THE USE OF THE 6PM TEACHING TECHNIQUE TO STIMULATE CREATIVITY IN THE FUTURE CLASSROOM

Main Article Content

Worapol Srithep
Jetsadaporn Saengsuwan

Abstract

Creativity is a crucial and essential characteristic that must be developed in learners in the classroom of the future. It is a matter that teachers must pay attention to and develop in every student, as it is one of the requirements that students must possess for 21st-century education. Moreover, it is a vital tool that will drive Thailand according to the Thailand 4.0 model. The education in the future classroom, in line with the changing needs of society and the economy, requires teaching methods and techniques that enhance students' skills and creativity. The author of the article proposes the 6PM technique as the primary tool for education. The 6P process encompasses exploration, planning, problem setting, participation, role-playing, and product creation. These aspects allow students to ask challenging questions, explore various roles, and create products that reflect understanding and ability. Meanwhile, the 6M technique consists of inspiring motivation, promoting alertness, creative communication, and innovation creation, focusing on lifelong learning, robust participation, and self-assessment. This approach prepares students to face the challenges of a continuously changing future and develop the ability to adapt to new situations effectively.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

How to Cite
Srithep, W., & Saengsuwan, J. . (2025). THE USE OF THE 6PM TEACHING TECHNIQUE TO STIMULATE CREATIVITY IN THE FUTURE CLASSROOM. Journal of Humanities, Social Sciences, and Arts, 7(2), 105–124. retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/hsa/article/view/284768
Section
Articles

References

กมล โพธิเย็น. (2562). ความคิดสร้างสรรค์: พรสวรรค์ที่ครูควรสรรค์สร้างให้ผู้เรียน. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร, 17(1), 9 - 27.

กฤษณา วาทโยธา และสุมาลี ชัยเจริญ. (2562). ความคิดสร้างสรรค์ของผู้เรียนที่เรียนด้วยสิ่งแวดล้อมทางการเรียนรู้มัลติมีเดียร่วมกับเทคโนโลยีเสมือนจริง ตามแนวคอนสตรัคติวิสต์ ที่ส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ เรื่อง การสร้างสรรค์ชิ้นงานด้วยกระบวนการเทคโนโลยี สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 12(2), 501 - 502.

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2556). การศึกษาเพื่อพัฒนากระบวนการคิด. กรุงเทพฯ: บริษัทพัฒนาคุณภาพวิชาการ.

จิรพัฒน์ พวงจำปา. (2562). การประยุกต์ใช้ ACTIVE LEARNING ในการเรียนการสอน. สืบค้นเมื่อวันที่ 22 ธันวาคม 2567 จาก https://blog.nsru.ac.th/60111806048/5616

ชัยวัฒน์ แก้วพันงาม. (2559). เทคโนโลยีเพื่อการประเมินการเรียนรู้ภาษาสำหรับผู้เรียนในศตวรรษที่ 21. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 9(3), 436 - 452.

ชาญณรงค์ พรรุ่งโรจน์. (2548). ความคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ประพันธ์ศิริ สุเสารัจ. (2556). การพัฒนากระบวนการคิด. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

ประสาร มาลากุล ณ อยุธยา. (2545). การพัฒนาความคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

พันธวิศ ลวเรืองโชค. (2560). ห้องเรียนแห่งอนาคต พื้นที่แสดงความคิดของคนรุ่นใหม่. สืบค้นเมื่อวันที่ 19 ธันวาคม 2567 จาก https://www.okmd.or.th/okmd-opportunity/FutureLearningPlatform/1138/

พิสุทธา อารีราษฎร์. (2559). การศึกษาแนวโน้มห้องเรียนในอนาคต. วารสารวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 27(2), 94 - 112.

มงคล ศุภอำพันวงษ์. (2562). การออกแบบบอร์ดเกมส่งเสริมปลูกฝังการอนุรักษ์สัตว์ป่าสงวน. [จุลนิพนธ์ปริญญาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสยาม].

รัตนะ บัวสนธ์. (2564). การวิจัยและพัฒนานวัตกรรมการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ราชกิจจานุเบกษา. (2561). ประกาศ เรื่อง ยุทธศาสตร์ชาติ (พ.ศ. 2561-2580). เล่มที่ 135 ตอนที่ 82 ก. 1 - 71. 13 ตุลาคม 2561.

วณัฐย์ พุฒนาค. (2560). การศึกษาแห่งอนาคต 7 เทรนด์การเรียนรู้ยุคเทคโนโลยีเปลี่ยนโลก. สืบค้นเมื่อวันที่ 23 ธันวาคม 2567 จาก https://thematter.co/social/7-trend-in-education/40365

วาสนา สาระจันทร์. (2561). การจัดการเรียนรู้วิชาดนตรีตามแนวคิดของคาร์ล ออร์ฟ ร่วมกับกระบวนการแก้ปัญหาเพื่อพัฒนาทักษะการปฏิบัติทางดนตรี และทักษะความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ และนวัตกรรมสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. [วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์].

วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2558). กระบวนทัศน์การโค้ช เพื่อเสริมสร้างทักษะการสร้างสรรค์และนวัตกรรม. กรุงเทพฯ: จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.

วิภาพรรณ พินลา. (2559). แนวทางการเสริมสร้างสมรรถนะการจัดการเรียนรู้วิชาสังคมศึกษาเพื่อการอยู่ร่วมกันในสังคมพหุวัฒนธรรมสำหรับครูในยุคศตวรรษที่ 21. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 9(1), 1440 - 1457.

สุรางค์ โค้วตระกูล. (2558). การจัดการศึกษาระดับอุดมศึกษาแนวใหม่. วารสารศึกษาศาสตร์ มสธ., 8(2), 13 - 22.

เหนือดวง พูลเพิ่ม. (2560). การจัดการเรียนรู้วิชาดนตรีตามแนวคิดของซูซูกิร่วมกับการเรียนรู้แบบร่วมมือเพื่อพัฒนาทักษะการขับร้อง และความสามารถในการทำงานเป็นทีม สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. [วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์].

De Bono, E. (1993). Serious Creativity: Using the Power of Lateral Thinking to Create New Ideas. London: HarperCollins.

Gibbs, G. (1988). Learning by Doing: a Guide to Teaching and Learning Methods. Oxford: Further Education Unit.

Guilford, J. P. (1967). The Nature of Human Intelligence. New York: McGraw-Hill.

Wallach, M. A. and Kogan, N. (1965). Modes of thinking in young children. New York: Holt, Rinehart & Winston.

Torrance, E.P. (1962). Guiding Creative Talent. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.