แนวความคิดในการเพิ่มมูลค่าของสินค้าวัฒนธรรมร่วมสมัยด้วยเครื่องหมายรับรอง

Main Article Content

เกวลิน ต่อปัญญาชาญ
ภัฏฐิญา สิริบวรพัฒน์

บทคัดย่อ

 บทความวิชาการฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเสนอแนะแนวความคิดในการพัฒนากฎเกณฑ์ของเครื่องหมายรับรองสินค้าวัฒนธรรมร่วมสมัย โดยศึกษาความสำคัญของเครื่องหมายรับรองสินค้าวัฒนธรรมร่วมสมัยและศึกษาเครื่องหมายรับรองกับสินค้าวัฒนธรรมร่วมสมัยในต่างประเทศ ได้แก่ สหภาพยุโรป และ ประเทศนิวซีแลนด์ ผลการศึกษาพบว่า การใช้เครื่องหมายรับรองสามารถแสดงความเป็นเอกลักษณ์ของสินค้าที่สื่อถึงผู้บริโภคและสร้างมูลค่าเพิ่มของสินค้าได้ แต่ปัจจุบันยังไม่มีการใช้เครื่องหมายรับรองสินค้าที่มีที่มาจากวัฒนธรรมที่ครอบคลุมสินค้าทุกประเภทที่เป็นมาตรฐาน ประกอบกับเครื่องหมายสิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ยังมีข้อจำกัดในการคุ้มครองสินค้าจากวัฒนธรรมร่วมสมัย เนื่องจากสินค้าต้องมีความเชื่อมโยงกับแหล่งภูมิศาสตร์ ดังนั้นจึงควรมีการพัฒนาเครื่องหมายรับรองสินค้าวัฒนธรรมร่วมสมัย โดยควรมีการกำหนดหลักเกณฑ์ที่สามารถปรับเปลี่ยนได้ให้เข้ากับยุคสมัย การมีส่วนร่วมของผู้สืบทอดองค์ความรู้ รวมถึงควรมีการกำหนดหลักเกณฑ์การตรวจสอบเครื่องหมายรับรองเพื่อสร้างความเชื่อมั่นแก่ผู้บริโภค การพัฒนาเครื่องหมายรับรองสินค้าวัฒนธรรมร่วมสมัยจะทำให้กระทรวงพาณิชย์มีเครื่องมือในการสื่อสารถึงผู้บริโภคที่นำมาสู่การเพิ่มมูลค่าสินค้า การเพิ่มประสิทธิภาพในการแข่งขัน รวมถึงเป็นประโยชน์ต่อการรักษามรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมที่ยั่งยืนและเป็นรูปธรรมมากยิ่งขึ้น

Article Details

How to Cite
ต่อปัญญาชาญ . เ., & สิริบวรพัฒน์ ภ. (2022). แนวความคิดในการเพิ่มมูลค่าของสินค้าวัฒนธรรมร่วมสมัยด้วยเครื่องหมายรับรอง. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 14(1), 215–234. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jhsc/article/view/255780
บท
บทความวิชาการ

References

เกวลิน ต่อปัญญาชาญ. (2561, มกราคม - มิถุนายน). สิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์และการรับรอง

ผลิตภัณฑ์พิเศษซึ่งรับรองการผลิตด้วยวิธีดั้งเดิมกับการคุ้มครองภูมิปัญญาท้อง

ถิ่นอาหารไทย. วารสารสุโขทัยธรรมาธิราช, 31(1), 36 - 53.

เกวลิน ต่อปัญญาชาญ. (2564, มกราคม - มิถุนายน). การศึกษาเปรียบเทียบสิทธิของ

ผู้สืบทอดองค์ความรู้ตามพระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษามรดกภูมิปัญญาทาง

วัฒนธรรม พ.ศ. 2559 และอนุสัญญาว่าด้วยการสงวนรักษามรดกทางวัฒนธรรม

ที่จับต้องไม่ได้ ค.ศ. 2003. วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 14(1),

- 25.

กัมพล แสงเอี้ยม. (2559). วัฒนธรรมร่วมสมัยสู่การปรับเปลี่ยนรูปแบบงานศิลปหัตถกรรม

ผ้าทอท้องถิ่น. ศิลปกรรมสาร, 11(1), 1 - 12 https://fineart.tu.ac.th/

mainfile/journal/11-2559-1/1.pdf.

ทวีพฤทธิ์ ศิริศักดิ์บรรจง. (2556). มาตรการคุ้มครองการแสดงออกทางวัฒนธรรมแบบ

ประเพณี : ศึกษากรณีผ้าไหมสุรินทร์. วิทยานิพนธ์ น.ม. (กฎหมาย

เอกชนและกฎหมายธุรกิจบัณฑิตวิทยาลัย). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย

ธรรมศาสตร์.

ปัญญา เทพสิงห์. (2552). บทวิจารณ์หนังสือ “ศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัยบนความหลาก

หลายและสับสน” ของสุริชัย หวันแก้ว และกนกพรรณ อยู่ชา. วารสารสถาบัน

วัฒนธรรมและศิลปะ (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์) มหาวิทยาลัย

ศรีนครินทรวิโรฒ, 14(2), 7 - 10. https://so02.tci-thaijo.org.

เปรม ถาวรประภาสวัสดิ์. (2562). พระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษามรดกภูมิปัญญาทาง

วัฒนธรรม พ.ศ. 2559: การรักษามรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้. www.

parliament.go.th/ewtadmin/ewt/parliament_parcy/ewt_dl_link.php

?nid=54975&filename=house2558.

เพ่ง บัวหอม. (2560). ศิลปวัฒนธรรมเพื่อสร้างคุณค่าและมูลค่าทางเศรษฐกิจชุมชน.

https://www.bangsaray.go.th/images/sub_1399993834/

ศิลปวัฒนธรรมเพื่อสร้างคุณค่าและมูลค่าทางเศรษฐกิจชุมชน.pdf

วัส ติงสมิตร. (2545). คำอธิบายกฎหมายเครื่องหมายการค้า. กรุงเทพฯ: นิติธรรม.

สุกัญญา สุจฉายา. (2555, สิงหาคม - 2556, มกราคม). ผู้สืบทอดเป็นผู้ถือครอง มิใช่

เจ้าของมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม. วารสารไทยศึกษา, 8(2), 97 - 121.

สำนักงานศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย. (2561). ความหมายของคำว่า “ศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย”.

http://www.ocac.go.th/

Brudvig, S. (2015). Consumer-based brand trust scales: validation and assessment.

Revolution in Marketing. Market Driving Changes Springer, Cham, 17 - 21.

https://doi:10.1007/978-3-319- 11761-4_12.

European Commission. (2021). Commission publishes study on geographical

indications (GI) and traditional specialities guaranteed (TSG) protected in

the EU. https://ec.europa.eu/info/news/commission-publishes-

study-geographical-indications-gi-and-traditional-specialities-guaranteed-tsg-

protected-eu-2021-mar-02_en

European Commission. (2021). Traditional speciality guaranteed. https://ec.

europa.eu/info/food-farming-fisheries/food-safety-and-quality/certification/

quality-labels/quality-schemes-explained_en.

Habermas, J. (1998). The Inclusion of the Other: Studies in Political Theory.

Germany: Massachusetts Institute of Technology.

Harmsworth, G. (2005). Report on the incorporation of traditional values/tikanga

into contemporary Māori business organisation and process. https://

www.landcareresearch.co.nz/uploads/public/researchpubs/Harms

worth_report_trad_values_tikanga.pdf.

Regulation (EU) No. 1151/2012 of THE EUROPEAN PARLIAMENT AND OF THE COUN

CIL of 21 November 2012.

Stavenhagen, R. (2011). Making the Declaration on the Rights of Indigenous People

Work: The Challenges Ahead, in Reflections on The UN Declaration on

the Rights of Indigenous People. UK: Hart Publishing.

Stefano, M. L., Davis, P., & Corsane, G. (2012). Safeguarding Intangible Cultural

Heritage. UK: The Boydell.

Toi iho. (2021). Tena koutou Katoa Nau Mai, Piki Mai, Haere Mai Welcome to Toi

Iho – 2022.. http://www.Toiiho.co.nz/.

Traditional Speciality Guaranteed. (2020). https://ec.europa.eu/info/food-farming-

fisheries/food-safety-and-quality/certification/quality-labels/

quality-schemes-explained_en.

Zografos, D. (2010). Intellectual Property Traditional Cultural Expressions. UK: Ed

ward Elgar.