราชสีมาะ
คณะมนุษย์ศาสตร์ และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
สมชาย เลี้ยงพรพรรณ. (2547). รายงานการวิจัยเรื่อง การศึกษาศักยภาพของ
แหล่งทรัพยากรการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ในบริวณทะเลสาบสงขลา
สงขลา: มหาวิทยาลัยทักษิณ.
สมฤดี นิโครวัฒนยิ่ง และสุจิตรา วาสนาดำรงตี บรรณาธิการ. (2550). จับ
สถานการณ์ธรรมาภิบาลสิ่งแวดล้อม. นนทบุรี: สถาบันสิ่งแวดล้อมไทย.
สุรีย์ บุญญานุพงศ์ และคณะ. (2552). รายงานการวิจัยเรื่อง การจัดการท่องเที่ยว
ชุมชนภายใต้แนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง กรณีศึกษาชุมชนประวัติศาสตร์
ขุนตาน อำเภอแม่ทา จังหวัดลำพูน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
เสรี พงศ์พิศ. (2546) ฐานคิดจากแผนแม่บทสู่วิสาหกิจชุมชน. กรุงเทพๆ: รังสีการ
พิมพ์.
เสรี พงศ์พิศ. (2551). แผนแม่บทชุมชน ประชาพิจัยและพัฒนา. กรุงเทพฯ: พลัง
ปัญญา.
สุดชีวัน นันทวัน ณ อยุธยา. (2551). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมโดย
ชุมชนเป็น ศูนย์กลาง. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สุดา ทัพสุวรรณ. (2530). การเป็นผู้นาในชุมชน. กรุงเทพฯ: โครงการตำราและคำ
สอน มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สถาบันพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม. (2548.) โครงการสัมมนา
เพื่อการวางแผนยุทธศาสตร์ในการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์แบบ
บูรณาการอย่งยั่งยืนในจังหวัดระนอง. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรี
นครินทรวิโรฒ.
สถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศไทย. (2540). รายงานขั้น
สุดท้าย การดำเนินการเพื่อกำหนดนโยบายการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ.
กรุงเทพฯ: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
สมศักดิ์ ศรีสันติสุข. (2537). สังคมวิทยาชุมชนะ หลักการศึกษาวิเคราะห์และ
ปฏิบัติงานชุมชน. ขอนแก่น: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
อัจฉรา สโรบล. (2547). การมีส่วนร่วมของชุมชนดอยเต่าในการพัฒนาภูมิปัญญา
ด้านสิ่งทอ. วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
อนุชาติ พวงสำลี และอรทัย อาจอ่ำ. (2539.) การพัฒนาเครื่องชี้วัดคุณภาพชีวิต
และสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย
Buckley, R.C. (1994). A framework for ecotourism research. Annual of
tourism research Vol. 21No.3.
Boo. (1990). Ecotourism: The potentials and pitsfalls. Vol.1 and 2.
Workd Wildlife Fund: Washington D.C.
Ceballos-Lascurain, H. (1996). Tourism, ecotourism and protected
Areas: The state of nature based tourism around the world
and guidelines for its development. IUCN, Gland,
Switzerland, and Cambridge, United Kingdom.
Griffin, R.W. (1996). Management. 5th ed. Boston: Houghton Mifflin.
The Ecotourism Society. (1991). "The ecotourism society's definition".
The ecotourism society newsletter (Spring):1.