การใช้เทคนิคการสอน 6PM ต่อการกระตุ้นความคิดสร้างสรรค์ในห้องเรียนแห่งอนาคต
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ความคิดสร้างสรรค์เป็นคุณลักษณะที่สำคัญและจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องพัฒนาให้เกิดขึ้นในตัวผู้เรียนในห้องเรียนอนาคต และเป็นเรื่องที่ครูผู้สอนจะต้องให้ความสนใจละต้องพัฒนาให้เกิดขึ้นในตัวผู้เรียนทุกคน เนื่องจากเป็นข้อกำหนดหนึ่งที่ผู้เรียนจะต้องมีอยู่ในตัวสำหรับการศึกษาในศตวรรษที่ 21 และยังเป็นเครื่องมือสำคัญที่จะก่อให้เกิดการขับเคลื่อนของประเทศไทยตามโมเดลไทยแลนด์ 4.0 ซึ่งการศึกษาในห้องเรียนแห่งอนาคตที่สอดคล้องกับความต้องการของสังคมและเศรษฐกิจที่เปลี่ยนแปลงไป จำเป็นต้องใช้วิธีการสอนและเทคนิคที่ช่วยเสริมสร้างทักษะและความคิดสร้างสรรค์ให้แก่นักเรียน โดยผู้เขียนบทความได้เสนอแนวคิดการใช้เทคนิค 6PM เป็นเครื่องมือหลักในการศึกษา ซึ่งกระบวนการ 6P ครอบคลุมถึงการสำรวจ การวางแผน การตั้งปัญหา การมีส่วนร่วม การเล่นบทบาท และการสร้างผลิตภัณฑ์ ทั้งนี้ช่วยให้นักเรียนสามารถถามคำถามท้าทาย สำรวจบทบาทต่าง ๆ และสร้างผลิตภัณฑ์ที่สะท้อนความเข้าใจและความสามารถ ในขณะที่การสอนแบบ 6M ประกอบด้วยการสร้างแรงบันดาลใจ ส่งเสริมการตื่นตัว สื่อสารสร้างสรรค์ และการสร้างสรรค์ผลงาน โดยมุ่งเน้นการเรียนรู้ตลอดชีวิต การมีส่วนร่วมอย่างแข็งขัน และการสะท้อนความคิดและประเมินตนเอง ทั้งนี้ช่วยเตรียมนักเรียนให้พร้อมเผชิญกับความท้าทายในอนาคตที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างไม่หยุดยั้ง และพัฒนาความสามารถในการปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ใหม่ ๆ ได้อย่างมีประสิทธิภาพ
Downloads
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กมล โพธิเย็น. (2562). ความคิดสร้างสรรค์: พรสวรรค์ที่ครูควรสรรค์สร้างให้ผู้เรียน. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร, 17(1), 9 - 27.
กฤษณา วาทโยธา และสุมาลี ชัยเจริญ. (2562). ความคิดสร้างสรรค์ของผู้เรียนที่เรียนด้วยสิ่งแวดล้อมทางการเรียนรู้มัลติมีเดียร่วมกับเทคโนโลยีเสมือนจริง ตามแนวคอนสตรัคติวิสต์ ที่ส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ เรื่อง การสร้างสรรค์ชิ้นงานด้วยกระบวนการเทคโนโลยี สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 12(2), 501 - 502.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2556). การศึกษาเพื่อพัฒนากระบวนการคิด. กรุงเทพฯ: บริษัทพัฒนาคุณภาพวิชาการ.
จิรพัฒน์ พวงจำปา. (2562). การประยุกต์ใช้ ACTIVE LEARNING ในการเรียนการสอน. สืบค้นเมื่อวันที่ 22 ธันวาคม 2567 จาก https://blog.nsru.ac.th/60111806048/5616
ชัยวัฒน์ แก้วพันงาม. (2559). เทคโนโลยีเพื่อการประเมินการเรียนรู้ภาษาสำหรับผู้เรียนในศตวรรษที่ 21. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 9(3), 436 - 452.
ชาญณรงค์ พรรุ่งโรจน์. (2548). ความคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประพันธ์ศิริ สุเสารัจ. (2556). การพัฒนากระบวนการคิด. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ประสาร มาลากุล ณ อยุธยา. (2545). การพัฒนาความคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
พันธวิศ ลวเรืองโชค. (2560). ห้องเรียนแห่งอนาคต พื้นที่แสดงความคิดของคนรุ่นใหม่. สืบค้นเมื่อวันที่ 19 ธันวาคม 2567 จาก https://www.okmd.or.th/okmd-opportunity/FutureLearningPlatform/1138/
พิสุทธา อารีราษฎร์. (2559). การศึกษาแนวโน้มห้องเรียนในอนาคต. วารสารวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 27(2), 94 - 112.
มงคล ศุภอำพันวงษ์. (2562). การออกแบบบอร์ดเกมส่งเสริมปลูกฝังการอนุรักษ์สัตว์ป่าสงวน. [จุลนิพนธ์ปริญญาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสยาม].
รัตนะ บัวสนธ์. (2564). การวิจัยและพัฒนานวัตกรรมการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ราชกิจจานุเบกษา. (2561). ประกาศ เรื่อง ยุทธศาสตร์ชาติ (พ.ศ. 2561-2580). เล่มที่ 135 ตอนที่ 82 ก. 1 - 71. 13 ตุลาคม 2561.
วณัฐย์ พุฒนาค. (2560). การศึกษาแห่งอนาคต 7 เทรนด์การเรียนรู้ยุคเทคโนโลยีเปลี่ยนโลก. สืบค้นเมื่อวันที่ 23 ธันวาคม 2567 จาก https://thematter.co/social/7-trend-in-education/40365
วาสนา สาระจันทร์. (2561). การจัดการเรียนรู้วิชาดนตรีตามแนวคิดของคาร์ล ออร์ฟ ร่วมกับกระบวนการแก้ปัญหาเพื่อพัฒนาทักษะการปฏิบัติทางดนตรี และทักษะความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ และนวัตกรรมสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. [วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์].
วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2558). กระบวนทัศน์การโค้ช เพื่อเสริมสร้างทักษะการสร้างสรรค์และนวัตกรรม. กรุงเทพฯ: จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.
วิภาพรรณ พินลา. (2559). แนวทางการเสริมสร้างสมรรถนะการจัดการเรียนรู้วิชาสังคมศึกษาเพื่อการอยู่ร่วมกันในสังคมพหุวัฒนธรรมสำหรับครูในยุคศตวรรษที่ 21. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 9(1), 1440 - 1457.
สุรางค์ โค้วตระกูล. (2558). การจัดการศึกษาระดับอุดมศึกษาแนวใหม่. วารสารศึกษาศาสตร์ มสธ., 8(2), 13 - 22.
เหนือดวง พูลเพิ่ม. (2560). การจัดการเรียนรู้วิชาดนตรีตามแนวคิดของซูซูกิร่วมกับการเรียนรู้แบบร่วมมือเพื่อพัฒนาทักษะการขับร้อง และความสามารถในการทำงานเป็นทีม สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. [วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์].
De Bono, E. (1993). Serious Creativity: Using the Power of Lateral Thinking to Create New Ideas. London: HarperCollins.
Gibbs, G. (1988). Learning by Doing: a Guide to Teaching and Learning Methods. Oxford: Further Education Unit.
Guilford, J. P. (1967). The Nature of Human Intelligence. New York: McGraw-Hill.
Wallach, M. A. and Kogan, N. (1965). Modes of thinking in young children. New York: Holt, Rinehart & Winston.
Torrance, E.P. (1962). Guiding Creative Talent. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
