ศักยภาพของวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมของชุมชน เพื่อเข้าสู่แหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม อย่างยั่งยืน ในอำเภอบ้านตาก จังหวัดตาก ศักยภาพของวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมของชุมชน เพื่อเข้าสู่แหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม อย่างยั่งยืน ในอำเภอบ้านตาก จังหวัดตาก
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มุ่งศึกษาศักยภาพของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนและความพร้อมของชุมชนอำเภอบ้านตาก จังหวัดตาก เพื่อเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม งานวิจัยนี้เป็นงานวิจัยเชิงสำรวจ โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงปริมาณ และเชิงคุณภาพ โดยกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษา แบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม ได้แก่ กลุ่มแรก เป็นกลุ่มผู้บริหารและเจ้าหน้าที่ของหน่วยงานภาครัฐและภาคเอกชน ผู้ทรงคุณวุฒิ กลุ่มที่สอง เป็นกลุ่มวิสาหกิจชุมชน และกลุ่มที่สาม นักท่องเที่ยว ผลการศึกษาพบว่า ศักยภาพของชุมชนบ้านตากให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ในมุมมองของผู้บริหาร เจ้าหน้าที่หน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน และผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง มีศักยภาพอยู่ในเกณฑ์ “ปานกลาง” โดยได้คะแนนรวม 59 คะแนน จากคะแนนเต็ม 100 คะแนน และ ศักยภาพของวิสาหกิจชุมชน และการมีส่วนร่วมให้พัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม มีความพร้อมในด้านสินค้าและบริการ อยู่ในระดับมาก และแนวทางการพัฒนาการดำเนินงานของวิสาหกิจชุมชนให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน พบว่า ควรจะพัฒนาต่อยอดความพร้อมความสามารถของชุมชนบ้านตาก ในเรื่องฝีมือในการผลิตสินค้าหรือการบริการ สินค้าเป็นที่เอกลักษณ์เฉพาะของชุมชน และความสำคัญของโครงสร้างพื้นฐาน
Article Details
References
กระทรวงเกษตรและสหกรณ์. (2553). พระราชบัญญัติส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน พ.ศ.2548. สิบค้นเมื่อ 12 มีนาคม 2563. จาก https://www2.moac.go.th/ewt_news.php?nid=4062&filename=index
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2544). จุลสารการท่องเที่ยว. ปีที่ 20 ฉบับที่ 2 เมษายน 2544.
ติ๋ม มณีคำ, & ชนัญฏา สินชื่น. (2012). ศักยภาพการเป็นผู้ประกอบการที่มี อิทธิพลต่อประสิทธิผลในการบริหารจัดการธุรกิจ กรณีศึกษา : กิจการ วิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในแขวงบอลิคำไชย สาธารณรัฐ ประชาธิปไตยประชาชนลาว. Journal of Management Science, Ubon Ratchathani University, 1(2), 76-93.
ธนัณชัย สิงห์มาตย์, & พรรษวดี พงษ์ศิริ. (2016). การใช้รูปแบบการจัดการ ความรู้เพื่อเพิ่มศักยภาพของวิสาหกิจชุมชนในจังหวัดมหาสารคาม Use of Knowledge Management Model for Competency Community Enterprise in Maha Sarakham Province. Chophayom Journal, 27(1), 265-280.
ธนาคารแห่งประเทศไทย. (2563). แถลงขาวเศรษฐกิจและการเงินเดือนมกราคม ป 2563. สืบค้นเมื่อ 12 มีนาคม 2563. จากhttps://www.bot.or.th/Thai/MonetaryPolicy/EconomicConditions/PressRelease/PressRelease2557/PressThai_January2563_5i3s9tf.pdf
ทิพวรรณ พุ่มมณี. (2550). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
นิตติยา ทองเสนอ. (2561). ความพร้อมของประชาชนชุมชนเกาหมากกับการพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวแห่งใหม่. การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 9.
เบญจวรรณ กิตติจารุกร. (2013). ศักยภาพชุมชนในการพัฒนาเป็นแหล่ง ท่องเที่ยวเชิงนิเวศ : กรณีศึกษาชุมชนสมุทรเจดีย์ ตำบลปากน้ำ อำเภอ เมือง จังหวัดระยอง (Doctoral dissertation, มหาวิทยาลัย ศิลปากร).
พระครูภาวนา เจติยานุกิจ. (2017). การมีส่วนร่วมขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดแพร่. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยวิทยาเขตแพร่. ISSN: 2408-2457. Vol 3, No 2.
พระราชกิจจานุเบกษา. (2548). พระราชบัญญัติส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน พ.ศ.2548. เล่ม 122 ตอนที่ 6 ก.
รัชฎา พรเลิศโภคานนท์, & วิเชียร เลิศโภคานนท์. (2014). การพัฒนา ศักยภาพชุมชน บ้านเหมืองกุง ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรม และภูมิปัญญาท้องถิ่น. Modern Management Journal, 12(1), 22-38.
รัชฎาพร เลิศโภคานนท และคณะ. (2555). รายงานการวิจัยเรื่องการพัฒนาศักยภาพชุมชนบ้านเหมืองกุง ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นของ อำเภอหางดง จังหวัดเชียงใหม่ มหาวิทยาลัย
สุโขทัยธรรมาธิราช นนทบุรี.
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร, ภาคภูมิ ภัควิภาส. (2013). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชนเผ่าเพื่อความยั่งยืน. Journal of Community Development Research 2013; 6(1).
สมยศ ปัญญามาก, พิงพร ศรีแก้ว, & จิราภรณ์ คล้อยปาน. (2016). วิสาหกิจ ชุมชนกับแนวทางการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารบัณฑิต แสงโคมคำ, 1(1), 73-88.
สุชาดา รักเกื้อ. (2560). แนวทางพัฒนาการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเทศบาลตำบลนครชุม อำเภอเมืองกำแพงเพชร จังหวัดกำแพงเพชร. รายงานสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 4. สถาบันวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฎกำแพงเพชร.
สุวรรณา เตชะธีระปรีดา, สุรัตน์ หงษ์ไทย, & ชิดชนก ปรีชานันท์. (2017). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมการพัฒนายุทธศาสตร์กา ขับเคลื่อน เครือข่ายวิสาหกิจชุมชน จังหวัดนครราชสีมา The Participatory Action Research Project: Strategic Development for the Mobilization of Community Enterprise in Nakhon Ratchasima Province. วารสาร วิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 25(49), 215-245.
เสรี พงศ์พิศ. (2545). วิสาหกิจชุมชนไม่ใช่ธุรกิจชุมชน. อ้างโดย ณรงค์ เพ็ชรประเสริฐ และพิทยา ว่องกุล. วิสาหกิจชุมชน กลไกเศรษฐกิจฐานราก. (พิมพ์ครั้งที่ 1) บรรณาธิการ. กรุงเทพมหานคร: บริษัทเอดิสันเพรสโปรดักส์ จำกัด.
เสรีพงศ์พิศ. (2552). คู่มือการทำวิสาหกิจชุมชน. กรุงเทพมหานคร: เจริญวิทยการพิมพ์.
อนิวัช แก้วจำนงค์. (2019). ขีดความสามารถเชิงพฤติกรรมที่มีผลต่อความ สำเร็จในการประกอบธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในจังหวัดสงขลา เพื่อรองรับการเข้าสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. Journal of Business Administration The Association of Private Higher Education Institutions of Thailand, 8(2), 103-117.
Srimaitree, M. (2016). การพัฒนารูปแบบและศักยภาพของกลุ่มวิสาหกิจ ชุมชนด้านการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมตามอัตลักษณ์ของท้องถิ่นสู่ นักท่องเที่ยวจังหวัดอุบลราชธานี. Journal of Thai Hospitality and Tourism, 11(2), 53-65.
Junhasobhaga, Jumnian. (2010). A Participatory Community Capacity Reinforcement Model for Sustainable Tourism Development in Lower Central Thailand. Doctor of Philosophy (Sociology), Ramkhamhaeng University.
Khunon, Siyathorn. (2016). Cultural Dimensions and Hotel Commentating via Online Travel Agent Websites of Thai and Other National Customers: Samui Island. Journal of Thai Hospitality & Tourism. 11(1), 53-68.
McInttosh, W.R., & Goeldner, R.C. (1995).Tourism Principle Practices,Philosophies. 7th ed, NewYork:John Wiley&Sons, Inc.
Mill, R.C., & Morison, M. A. (1992). The Tourism System: An Introductory Text. 2nd ed. New Jersey: Prentice Hall International Inc.