การ ทักษะการรู้ดิจิทัลเพื่อการจัดการทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน ของอำเภอกระนวน จังหวัดขอนแก่น
DOI:
https://doi.org/10.14456/jiskku.2022.3คำสำคัญ:
ทักษะการรู้ดิจทัล, การรู้เท่าทันดิจิทัล, การจัดการทรัพยากรธรรมชาติ, การจัดการสิ่งแวดล้อมบทคัดย่อ
วัตถุประสงค์: บทความนี้มุ่งเพื่อศึกษาทักษะการรู้ดิจิทัลเพื่อการจัดการทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาในโรงเรียนศรีกระนวนวิทยาคม อำเภอกระนวน จังหวัดขอนแก่น
วิธีการศึกษา: ใช้ระเบียบวิธีการวิจัยเชิงปริมาณ โดยใช้แบบสอบถามในการเก็บรวมรวมข้อมูล วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพื้นฐานและการวิเคราะห์ความแตกต่างด้วยสถิติ T-test for dependent หน่วยการวิเคราะห์ข้อมูลระดับปัจเจกบุคคล คือ นักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 1 ของโรงเรียนศรีกระนวนวิทยาคม อำเภอกระนวน จังหวัดขอนแก่น จำนวน 100 ราย ที่มีส่วนร่วมในโครงการอบรมเชิงปฏิบัติการเพื่อสร้างยุวอาสารักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ประจำอำเภอกระนวน จังหวัดขอนแก่น และภายหลังการอบรมได้เข้าร่วมการเรียนการสอนที่มีการบูรณาการการใช้ชุมชนเป็นฐาน ผ่านการปฏิบัติการภาคสนามโดยการใช้ระบบการจัดการฯ ไปใช้เก็บข้อมูลทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมในชุมชน 1 เดือน
ข้อค้นพบ: ผลการศึกษาพบว่า ชั้นมัธยมศึกษาส่วนใหญ่มีความรู้ความเข้าใจเรื่องทักษะการรู้ดิจิทัลในระดับปานกลาง แต่เป็นที่น่าสังเกตว่าหลังผ่านการเรียนการสอนแบบบูรณาการใช้ชุมชนเป็นฐานมีความรู้ความเข้าใจในระดับมากเพิ่มขึ้น จากร้อยละ 12.00 ก่อนเข้าร่วมโครงการอบรมเชิงปฏิบัติการฯ เป็นร้อยละ 20.0 หลังผ่านการเรียนการสอนแบบบูรณาการใช้ชุมชนเป็นฐาน ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบทักษะการรู้ดิจิทัลเพื่อการจัดการทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน พบว่า ก่อนเข้าร่วมโครงการอบรมเชิงปฏิบัติการฯ และหลังผ่านการเรียนการสอนแบบบูรณาการใช้ชุมชนเป็นฐาน ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 มีค่าเฉลี่ยคะแนนแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 สะท้อนให้เห็นว่าการบูรณาการวิจัยเข้าสู่บทเรียน รวมกับการออกแบบกระบวนการเรียนการสอนโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน ทำให้นักเรียนเกิดการเรียนรู้ในทักษะในศตวรรษที่ 21 ได้ดียิ่งขึ้น ซึ่งนักเรียนสามารถใช้ทักษะการรู้ดิจิทัลในการแก้ไขปัญหาและประยุกต์ใช้ในการเรียนได้มากขึ้นร้อยละ 100 หลังจากผ่านกระบวนการเรียนรู้ด้วยระบบการเรียนรู้เสมือน Vi-Learning ดังนั้นจึงควรสร้างนิสัยในการเรียนรู้เพื่อพัฒนาทักษะการรู้ดิจิทัลสำหรับนักเรียนอย่างต่อเนื่อง
การประยุกต์ใช้จากการศึกษานี้ : ผลจากการศึกษานี้สามารถนำเอารูปแบบการจัดการเรียนการสอนนี้ไปประยุกต์ใช้ในบริบทที่เกี่ยวข้องส่งผลให้มีการขยายความร่วมมือระหว่างสถาบันการศึกษา ระดับอุดมศึกษากับระดับมัธยมศึกษาให้มีความเข้มแข็งในการพัฒนาระบบการศึกษาของไทย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการยกระดับการจัดการเรียนการสอน การออกแบบการเรียนรู้ และสื่อดิจิทัลเพื่อการจัดการทรัพยากรธรรมชาติสิ่งแวดล้อมที่สามารถนำใช้ในการเรียนการสอนเพื่อสร้างสังคมแห่งการเรียนให้กับกับนักเรียนต่อไปในอนาคต
Downloads
เอกสารอ้างอิง
Aujirapongpan, S. et al. (2011). Knowledge management capability and innovativeness of innovative en-entrepreneurs in Thailand. NIDA Development Journal, 51(1), 157-199.
Awareness Network. (2010). Digital literacy in Canada: from inclusion to transformation. Retrieved January 4, 2021, from https://mediasmarts.ca/sites/default/files /pdfs/publication-report/full/digitalliteracypaper.pdf.
Gilster, P. (1997). Digital literacy. New York, NY: John Wiley & Sons.
Hidayat, S N, Fauziah, A N M & Subekti, (2019). The effect of socio-scientific issues assisted of virtual learning to improve digital literacy of student. Advances in Social Science, Education and Humanities Research. 335, 228-233
Leahy, D., & Dolan, D. (2010). Digital literacy: a vital competence for 2010? in n. Reynolds, M. Turcsányi-Szabó (Eds.), Key competencies in the knowledge society, New York: Springer (2010), pp. 210-221
Martin, A. (2009). Digital literacy for the third age: sustaining identity in an uncertain world. eLearning Pa-pers. 12, 1-15
MediaSmarts. (2017). Digital literacy fundamentals. Retrieved December 19, 2020, from http://mediasmarts.ca/digital-media-literacy-fundamentals/digital-literacy-fundamentals.
Muangsawang, N. (2015). Innovation in the evaluation system of agricultural technology from research and utilization for community sustainable development. Doctor of Philosophy, Graduate School, Chulalongkorn University.
NSTDA. (2016). Digital literacy. Retrieved 4 January 2021, from https://www.nstda.or.th/th/nstda-knowledge/142-knowledges/2632.
Office of the Education Council. (2017). National Education Plan 2017 - 2036. Bangkok: Prik Wan Graphic.
Office of the National Education Commission. (1999) National Education 1999. Bangkok: Office of the National Education Commission Prime Minister's Office
Park, Y., (2016). 8 digital skills we must teach our children. Retrieved December 28, 2020, from https://www.weforum.org/agenda/2016/06/8-digital-skills-we-must-teach-our-children.
Project DQ. (2017). Digital Intelligence (DQ). Retrieved 28 December 2020, from https://www.dqinstitute.org/wp-content/uploads/2017/08/DQ-Framework-White-Paper-Ver1-31Aug17.pdf.
Saavedra, A. R., & Opfer, V. D. (2012). Learning 21st-Century Skills Requires 21st-Century Teaching. Phi Delta Kappan, 94(2), 8–13.
Sacchanand, C. (2018). Development of Information Literacy Promotion Model for High School Students. TLA Research Journal. 11(2), 45-60.
Suebsom, K. & Meeplat, N. (2019). The assessing information literacy through ICT teaching innovation to promote skills of children in the 21st century. Journal of MCU Nakhondhat. 6(7), 3453-3468.
The Partnership for 21st Century Skills. (2011). Framework for 21st Century Learning. Retrieved January 4, 2021, from https://www.teacherrambo.com/file.php /1/21st_century _skills.pdf.
Tunhikorn B. (2019). The application of information technology in teaching and learning. Bangkok: Office of Technology for Teaching and Learning
Wannapiroon, P. (2017). Digital intelligence. Journal of Technical Education Development. 29(102), 12-20.
