แนวความคิดในการเพิ่มมูลค่าของสินค้าวัฒนธรรมร่วมสมัยด้วยเครื่องหมายรับรอง
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเสนอแนะแนวความคิดในการพัฒนากฎเกณฑ์ของเครื่องหมายรับรองสินค้าวัฒนธรรมร่วมสมัย โดยศึกษาความสำคัญของเครื่องหมายรับรองสินค้าวัฒนธรรมร่วมสมัยและศึกษาเครื่องหมายรับรองกับสินค้าวัฒนธรรมร่วมสมัยในต่างประเทศ ได้แก่ สหภาพยุโรป และ ประเทศนิวซีแลนด์ ผลการศึกษาพบว่า การใช้เครื่องหมายรับรองสามารถแสดงความเป็นเอกลักษณ์ของสินค้าที่สื่อถึงผู้บริโภคและสร้างมูลค่าเพิ่มของสินค้าได้ แต่ปัจจุบันยังไม่มีการใช้เครื่องหมายรับรองสินค้าที่มีที่มาจากวัฒนธรรมที่ครอบคลุมสินค้าทุกประเภทที่เป็นมาตรฐาน ประกอบกับเครื่องหมายสิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ยังมีข้อจำกัดในการคุ้มครองสินค้าจากวัฒนธรรมร่วมสมัย เนื่องจากสินค้าต้องมีความเชื่อมโยงกับแหล่งภูมิศาสตร์ ดังนั้นจึงควรมีการพัฒนาเครื่องหมายรับรองสินค้าวัฒนธรรมร่วมสมัย โดยควรมีการกำหนดหลักเกณฑ์ที่สามารถปรับเปลี่ยนได้ให้เข้ากับยุคสมัย การมีส่วนร่วมของผู้สืบทอดองค์ความรู้ รวมถึงควรมีการกำหนดหลักเกณฑ์การตรวจสอบเครื่องหมายรับรองเพื่อสร้างความเชื่อมั่นแก่ผู้บริโภค การพัฒนาเครื่องหมายรับรองสินค้าวัฒนธรรมร่วมสมัยจะทำให้กระทรวงพาณิชย์มีเครื่องมือในการสื่อสารถึงผู้บริโภคที่นำมาสู่การเพิ่มมูลค่าสินค้า การเพิ่มประสิทธิภาพในการแข่งขัน รวมถึงเป็นประโยชน์ต่อการรักษามรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมที่ยั่งยืนและเป็นรูปธรรมมากยิ่งขึ้น
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ต้นฉบับทุกเรื่องที่พิมพ์เผยแพร่ได้รับการตรวจสอบความถูกต้องทางวิชาการโดยผู้ทรงคุณวุฒิ (Peer Peview) เฉพาะสาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ การตีพิมพ์บทความซ้ำต้องได้รับการอนุญาตจากกองบรรณาธิการเป็นลายลักษณ์อักษร
References
เกวลิน ต่อปัญญาชาญ. (2561, มกราคม - มิถุนายน). สิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์และการรับรอง
ผลิตภัณฑ์พิเศษซึ่งรับรองการผลิตด้วยวิธีดั้งเดิมกับการคุ้มครองภูมิปัญญาท้อง
ถิ่นอาหารไทย. วารสารสุโขทัยธรรมาธิราช, 31(1), 36 - 53.
เกวลิน ต่อปัญญาชาญ. (2564, มกราคม - มิถุนายน). การศึกษาเปรียบเทียบสิทธิของ
ผู้สืบทอดองค์ความรู้ตามพระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษามรดกภูมิปัญญาทาง
วัฒนธรรม พ.ศ. 2559 และอนุสัญญาว่าด้วยการสงวนรักษามรดกทางวัฒนธรรม
ที่จับต้องไม่ได้ ค.ศ. 2003. วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 14(1),
- 25.
กัมพล แสงเอี้ยม. (2559). วัฒนธรรมร่วมสมัยสู่การปรับเปลี่ยนรูปแบบงานศิลปหัตถกรรม
ผ้าทอท้องถิ่น. ศิลปกรรมสาร, 11(1), 1 - 12 https://fineart.tu.ac.th/
mainfile/journal/11-2559-1/1.pdf.
ทวีพฤทธิ์ ศิริศักดิ์บรรจง. (2556). มาตรการคุ้มครองการแสดงออกทางวัฒนธรรมแบบ
ประเพณี : ศึกษากรณีผ้าไหมสุรินทร์. วิทยานิพนธ์ น.ม. (กฎหมาย
เอกชนและกฎหมายธุรกิจบัณฑิตวิทยาลัย). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย
ธรรมศาสตร์.
ปัญญา เทพสิงห์. (2552). บทวิจารณ์หนังสือ “ศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัยบนความหลาก
หลายและสับสน” ของสุริชัย หวันแก้ว และกนกพรรณ อยู่ชา. วารสารสถาบัน
วัฒนธรรมและศิลปะ (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์) มหาวิทยาลัย
ศรีนครินทรวิโรฒ, 14(2), 7 - 10. https://so02.tci-thaijo.org.
เปรม ถาวรประภาสวัสดิ์. (2562). พระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษามรดกภูมิปัญญาทาง
วัฒนธรรม พ.ศ. 2559: การรักษามรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้. www.
parliament.go.th/ewtadmin/ewt/parliament_parcy/ewt_dl_link.php
?nid=54975&filename=house2558.
เพ่ง บัวหอม. (2560). ศิลปวัฒนธรรมเพื่อสร้างคุณค่าและมูลค่าทางเศรษฐกิจชุมชน.
https://www.bangsaray.go.th/images/sub_1399993834/
ศิลปวัฒนธรรมเพื่อสร้างคุณค่าและมูลค่าทางเศรษฐกิจชุมชน.pdf
วัส ติงสมิตร. (2545). คำอธิบายกฎหมายเครื่องหมายการค้า. กรุงเทพฯ: นิติธรรม.
สุกัญญา สุจฉายา. (2555, สิงหาคม - 2556, มกราคม). ผู้สืบทอดเป็นผู้ถือครอง มิใช่
เจ้าของมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม. วารสารไทยศึกษา, 8(2), 97 - 121.
สำนักงานศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย. (2561). ความหมายของคำว่า “ศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย”.
Brudvig, S. (2015). Consumer-based brand trust scales: validation and assessment.
Revolution in Marketing. Market Driving Changes Springer, Cham, 17 - 21.
https://doi:10.1007/978-3-319- 11761-4_12.
European Commission. (2021). Commission publishes study on geographical
indications (GI) and traditional specialities guaranteed (TSG) protected in
the EU. https://ec.europa.eu/info/news/commission-publishes-
study-geographical-indications-gi-and-traditional-specialities-guaranteed-tsg-
protected-eu-2021-mar-02_en
European Commission. (2021). Traditional speciality guaranteed. https://ec.
europa.eu/info/food-farming-fisheries/food-safety-and-quality/certification/
quality-labels/quality-schemes-explained_en.
Habermas, J. (1998). The Inclusion of the Other: Studies in Political Theory.
Germany: Massachusetts Institute of Technology.
Harmsworth, G. (2005). Report on the incorporation of traditional values/tikanga
into contemporary Māori business organisation and process. https://
www.landcareresearch.co.nz/uploads/public/researchpubs/Harms
worth_report_trad_values_tikanga.pdf.
Regulation (EU) No. 1151/2012 of THE EUROPEAN PARLIAMENT AND OF THE COUN
CIL of 21 November 2012.
Stavenhagen, R. (2011). Making the Declaration on the Rights of Indigenous People
Work: The Challenges Ahead, in Reflections on The UN Declaration on
the Rights of Indigenous People. UK: Hart Publishing.
Stefano, M. L., Davis, P., & Corsane, G. (2012). Safeguarding Intangible Cultural
Heritage. UK: The Boydell.
Toi iho. (2021). Tena koutou Katoa Nau Mai, Piki Mai, Haere Mai Welcome to Toi
Iho – 2022.. http://www.Toiiho.co.nz/.
Traditional Speciality Guaranteed. (2020). https://ec.europa.eu/info/food-farming-
fisheries/food-safety-and-quality/certification/quality-labels/
quality-schemes-explained_en.
Zografos, D. (2010). Intellectual Property Traditional Cultural Expressions. UK: Ed
ward Elgar.