Public Participation in Cultural Heritage Conservation: A Case Study in Khwae Village, Khwae District, Muang District, Maha Sarakham Province

Main Article Content

ดาริกา โพธิรุกข์

Abstract

This research aims to study the participation of people in cultural heritage conservation : a case study of the cultural heritage of villagers in Khwae Village, Khwae District, Muang District, Maha Sarakham Province.


          This qualitative research was use indepth-interview together information from the sample people, both local villagers and involved person. The result of research found that, the participation of villagers in Khwae Village, Khwae District, Muang District, Maha Sarakham Province in cultural heritage conservation are low. Most of the cultural heritage is the state and community leaders. Local villagers are only co-workers by government agencies or community leaders. The project itself is still small. Include ideas or opinions are depends on the community leader. The way participation of villagers, it is found that various ways such as providing information about the tradition to people who are interested. Also provides support in all aspects. The main reason for participation because: 1) Wish to inherit the cultural heritage and 2) pride of being local traditions.

Article Details

Section
บทความวิจัย
Author Biography

ดาริกา โพธิรุกข์

Lecture of Facuaty of Law, mahasarakham University

References

การดูแลรักษามรดกวัฒนธรรม, สมใจ ศรีนวล, ปาริชาต. ปีที่ 14, ฉบับที่ 2 (ต.ค. 2544 - มี.ค. 2545), หน้า 4-10.
กาญจนา แก้วเทพ. 2530. มรดกทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ:รุ่งเรียงสาสน์การพิมพ์.
กุลธิดา ศรีสุวรรณ, การสื่อสารเพื่อสร้างการมีส่วนร่วมของชุมชนในการส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนชุมชนอำเภอกะปง จังหวัดพังงา, นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการสื่อสารธุรกิจบริการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต, 2560.
ณัฐชัย ณ ลำปาง, การคุ้มครองมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ ภายใต้อนุสัญญาว่าด้วยการสงวนรักษามรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ พ.ศ.2546 : ศึกษากรณีของประเทศไทยในการเข้าเป็นภาคี, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. คณะนิติศาสตร์, 2558
นิคม มูสิกะคามะ.2533.ทฤษฎีและแนวปฏิบัติการอนุรักษ์อนุสรณ์สถานและแหล่งโบราณคดี.กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
มนูญ หวันหยี, บทบาทผู้นำชุมชน การมีผลประโยชน์ และการมีส่วนร่วมของชุมชนที่มีผลต่อการยอมรับโครงการพัฒนาพลังงานไฟฟ้าในพื้นที่ภาคใต้ของประเทศไทย, มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขา การบริหารการพัฒนา, 2551.
รัศมี ชูทรงเดช และคณะ. 2555. การสืบค้นและจัดการมรดกทางวัฒนธรรมอย่างยั่งยืนในอาเภอปาย –ปางมะผ้า-ขุนยวม จังหวัดแม่ฮ่องสอน. กรุงเทพฯ: สานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)
วราลักษณ์ ไชยทัพ. 2544. การจัดกระบวนการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม. เชียงใหม่: เชียงใหม่ บี เอส. การพิมพ์.
ศรีศักร วัลลิโภดม และสุจิตต์ วงษ์เทศ. 2532. “วิวัฒนาการของวัฒนธรรมมากมิติทางประวัติศาสตร์โบราณคดี”. ใน สู่ความเข้าใจในวัฒนธรรม. หน้า 25-28.
อนุกูล ศิริพันธ์. 2542. การจัดการโบราณสถานและสิ่งแวดล้อมโดยรัฐและชุมชน. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
อิศเรศ กุดหอม, บทบาทผู้นำชุมชนในการบริหารจัดการชุมชนเมืองในเขตเทศบาลเมืองร้อยเอ็ด จังหวัดร้อยเอ็ด, รัฐศาสตรมหาบัณฑิต: ปริญญาโท มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2559.